Sinds kort heb ik een iPhone. Nee, niet de 4s, gewoon de 4, een witte.
Ik heb de afgelopen dagen opvallend veel 'dit-is-de-toekomst-momenten'. Dan zit/loop/ren ik met dat apparaatje in mijn handen en denk ik: dit kan gewoon niet waar zijn. Ik krijg er kriebels van, een gevoel van grenzeloosheid. Als ik ooit met een elastiek aan mijn voet vanaf een brug de diepte in gesprongen was - en daarna weer veilig met mijn voetjes op de grond stond - dan had ik nu met die iPhone vaak aan die bungee jump teruggedacht. Gewoon omdat ik denk dat het ongeveer hetzelfde voelt.
Tv-programma's terugkijken, het nieuws voortdurend kunnen checken, een dagelijkse buikspiertraining, elke dag tientallen gezonde recepten, altijd in contact met m'n vrienden, scrabble'n zonder de steentjes op hoeven te ruimen - om maar 'ns wat te noemen.
Mijn iPhone maakt veel dingen nieuw, maar gelukkig lang niet alles. Als ik met de app 'Sterkaart 3D' 's avonds naar de sterrenhemel kijk, dan komen nog steeds dezelfde levenslessen tot mij. Dan denk ik: wat zijn we klein, wat zijn we maar een piepklein radertje in het geheel en wat zijn onze dagelijkse zorgjes relatief onbelangrijk.
Mijn iPhone laat op momenten de adrenaline door mijn aderen gieren. De toekomst is vandaag, denk ik dan. Gelukkig dat een lesje relativeren af en toe ook uit dit machientje tot mij komt.
dinsdag 29 november 2011
donderdag 24 november 2011
Herman met de aardappel
Herman,
Jij mag mij best elke avond zachtjes in slaap praten. Jij met die mooie hete aardappel in de keel, fluwelen stembanden en zoetgevooisde neusklank. Zeker als ik onder de dekens ligt te tobben over eindeloze to do-lijstjes, formulieren of andere nare dingen, zou jouw rustgevende stem prima op z'n plaats zijn. Geen lange oratie, maar gewoon een paar korte zinnetjes waarmee je tegen me zegt dat alles wel goed komt en dat ik op de goede weg ben.
Wat heb ik in mijn puberteit veel naar je geluisterd, Herman, steeds als ik stilletjes in een hoekje de wereld aan het overdenken was. Liedjes als Weet je nog, Voor een verre prinses en Kusje klonken eindeloos door de oortjes van mijn toenmalige mp3-speler. Stuk voor stuk juweeltjes die mij als pubermeisje lieten zien dat de wereld hard is, maar daardoor misschien wel zo verschrikkelijk mooi.
Paul de Leeuw zei een keer dat als God zou praten, Hij zo zou klinken als jij. Ik kan het niet beter verwoorden.
Nu ik een beetje ouder ben, zit ik niet meer stilletjes in een hoekje naar jouw liedjes te luisteren. Toch klinkt jouw stem nog regelmatig uit de speakers van mijn muziekapparatuur. Je stelt me nog steeds een beetje gerust, laat me zien dat nare dingen mooi kunnen zijn en kriebelt me tussen de schouderbladen.
Lieve Herman, misschien dat je een keer op een avond, vlak voordat ik mijn ogen sluit, zachtjes in mijn oor fluistert: ,,Slaap maar meisje, het komt wel goed.'' Of het ooit gebeuren zal, weet ik niet, maar tot die tijd neem ik genoegen met jouw stem die uit de speakers spreekt.
Liefs,
M.
Jij mag mij best elke avond zachtjes in slaap praten. Jij met die mooie hete aardappel in de keel, fluwelen stembanden en zoetgevooisde neusklank. Zeker als ik onder de dekens ligt te tobben over eindeloze to do-lijstjes, formulieren of andere nare dingen, zou jouw rustgevende stem prima op z'n plaats zijn. Geen lange oratie, maar gewoon een paar korte zinnetjes waarmee je tegen me zegt dat alles wel goed komt en dat ik op de goede weg ben.
Wat heb ik in mijn puberteit veel naar je geluisterd, Herman, steeds als ik stilletjes in een hoekje de wereld aan het overdenken was. Liedjes als Weet je nog, Voor een verre prinses en Kusje klonken eindeloos door de oortjes van mijn toenmalige mp3-speler. Stuk voor stuk juweeltjes die mij als pubermeisje lieten zien dat de wereld hard is, maar daardoor misschien wel zo verschrikkelijk mooi.
Paul de Leeuw zei een keer dat als God zou praten, Hij zo zou klinken als jij. Ik kan het niet beter verwoorden.
Nu ik een beetje ouder ben, zit ik niet meer stilletjes in een hoekje naar jouw liedjes te luisteren. Toch klinkt jouw stem nog regelmatig uit de speakers van mijn muziekapparatuur. Je stelt me nog steeds een beetje gerust, laat me zien dat nare dingen mooi kunnen zijn en kriebelt me tussen de schouderbladen.
Lieve Herman, misschien dat je een keer op een avond, vlak voordat ik mijn ogen sluit, zachtjes in mijn oor fluistert: ,,Slaap maar meisje, het komt wel goed.'' Of het ooit gebeuren zal, weet ik niet, maar tot die tijd neem ik genoegen met jouw stem die uit de speakers spreekt.
Liefs,
M.
vrijdag 21 oktober 2011
Afscheid van Kadhafi
Moammar Kadhafi is op 20 oktober 2011 overleden. Na zijn dood werd zijn lichaam op een truck aan de bevolking getoond. Op de ochtend van 21 oktober ligt de voorpagina van de Volkskrant naast mijn crackers met appelstroop en verschijnen nieuwe filmpjes op het beeldscherm van mijn laptop. Ik vraag me af waarom ik zo onpasselijk word bij het zien van de beelden.
De voormalige Libische leider is na een vuurgevecht met opstandelingen overleden. Nou, dat ie gewond is geraakt, dat weten we. En dat ie dood is trouwens ook. Waar we bij de dood van Osama Bin Laden tevergeefs hebben gesmeekt om een foto van zijn dode lichaam, daar worden we met beelden van de vroegere leider van Libië overspoeld. Kijk bijvoorbeeld naar dat eerste filmpje van NOS, waarop we kunnen zien hoe zijn lichaam zonder schroom op een truck door de straten van Sirte wordt gereden. Of een filmpje dat later online komt, waarop zichtbaar is hoe Kadhafi nog net niet dood door de opstandelingen wordt meegenomen. En dan die foto op de voorpagina van de Volkskrant, waar zijn gezicht scheef trekt doordat zijn hoofd tegen de knie van een opstandelingen hangt.
Waarom ik zo moet walgen van de beelden, weet ik even later wel. Dat bebloede lichaam, daar kan ik wel tegen. Maar dat we op de beelden mensen zien die zo onder hun voormalige dictator geleden hebben, dat het beeld van zijn lijk op een auto hen laat feesten, daar lopen bij mij de rillingen van over mijn rug.
De voormalige Libische leider is na een vuurgevecht met opstandelingen overleden. Nou, dat ie gewond is geraakt, dat weten we. En dat ie dood is trouwens ook. Waar we bij de dood van Osama Bin Laden tevergeefs hebben gesmeekt om een foto van zijn dode lichaam, daar worden we met beelden van de vroegere leider van Libië overspoeld. Kijk bijvoorbeeld naar dat eerste filmpje van NOS, waarop we kunnen zien hoe zijn lichaam zonder schroom op een truck door de straten van Sirte wordt gereden. Of een filmpje dat later online komt, waarop zichtbaar is hoe Kadhafi nog net niet dood door de opstandelingen wordt meegenomen. En dan die foto op de voorpagina van de Volkskrant, waar zijn gezicht scheef trekt doordat zijn hoofd tegen de knie van een opstandelingen hangt.
Waarom ik zo moet walgen van de beelden, weet ik even later wel. Dat bebloede lichaam, daar kan ik wel tegen. Maar dat we op de beelden mensen zien die zo onder hun voormalige dictator geleden hebben, dat het beeld van zijn lijk op een auto hen laat feesten, daar lopen bij mij de rillingen van over mijn rug.
zondag 16 oktober 2011
Slanke schaduw
Onder een stralend blauwe hemel fiets ik met de zon in mijn rug door de straten. Ik kijk naar de schaduw op het fietspad. Die schaduw is van mij, al kan ik het zelf maar moeilijk geloven.
Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.
Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.
Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.
Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.
Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.
Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.
vrijdag 16 september 2011
Lieve Aliyah
Lieve Aliyah,
Met open mond keek ik naar jouw auditie bij Holland's Got Talent. Je zong het nummer Listen van Beyoncé. Een ronde later zing jij And I am telling you, een nummer dat onder andere door Jennifer Hudson gezongen is. En alsof dat nog niet genoeg is, win jij vanavond de finale met jouw vertolking van één van de grootste hits van Whitney Houston, I have nothing.
Niet iedereen gunt jou het behaalde succes. De virtuele, rotte tomaten worden enthousiast uitgedeeld via de sociale media. Je zou niet kunnen zingen, over het paard getild zijn en een dwingende moeder hebben die zelf die zangcarrière had willen hebben. Sommigen noemen het gestoord dat je op deze leeftijd zingt of denken dat jouw tranen nep zijn.
In een documentaire werd eens over de 5-jarige Michael Jackson gezegd dat hij over liefdesverdriet kon zingen door aan zijn lieve, kleine hondje te denken. Ik geloof niet dat jouw tranen nep zijn en doe op de bank bij jouw optredens stiekem mee met elke inzet en uithaal. Ik sta versteld van de manier waarop jij van de beeldbuis af knalt, de sterren van de hemel zingt en het publiek voor je wint.
Michael Jackson hield toen zijn carrière vorderde steeds minder tijd over om te denken aan dat lieve, kleine hondje. Lieve Aliyah, ik hoop dat jij die tijd voorlopig nog even wel zult hebben en dat je - ook al ben je toch al elf jaar - nog even buiten de wereld van de sociale media gehouden wordt.
Alle goeds,
M.
Met open mond keek ik naar jouw auditie bij Holland's Got Talent. Je zong het nummer Listen van Beyoncé. Een ronde later zing jij And I am telling you, een nummer dat onder andere door Jennifer Hudson gezongen is. En alsof dat nog niet genoeg is, win jij vanavond de finale met jouw vertolking van één van de grootste hits van Whitney Houston, I have nothing.
Niet iedereen gunt jou het behaalde succes. De virtuele, rotte tomaten worden enthousiast uitgedeeld via de sociale media. Je zou niet kunnen zingen, over het paard getild zijn en een dwingende moeder hebben die zelf die zangcarrière had willen hebben. Sommigen noemen het gestoord dat je op deze leeftijd zingt of denken dat jouw tranen nep zijn.
In een documentaire werd eens over de 5-jarige Michael Jackson gezegd dat hij over liefdesverdriet kon zingen door aan zijn lieve, kleine hondje te denken. Ik geloof niet dat jouw tranen nep zijn en doe op de bank bij jouw optredens stiekem mee met elke inzet en uithaal. Ik sta versteld van de manier waarop jij van de beeldbuis af knalt, de sterren van de hemel zingt en het publiek voor je wint.
Michael Jackson hield toen zijn carrière vorderde steeds minder tijd over om te denken aan dat lieve, kleine hondje. Lieve Aliyah, ik hoop dat jij die tijd voorlopig nog even wel zult hebben en dat je - ook al ben je toch al elf jaar - nog even buiten de wereld van de sociale media gehouden wordt.
Alle goeds,
M.
Quotes jagen
Mensen vragen mij weleens, wat ik daar nu zo leuk aan vind, aan die journalistiek. Interviewen, zeg ik dan. Bijna elke keer als ik dat antwoord geef, kijk ik een tikkeltje bijdehand naar mijn gesprekspartner en beginnen mijn ogen als vanzelf te stralen. Controlevragen stellen, quotes jagen en uitdagen tot antwoorden. Dol ben ik er op.
Deze maand begin ik aan de master Journalistiek. Wringt dat niet, een academische opleiding over een praktijkvak, merkte een vriend scherp op. Ik moest hem deels gelijk geven. Het gebeurt niet zelden dat ik in de collegezaal weg droom en denk aan de interviews en reportages waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben.
Ik denk dat de master Journalistiek mij een flink stukje verder helpt. We onderzoeken 'de wereld van de media' en ontdekken hoe journalisten met bronnen omgaan. Ik verwerf dankzij mijn opleiding inzicht in moeilijke, journalistieke vraagstukken en ik hoop dat ik daar uiteindelijk scherper en sterker van word. Toch weet ik ook dankzij die opleiding dat ik liever zelf vragen stel, dan dat ik het systeem analyseer waar mijn interviews een piepklein deeltje van uitmaken.
Ik weet dat ik veel van mijn opleiding leren zal, maar als ik per dag zou moeten kiezen wat ik zal gaan doen, dan wist ik het wel. Ik zou er dag na dag voor kiezen om op pad te gaan, op jacht naar de antwoorden die mijn bronnen zullen geven. Als ik daar aan denk, dan krijg ik - ook in de collegezaal - een tikkeltje bijtehante trek op mijn gezicht en beginnen mijn ogen te stralen.
Deze maand begin ik aan de master Journalistiek. Wringt dat niet, een academische opleiding over een praktijkvak, merkte een vriend scherp op. Ik moest hem deels gelijk geven. Het gebeurt niet zelden dat ik in de collegezaal weg droom en denk aan de interviews en reportages waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben.
Ik denk dat de master Journalistiek mij een flink stukje verder helpt. We onderzoeken 'de wereld van de media' en ontdekken hoe journalisten met bronnen omgaan. Ik verwerf dankzij mijn opleiding inzicht in moeilijke, journalistieke vraagstukken en ik hoop dat ik daar uiteindelijk scherper en sterker van word. Toch weet ik ook dankzij die opleiding dat ik liever zelf vragen stel, dan dat ik het systeem analyseer waar mijn interviews een piepklein deeltje van uitmaken.
Ik weet dat ik veel van mijn opleiding leren zal, maar als ik per dag zou moeten kiezen wat ik zal gaan doen, dan wist ik het wel. Ik zou er dag na dag voor kiezen om op pad te gaan, op jacht naar de antwoorden die mijn bronnen zullen geven. Als ik daar aan denk, dan krijg ik - ook in de collegezaal - een tikkeltje bijtehante trek op mijn gezicht en beginnen mijn ogen te stralen.
woensdag 31 augustus 2011
Geloven in de sportschool
Echt een uitdaging zag ik nooit in de sportschool. Keer op keer dezelfde beweging maken met je arm, been, bil of rug leek mij niet spannend genoeg om een abonnement te kopen. Ook dacht ik dat ik met mijn behoefte aan 'voelen dat je leeft', nooit zou gaan houden van het sporten in een ruimte waar een ventilator en TL-buizen het slappe aftreksel vormen van de weersomstandigheden buiten.
Vanaf juni heb ik een waarachtig en onbeperkt abonnement op de sportschool. Eigenlijk een beetje onder het mom van: je kunt je mening ook weleens bijstellen. En - ja wel - van het abonnement maak ik flink gebruik. Een keer of drie, vier in de week pijnig ik mezelf met nare halters, saaie stukken hardlopen in het niets en akelige grondoefeningen.
Hoe ik dat volhoud? Doordat ik met m'n matties ga. Dan zie ik al die ellendigheid niet meer die ik zag in een sportschool toen ik nog geen abonnee was. Het hele programma van ons bezoek maken we dan samen, zodat we nooit alleen hoeven te zwoegen op de apparaten. Aan elk detail wordt gedacht; roeien doen we bijvoorbeeld door steeds met de hoofden zo dicht mogelijk bij elkaar zijn, om elkaar perfect te kunnen verstaan tijdens de conversaties die we zoal voeren. De sportschool is een fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden.
Vanavond bezocht ik de sportschool alleen. Vandaag was de sportschool geen fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden, maar zag ik vooral veel bezwete, rode en soms zelfs paarse mensen voorbij komen. We rennen naar God weet waar, we steppen verdiepingen omhoog in een flat waar niemand het einde van kent en we tillen dingen die helemaal niet verplaatst hoeven te worden.
Ik dacht dat ik geloofde in de sportschool. Vandaag ontdekte ik dat ik vooral geloof in mijn vrienden. Even bellen of ze morgen kunnen...
Vanaf juni heb ik een waarachtig en onbeperkt abonnement op de sportschool. Eigenlijk een beetje onder het mom van: je kunt je mening ook weleens bijstellen. En - ja wel - van het abonnement maak ik flink gebruik. Een keer of drie, vier in de week pijnig ik mezelf met nare halters, saaie stukken hardlopen in het niets en akelige grondoefeningen.
Hoe ik dat volhoud? Doordat ik met m'n matties ga. Dan zie ik al die ellendigheid niet meer die ik zag in een sportschool toen ik nog geen abonnee was. Het hele programma van ons bezoek maken we dan samen, zodat we nooit alleen hoeven te zwoegen op de apparaten. Aan elk detail wordt gedacht; roeien doen we bijvoorbeeld door steeds met de hoofden zo dicht mogelijk bij elkaar zijn, om elkaar perfect te kunnen verstaan tijdens de conversaties die we zoal voeren. De sportschool is een fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden.
Vanavond bezocht ik de sportschool alleen. Vandaag was de sportschool geen fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden, maar zag ik vooral veel bezwete, rode en soms zelfs paarse mensen voorbij komen. We rennen naar God weet waar, we steppen verdiepingen omhoog in een flat waar niemand het einde van kent en we tillen dingen die helemaal niet verplaatst hoeven te worden.
Ik dacht dat ik geloofde in de sportschool. Vandaag ontdekte ik dat ik vooral geloof in mijn vrienden. Even bellen of ze morgen kunnen...
maandag 20 juni 2011
Schijntolerantie
Wanneer je als homo bij de Anglicaanse kerk bisschop wil worden, is dat prima. Voorwaarde is wel dat je dan seksloos door het leven gaat en de herenliefde niet in praktijk brengt. Een heteroseksuele bisschop daarentegen mag volop genieten van de dingen die het andere geslacht hem bieden kan. Dit nieuws wordt deze ochtend door RTL naar buiten gebracht.
Als strijder voor minderheden moedig ik elk stapje in de goede richting met alle kracht aan, maar dit bericht maakt heel iets anders in me los. Was het niet zo dat de Anglicaanse kerk besloot dat een partner juist een prima aanvulling is in het leven van een bisschop en in zijn taak God te dienen? Dat iemand die dan toevallig op hetzelfde geslacht valt, ook wel zonder partner zou kunnen, klinkt wat mij betreft als een knap staaltje discriminatie en schijntolerantie.
In 2008 besloot de Anglicaanse kerk al dat vrouwen ook bisschop mogen zijn. Een flinke stap in de goede richting, dacht ik toen. Door het nieuws dat mij deze ochtend ter oren kwam, zakt de moed toch weer even in de schoenen. De homoseksuele bisschop zal moeten aanzien hoe zijn heteroseksuele collega's met liefdespartner hun roeping tot uiting brengen, terwijl hij zelf aan de zijlijn staat.
vrijdag 10 juni 2011
Piraatje kijken
Met films die echt heel hip zijn, loop ik vaak maar een beetje achter de feiten aan. Zo kwam ik er pas een jaar of drie geleden achter waarom iedereen moet huilen bij de Titanic en bij Lord of the Rings ben ik niet verder gekomen dan de helft van deel 1.
Ook van Pirates of the Caribbean had ik nooit meer gezien dan enkele tellen. Het moest er ook maar 'ns van komen. In huis, kroeg en universiteit hoorde ik anderen praten over de stoere piraten, de mooie decors en bovenal de hilarische Jack Sparrow. Steeds lummelde ik maar wat mee, ik had nog nooit maar één scene gezien van deze legendarische serie films.
Pirates maakte beloftes die klonken uit de gesprekken van anderen meer dan waar. Waar ik bij Lord of the Rings maar niet in het verhaal kom, ben ik bij Pirates van begin tot eind geboeid. Hilarisch, spannend en lekker stout tegelijk. Ik kan niet wachten tot we een datum geprikt hebben om naar Pirates 4 te gaan.
Pirates maakte beloftes die klonken uit de gesprekken van anderen meer dan waar. Waar ik bij Lord of the Rings maar niet in het verhaal kom, ben ik bij Pirates van begin tot eind geboeid. Hilarisch, spannend en lekker stout tegelijk. Ik kan niet wachten tot we een datum geprikt hebben om naar Pirates 4 te gaan.
donderdag 9 juni 2011
Akelig winkelen
Omdat wij meerdere supermarkten om ons stulpje heen hebben staan, was ik er eigenlijk nog nooit geweest: de Aldi. Nou ja, natuurlijk weleens met mijn mams, maar toen woonde ik nog thuis.
Vandaag besloot ik er weer 'ns langs te gaan. Zeker nadat een college vertelde dat hij in één week vijftig euro wist te besparen door ook bij de Aldi te shoppen. Nu was dat aantal euro's wel op basis van een gezin, want wat hij aan korting had, geven wij bij de gewone supermarkt nog niet eens uit op een week.
Hoe dan ook, ik besloot naar de Aldi te gaan. Bij aankomst dacht ik dat eigenlijk meteen dat mijn bezoek niet meer stuk kon, omdat mijn lievelingssnoepjes zwaar in de aanbieding waren: banaanschuimpjes. Een tijdelijke aanbieding wel te verstaan, dus 'sla vooral extra in'.
Twee kilo banaanschuimpjes, heel wat kaasjes en groente later kwam ik aan bij de kassa. Daar bleek dat mijn Aldi-bezoek wél stuk kon. Aldi-kassa's hebben namelijk geen uitloopband, met als gevolg dat je na de bliep je boodschappen direct moet weten op te bergen. Ik wenste dat ik een octopus was, of op z'n minst een man meegenomen had om de aangeschafte producten zo snel op hun plek neer te leggen. De duwende arm van de cassière gold als ware bedreiging voor mijn boodschapjes. Een pak melk kon ik nog net aan opvangen, voor het op de grond vallen zou.
Niet echt stressverminderend, zo'n kassa, maar berekenend als ik ben, besloot ik mijn boodschappentassen rechtop in de wagen te zetten, om de gebliebte boodschappen -hup- in één keer de tassen in te werpen. Helaas maakte die methode het afrekenen er niet echt aangenamer op. De kassajuffrouw snauwde mij af en beval mijn tassen op te tillen. Uit haar geïrriteerde gemompel begreep ik dat ik verdacht werd van diefstal of zoiets.
Even later stond ik buiten met héél veel boodschappen buiten voor 24 euro. Of ik er nog een keer heenga? Nou ja, voor nu heb ik mijn portie wel weer even gehad, maar uitsluiten doe ik het niet.
Vandaag besloot ik er weer 'ns langs te gaan. Zeker nadat een college vertelde dat hij in één week vijftig euro wist te besparen door ook bij de Aldi te shoppen. Nu was dat aantal euro's wel op basis van een gezin, want wat hij aan korting had, geven wij bij de gewone supermarkt nog niet eens uit op een week.
Hoe dan ook, ik besloot naar de Aldi te gaan. Bij aankomst dacht ik dat eigenlijk meteen dat mijn bezoek niet meer stuk kon, omdat mijn lievelingssnoepjes zwaar in de aanbieding waren: banaanschuimpjes. Een tijdelijke aanbieding wel te verstaan, dus 'sla vooral extra in'.
Twee kilo banaanschuimpjes, heel wat kaasjes en groente later kwam ik aan bij de kassa. Daar bleek dat mijn Aldi-bezoek wél stuk kon. Aldi-kassa's hebben namelijk geen uitloopband, met als gevolg dat je na de bliep je boodschappen direct moet weten op te bergen. Ik wenste dat ik een octopus was, of op z'n minst een man meegenomen had om de aangeschafte producten zo snel op hun plek neer te leggen. De duwende arm van de cassière gold als ware bedreiging voor mijn boodschapjes. Een pak melk kon ik nog net aan opvangen, voor het op de grond vallen zou.
Niet echt stressverminderend, zo'n kassa, maar berekenend als ik ben, besloot ik mijn boodschappentassen rechtop in de wagen te zetten, om de gebliebte boodschappen -hup- in één keer de tassen in te werpen. Helaas maakte die methode het afrekenen er niet echt aangenamer op. De kassajuffrouw snauwde mij af en beval mijn tassen op te tillen. Uit haar geïrriteerde gemompel begreep ik dat ik verdacht werd van diefstal of zoiets.
Even later stond ik buiten met héél veel boodschappen buiten voor 24 euro. Of ik er nog een keer heenga? Nou ja, voor nu heb ik mijn portie wel weer even gehad, maar uitsluiten doe ik het niet.
maandag 6 juni 2011
De personeelsvertrekken
William en Kate gaan verhuizen. Na een trouwdag met een werkelijk waar fan-tas-ti-sche jurk en snoeperige bruidsmeisjes zijn de verwachtingen hooggespannen. Bij de gedachte aan het stulpje van het liefdespaar verschijnt een gigantisch wit, glinsterend paleis voor mijn geestesoog. Zo eentje met wolken er omheen en fladderende duifjes.
Volgens de NOS kan ik mijn hoge verwachtingen maar beter aan de kant zetten. De twee gaan wonen in Kensington Palace, een verre van wit paleis in Londen. En dat paleis gaan ze niet in het geheel bewonen, nee, (schoon)papa Charles heeft een aantal kamers al ingenomen als studeerruimte en ook andere familieleden hebben in dit paleis hun thuisbasis gevonden.
De kamers waar voorheen het personeel woonde, blijken nog vrij te zijn. Die kamers worden niet opgeknapt en ook de keuken van de vorige bewoners wordt niet vervangen.
Dat het Engelse koningshuis blijkbaar ook aan het bezuinigen is, boezemt toch wel wat respect in. Maar van het sprookje dat op 29 april ontstond, is niet veel meer over.
Volgens de NOS kan ik mijn hoge verwachtingen maar beter aan de kant zetten. De twee gaan wonen in Kensington Palace, een verre van wit paleis in Londen. En dat paleis gaan ze niet in het geheel bewonen, nee, (schoon)papa Charles heeft een aantal kamers al ingenomen als studeerruimte en ook andere familieleden hebben in dit paleis hun thuisbasis gevonden.
De kamers waar voorheen het personeel woonde, blijken nog vrij te zijn. Die kamers worden niet opgeknapt en ook de keuken van de vorige bewoners wordt niet vervangen.
Dat het Engelse koningshuis blijkbaar ook aan het bezuinigen is, boezemt toch wel wat respect in. Maar van het sprookje dat op 29 april ontstond, is niet veel meer over.
zondag 5 juni 2011
Komkommertijd..?
Van één of andere mysterieuze bacterie krijgen steeds meer mensen in Duitsland buikkrampen en bloederige diarree. Het nare beestje heet EHEC en het houdt groente-eters al enige tijd flink bezig.
Komkommers zouden de dragers zijn van de boosdoener. Ik was toch al niet zo'n komkommereter, maar heb nu ook bewust de langwerpige groente gemeden de afgelopen tijd. Vandaag komt RTL met het bericht dat de bacterie mogelijk ook in taugé kan blijven hangen. Dit omdat taugé een vorm heeft waarin na het wassen vaak alsnog viezigheidjes blijven hangen.
Ja, op die manier blijft er niet zo gek veel over om 's avonds in de pan te gooien. Neem bijvoorbeeld paprika's, die hebben ook lelijke groeven waar troep tussen kan blijven zitten. Of een stronkje broccoli, waar allemaal van die groene frummeltjes op zitten. En dan heb ik het nog niet over witlof, met al die losse blaadjes.
Als ik nu door de supermarkt loop, ben ik bijna geneigd om de hele groente- en fruitafdeling over te slaan en direct door te lopen naar de blikgroentes. Van die gepelde tomaten en geschilde worteltjes weet ik ten minste zeker dat ze al gewassen zijn voor EHEC uitbrak. Of nou ja, dat hoop ik dan maar.
Komkommers zouden de dragers zijn van de boosdoener. Ik was toch al niet zo'n komkommereter, maar heb nu ook bewust de langwerpige groente gemeden de afgelopen tijd. Vandaag komt RTL met het bericht dat de bacterie mogelijk ook in taugé kan blijven hangen. Dit omdat taugé een vorm heeft waarin na het wassen vaak alsnog viezigheidjes blijven hangen.
Ja, op die manier blijft er niet zo gek veel over om 's avonds in de pan te gooien. Neem bijvoorbeeld paprika's, die hebben ook lelijke groeven waar troep tussen kan blijven zitten. Of een stronkje broccoli, waar allemaal van die groene frummeltjes op zitten. En dan heb ik het nog niet over witlof, met al die losse blaadjes.
Als ik nu door de supermarkt loop, ben ik bijna geneigd om de hele groente- en fruitafdeling over te slaan en direct door te lopen naar de blikgroentes. Van die gepelde tomaten en geschilde worteltjes weet ik ten minste zeker dat ze al gewassen zijn voor EHEC uitbrak. Of nou ja, dat hoop ik dan maar.
donderdag 26 mei 2011
The bachelor
Ik weet dat er onder 'intellectuelen' een taboe ligt op de programma's van RTL. Ze zijn niet inhoudelijk, gericht op volksvermaak en noem maar op.
Oneerlijk
Ik zou een heel intellectueel verhaal kunnen houden over dit programma. Dan zou ik zeggen dat het sneu is dat alle vrouwen hem wel willen en hij er maar één kan kiezen, dat het lijkt alsof Lars ideaal is en al die vrouwen niet en vooral dat ik liever een format had gezien waarin één vrouw uit 25 mannen mag kiezen.
Dat 'intellectuele' verhaal schrijf ik niet. Het klopt, met mijn feministische hartje vind ik het af en toe wel even afschuwelijk om te zien hoe gewillig die 25 vrouwen zich opstellen. Toch weerhoudt mij dat er niet van om elke woensdagavond voor de buis te zitten. Ik vind het héér-lijk en bijzonder vermakelijk om te kijken hoe die meiden tegen elkaar strijden en welke spelletjes gespeeld worden.
De buit is binnen
Zo heeft Chantal het spelletje inmiddels verloren. Met opmerkingen als 'ik heb hem al' dacht zij Lars al echt als man te hebben en zeker te zijn van haar positie als winnares van het spel. Dat blijkt achteraf toch anders te lopen... Nieuwsgierig? Klik hier!
Koningin spelletjes spelen is tot nu toe misschien wel de blonde Emily. Zij heeft aan de andere meiden verteld dat Lars stripper is geweest, waarop de rest besloot ook het lakleer maar weer 'ns uit de kast te trekken. Ik ben benieuwd op Emily hiermee het spelletje winnen zal. Mijn woensdagavond is in ieder geval voorlopig nog even bezet.
Nu is er weer zo'n nieuwe serie, De Bachelor. Het format zal vast wel uit Amerika komen. 25 vrouwen strijden om één man. Ondertussen gaan ze met hem op date en mag bachelor Lars snoepen van al dat gewillig moois om hem heen.
Oneerlijk
Ik zou een heel intellectueel verhaal kunnen houden over dit programma. Dan zou ik zeggen dat het sneu is dat alle vrouwen hem wel willen en hij er maar één kan kiezen, dat het lijkt alsof Lars ideaal is en al die vrouwen niet en vooral dat ik liever een format had gezien waarin één vrouw uit 25 mannen mag kiezen.
Dat 'intellectuele' verhaal schrijf ik niet. Het klopt, met mijn feministische hartje vind ik het af en toe wel even afschuwelijk om te zien hoe gewillig die 25 vrouwen zich opstellen. Toch weerhoudt mij dat er niet van om elke woensdagavond voor de buis te zitten. Ik vind het héér-lijk en bijzonder vermakelijk om te kijken hoe die meiden tegen elkaar strijden en welke spelletjes gespeeld worden.
De buit is binnen
Zo heeft Chantal het spelletje inmiddels verloren. Met opmerkingen als 'ik heb hem al' dacht zij Lars al echt als man te hebben en zeker te zijn van haar positie als winnares van het spel. Dat blijkt achteraf toch anders te lopen... Nieuwsgierig? Klik hier!
Koningin spelletjes spelen is tot nu toe misschien wel de blonde Emily. Zij heeft aan de andere meiden verteld dat Lars stripper is geweest, waarop de rest besloot ook het lakleer maar weer 'ns uit de kast te trekken. Ik ben benieuwd op Emily hiermee het spelletje winnen zal. Mijn woensdagavond is in ieder geval voorlopig nog even bezet.
dinsdag 24 mei 2011
Markus ontsnapt
Eigenlijk moest het er een keer van komen. Na alle verhalen op internet te hebben gelezen, was ons wel duidelijk geworden dat het ware Houdini's zijn, die hamsters. Vanochtend zijn we erachter gekomen dat onze Markus zeker niet afdoet voor zijn soortgenootjes.
Markus is afgelopen nacht ontsnapt. We vonden hem vanmorgen in de ondergoedla tussen de onderbroeken en BH's. Detail is wel dat hij uit een dichte kooi gekropen is en de deur ook zelf achter zich dicht heeft gedaan (?!). Daar komt nog bij dat de ondergoedla dicht was toen wij gingen slapen en ook toen wij hem vanmorgen terugvonden.
Nu komt Sander met een verklaring dat ik zou hebben geslaapwandeld. Want, zei hij, toen ik vannacht even ging plassen, zat jij rechtop in bed.
Ik ontken niet dat ik weleens druk ben 's nachts, maar een hamster uit z'n kooitje laten ontsnappen en me er de volgende ochtend doodleuk niets meer van herinneren, gaat wel wat ver. Maar ja, m'n reputatie heb ik niet mee en het tegendeel kan ik niet bewijzen.
Ik stel dan ook maar voor dat we in de toekomst maar beter MIJN slaapkamerdeur op slot kunnen doen 's nachts, dan kan de hamster ten minste ook ongestoord zijn nachtleven leiden.
Markus is afgelopen nacht ontsnapt. We vonden hem vanmorgen in de ondergoedla tussen de onderbroeken en BH's. Detail is wel dat hij uit een dichte kooi gekropen is en de deur ook zelf achter zich dicht heeft gedaan (?!). Daar komt nog bij dat de ondergoedla dicht was toen wij gingen slapen en ook toen wij hem vanmorgen terugvonden.
Nu komt Sander met een verklaring dat ik zou hebben geslaapwandeld. Want, zei hij, toen ik vannacht even ging plassen, zat jij rechtop in bed.
Ik ontken niet dat ik weleens druk ben 's nachts, maar een hamster uit z'n kooitje laten ontsnappen en me er de volgende ochtend doodleuk niets meer van herinneren, gaat wel wat ver. Maar ja, m'n reputatie heb ik niet mee en het tegendeel kan ik niet bewijzen.
Ik stel dan ook maar voor dat we in de toekomst maar beter MIJN slaapkamerdeur op slot kunnen doen 's nachts, dan kan de hamster ten minste ook ongestoord zijn nachtleven leiden.
dinsdag 17 mei 2011
Man kruisigt zichzelf
De NOS komt met een bericht over een man uit Zuid-Korea die zich zelf gekruisigd zou hebben. De 58-jarige Kim boorde gaten in zijn handen, zodat hij de spijkers niet eigenhandig in zijn handen hoefde te slaan. Beetje lullig als je je linkerhand hebt vastgeslagen en je rechterhand eigenlijk nog moet.
Opmerkelijk. Opmerkelijk dat je door het gebruik van een boor dus wel de beide handen aan het kruis kunt bevestigen. Het klinkt al met al toch als een hele prestatie. Want als links vastzit, moet rechts dus worden bevestigd met.. rechts?
Een beetje luguber klinkt het wel. En los van de vraag hoe hij het gedaan heeft, blijft ook de vraag hangen waarom. Kruisigen is van oorsprong een manier van straffen. Heeft deze man zichzelf willen straffen?
Opmerkelijk. Opmerkelijk dat je door het gebruik van een boor dus wel de beide handen aan het kruis kunt bevestigen. Het klinkt al met al toch als een hele prestatie. Want als links vastzit, moet rechts dus worden bevestigd met.. rechts?
Een beetje luguber klinkt het wel. En los van de vraag hoe hij het gedaan heeft, blijft ook de vraag hangen waarom. Kruisigen is van oorsprong een manier van straffen. Heeft deze man zichzelf willen straffen?
zondag 15 mei 2011
Spierballen
Mijn vriendje zit sinds kort op fitness. Om mij te beschermen, zegt hij. Samen met buurman J. heeft hij zich al twee keer uitgesloofd op de sportschool en omdat het jaarabonnement reeds is aangeschaft, vermoed ik dat er nog heel wat keertjes zullen volgen.
Onder invloed van buurman J. let Sander nu ook op wat hij eet. Eiwitten en melk zouden goed zijn voor de ontwikkeling van zijn spieren.
De enige keer dat ik mij in een sportschool heb vertoond, weet ik nog goed. Bij aankomst kwamen de blikken van de trouwe bezoekers niet hoger dan borsthoogte. Daar kon ik op zich nog wel aan wennen, dacht ik. Ik was mee met een vriendin, die vaker kwam. Zij ging op dat apparaat om de buitenkant van je dijen te trainen, ik ernaast op die om de binnenkant te trainen. Ik wist niet dat het apparaat bij het draaien aan een knop uiteen klapt en je beide heupen uit de kom slaat.
Even later wist ik dat wel.
Na die ene vertoning heb ik me niet meer in de sportschool laten zien. Nu Sander zo enthousiast is, word ik toch weer nieuwsgierig. Sander reageert daar niet enthousiast op. Volgens mij heeft dat met die beschermingsdrang te maken.
Onder invloed van buurman J. let Sander nu ook op wat hij eet. Eiwitten en melk zouden goed zijn voor de ontwikkeling van zijn spieren.
De enige keer dat ik mij in een sportschool heb vertoond, weet ik nog goed. Bij aankomst kwamen de blikken van de trouwe bezoekers niet hoger dan borsthoogte. Daar kon ik op zich nog wel aan wennen, dacht ik. Ik was mee met een vriendin, die vaker kwam. Zij ging op dat apparaat om de buitenkant van je dijen te trainen, ik ernaast op die om de binnenkant te trainen. Ik wist niet dat het apparaat bij het draaien aan een knop uiteen klapt en je beide heupen uit de kom slaat.
Even later wist ik dat wel.
Na die ene vertoning heb ik me niet meer in de sportschool laten zien. Nu Sander zo enthousiast is, word ik toch weer nieuwsgierig. Sander reageert daar niet enthousiast op. Volgens mij heeft dat met die beschermingsdrang te maken.
vrijdag 6 mei 2011
Het epileermonster
Het is misschien wel het grootste monster van mijn collectie schoonheidsproducten. De Braun Silk-épil. Met z'n scherpe tandjes weet hij binnen enkele seconden van gebruik je de moed in de schoenen te doen zinken. De Silk-épil heeft twintig pincetjes, die razendsnel over je huid heengaan en de boel haarloos achterlaten. In één woord: auw. Het monster is gemeen.
Niet dat ik me daardoor heb laten demotiveren. Ik haal dat beest al ruim een jaar lang geregeld uit z'n kooi, om binnen enkele uren (jawel!) een zijdezacht huidje te hebben. Het gebruik van de Braun Silk-épil is niet alleen best pijnlijk, maar duurt ook lang. Erg lang. En veel langer dan een simpel scheerbeurtje onder de douche.
Waarom ik mij dan toch steeds weer overgeef aan de grillen van m'n epileermachine? Omdat het monster keer op keer zijn belofte nakomt. Hij laat m'n benen na elke behandeling haarloos en zijdezacht achter. Wat een nostalgie. Lijden voor schoonheid is terug en het is nog maar de vraag of het ooit is weggeweest.
Niet dat ik me daardoor heb laten demotiveren. Ik haal dat beest al ruim een jaar lang geregeld uit z'n kooi, om binnen enkele uren (jawel!) een zijdezacht huidje te hebben. Het gebruik van de Braun Silk-épil is niet alleen best pijnlijk, maar duurt ook lang. Erg lang. En veel langer dan een simpel scheerbeurtje onder de douche.
Waarom ik mij dan toch steeds weer overgeef aan de grillen van m'n epileermachine? Omdat het monster keer op keer zijn belofte nakomt. Hij laat m'n benen na elke behandeling haarloos en zijdezacht achter. Wat een nostalgie. Lijden voor schoonheid is terug en het is nog maar de vraag of het ooit is weggeweest.
maandag 2 mei 2011
In de zee d'r mee..?
Een pittig vuurgevecht. Met z'n dertigen tegelijk bestorm je het huis, de villa waar de grootste vijand ooit zit. Je ziet hem, hij is dood. Het lichaam neem je mee de helikopter in. Het is hem, het is hem. Op naar het vliegdekschip, op naar het water.
Osama Bin Laden is neergeschoten. Daarna hebben de Amerikanen hem in de helikopter meegenomen, geïdentificeerd en in zee gegooid.
Nu meldt de NOS dat Osama nog een soort begrafenisje gekregen heeft aan boord van het vliegdekschip. Het lichaam zou gewassen zijn en in een wit laken zijn gewikkeld. En een officier zou woorden hebben gesproken, die vertaald zijn door een Arabische tolk.
Goh, wat ben ik benieuwd naar de woorden van die Amerikaanse officier. En naar wat er waar is van de berichtgeving over dat eervolle begrafenisje. Want je kunt het afkeuren of niet, maar als je oog in oog komt te staan met je grootste vijand, de man die zoveel pijn gebracht heeft, heb je geen woorden klaar liggen als: 'we zullen je missen' of 'rust in vrede'. Ik denk niet dat de waarheid ooit boven water komt.
Osama Bin Laden is neergeschoten. Daarna hebben de Amerikanen hem in de helikopter meegenomen, geïdentificeerd en in zee gegooid.
Nu meldt de NOS dat Osama nog een soort begrafenisje gekregen heeft aan boord van het vliegdekschip. Het lichaam zou gewassen zijn en in een wit laken zijn gewikkeld. En een officier zou woorden hebben gesproken, die vertaald zijn door een Arabische tolk.
Goh, wat ben ik benieuwd naar de woorden van die Amerikaanse officier. En naar wat er waar is van de berichtgeving over dat eervolle begrafenisje. Want je kunt het afkeuren of niet, maar als je oog in oog komt te staan met je grootste vijand, de man die zoveel pijn gebracht heeft, heb je geen woorden klaar liggen als: 'we zullen je missen' of 'rust in vrede'. Ik denk niet dat de waarheid ooit boven water komt.
Weggeblazen
Ik ben op zoek naar een beetje melancholie. Gewoon een verlangen naar wat klanken van vroeger uit dat harde beeldscherm.
On-ge-loof-lijk hoeveel mensen vermoeden dat hun cover van Blowing in the Wind van Bob Dylan het ook wel waard is om te luisteren. Moet je dit 'ns luisteren, of deze. Leuk hoor, dat oude muziek nieuw leven ingeblazen wordt, maar een beetje treurig wordt het wel als het origineel dus ner-gens te bekennen is. En als velen hun nieuwe versie doodleuk 'Bob Dylan - Blowing in the Wind noemen.
Nu krijg ik noodgedwongen niet alleen de muzieksmaak van een 50-plusser, maar ook de gedachten. De tijden van vroeger komen nooit meer terug, denk ik, wanneer ik mijn laptop dichtklap.
On-ge-loof-lijk hoeveel mensen vermoeden dat hun cover van Blowing in the Wind van Bob Dylan het ook wel waard is om te luisteren. Moet je dit 'ns luisteren, of deze. Leuk hoor, dat oude muziek nieuw leven ingeblazen wordt, maar een beetje treurig wordt het wel als het origineel dus ner-gens te bekennen is. En als velen hun nieuwe versie doodleuk 'Bob Dylan - Blowing in the Wind noemen.
Nu krijg ik noodgedwongen niet alleen de muzieksmaak van een 50-plusser, maar ook de gedachten. De tijden van vroeger komen nooit meer terug, denk ik, wanneer ik mijn laptop dichtklap.
donderdag 28 april 2011
Levensvragen
Ik heb getwijfeld of ik deze blog zou schrijven. Maar toen ik naar mijn ramen keek, was ik om.
Ik ben niet zo'n goede huisvrouw. Met vaak duizend en één dingen aan je hoofd zie ik met regelmaat het belang niet in van stofzuigen, wassen draaien en poetsen. Toch blijkt het prematuur huisvrouwtje in mij steeds groter te groeien en word ik ook met regelmaat overgehaald om mij toch maar weer 'ns aan een prettig schoonmaakklusje over te geven.
Zo ook laatst met de ramen. Da's overigens nog een apart verhaal, aangezien ik om de ramen te zemen buitenlangs boven de afgrond van ons paleisje moet hangen. Als ik dan zo de diepte in staar, komen er vragen in me op. Zouden de ramen schoon worden? Ben ik wel een goede poetser?
Toen ik klaar was, keek ik van binnenuit naar buiten. De strepen op onze ramen zijn te tellen. De weg is lang. Heeft iemand tips?
Ik ben niet zo'n goede huisvrouw. Met vaak duizend en één dingen aan je hoofd zie ik met regelmaat het belang niet in van stofzuigen, wassen draaien en poetsen. Toch blijkt het prematuur huisvrouwtje in mij steeds groter te groeien en word ik ook met regelmaat overgehaald om mij toch maar weer 'ns aan een prettig schoonmaakklusje over te geven.
Zo ook laatst met de ramen. Da's overigens nog een apart verhaal, aangezien ik om de ramen te zemen buitenlangs boven de afgrond van ons paleisje moet hangen. Als ik dan zo de diepte in staar, komen er vragen in me op. Zouden de ramen schoon worden? Ben ik wel een goede poetser?
Toen ik klaar was, keek ik van binnenuit naar buiten. De strepen op onze ramen zijn te tellen. De weg is lang. Heeft iemand tips?
woensdag 27 april 2011
Zand op je gezicht
Op tweede paasdag heb ik in de zee gezwommen. Ja, de zoute zee, onze Noordzee. Met zeewater van dertien graden was daar wel wat wilskracht voor nodig, maar als je er dan eenmaal in ligt, wil je er nooit meer uit.
Het was niet mijn eerste keer, al voelt dat elk jaar opnieuw wel zo. Nu we twee dagen verder zijn, lijkt m'n leventje geheel in het teken te staan van strand en zwemmen. Ik draag alleen maar kleding die ik ook op een stranddag aan zou doen. En ik denk de hele tijd aan het gevoel van een plakkende bikini op je lijf. Of aan een rechte horizon die je hele gezichtsveld vult. Of een zoute smaak op je lippen en zand op je gezicht.
Het beste van zwemmen in de zee is misschien toch wel dat je ons Nederlandje vanaf de andere kant kunt zien. In het water ben je niet op het land en kun je de zorgjes vanaf een afstandje bekijken. Wat zijn ze klein! En ze worden steeds kleiner, en kleiner, en kleiner...
Het was niet mijn eerste keer, al voelt dat elk jaar opnieuw wel zo. Nu we twee dagen verder zijn, lijkt m'n leventje geheel in het teken te staan van strand en zwemmen. Ik draag alleen maar kleding die ik ook op een stranddag aan zou doen. En ik denk de hele tijd aan het gevoel van een plakkende bikini op je lijf. Of aan een rechte horizon die je hele gezichtsveld vult. Of een zoute smaak op je lippen en zand op je gezicht.
Het beste van zwemmen in de zee is misschien toch wel dat je ons Nederlandje vanaf de andere kant kunt zien. In het water ben je niet op het land en kun je de zorgjes vanaf een afstandje bekijken. Wat zijn ze klein! En ze worden steeds kleiner, en kleiner, en kleiner...
dinsdag 26 april 2011
Het goede voorbeeld
Mijn ouders wonen al een paar maanden in een bouwput. Of nou ja, eigenlijk meer in een steppe, want er ligt meer zand dan dat er gebouwd wordt.
De bouwput is voor mij een reden om een alternatieve fietsroute te nemen. Een route door een speeltuin wel te verstaan. Ja, ik weet dat een speeltuin eigenlijk is om in te spelen en ja, ik weet ook dat in een speeltuin kindertjes rondrennen.
Het idee dat ik hooggehakt door het zand moest ploeteren om bij mijn ouders te komen, dwingt mij toch om die alternatieve route door de speeltuin te nemen. Zo ook vandaag. Ik kom aanfietsen en zie een opvoeder of acht aan tafel zitten. Ik dacht nog: lekker zeg, zo met dat moo... Mijn gedachte werd abrupt onderbroken door schreeuwend geweld. Het geweld kwam uit een blonde, gezette moeder, zag ik in een flits. "Hé, hallo, dit is een speeltuin, je mag hier niet fietsen!" Een ander stond haar bij op viswijventoon: "En zeker niet zo hard!"
Het geschreeuw kwam aan als een klap in m'n gezicht. Is dit nu hoe je met mensen omgaat? Indringers aanvallen om het eigen kroost te beschermen? Ik besloot dat ik de puberteit ontgroeid was en stapte af. Toen ik thuis aankwam, zag ik dat de steppe inmiddels bedekt was met straatstenen. Nou ja, weer een probleem opgelost.
De bouwput is voor mij een reden om een alternatieve fietsroute te nemen. Een route door een speeltuin wel te verstaan. Ja, ik weet dat een speeltuin eigenlijk is om in te spelen en ja, ik weet ook dat in een speeltuin kindertjes rondrennen.
Het idee dat ik hooggehakt door het zand moest ploeteren om bij mijn ouders te komen, dwingt mij toch om die alternatieve route door de speeltuin te nemen. Zo ook vandaag. Ik kom aanfietsen en zie een opvoeder of acht aan tafel zitten. Ik dacht nog: lekker zeg, zo met dat moo... Mijn gedachte werd abrupt onderbroken door schreeuwend geweld. Het geweld kwam uit een blonde, gezette moeder, zag ik in een flits. "Hé, hallo, dit is een speeltuin, je mag hier niet fietsen!" Een ander stond haar bij op viswijventoon: "En zeker niet zo hard!"
Het geschreeuw kwam aan als een klap in m'n gezicht. Is dit nu hoe je met mensen omgaat? Indringers aanvallen om het eigen kroost te beschermen? Ik besloot dat ik de puberteit ontgroeid was en stapte af. Toen ik thuis aankwam, zag ik dat de steppe inmiddels bedekt was met straatstenen. Nou ja, weer een probleem opgelost.
zondag 24 april 2011
Dierentutjes
Wij zijn eigenlijk een beetje tutjes, mijn vriendje en ik. Na twee maanden samenwonen, gaan er dingen kriebelen, of eigenlijk meer klapperen. Dan heb ik het dus over, jawel, mijn eierstokken. Of we echt een mensenkindje willen opvoeden, daar zijn we nog niet over uit. Maar iets om voor te zorgen, zou toch leuk zijn.
Toen onze buurkater een maand geleden het pand verliet, werd onze leefomgeving toch wel erg dierloos. En dat terwijl wij echte dierentutjes zijn. Elke kat, tor of cavia die we tegenkomen op straat krijgt een uitgebreide aai en lofrede toegeworpen. Na een paar gedachtes was het duidelijk: missie huisdier gaat van start.
Verschillende diersoorten passeren de brainstormsessie. Een beetje moedeloos werden we wel, want echt groot is ons paleisje van het moment niet. Ik besloot de dierenwinkel 'ns binnen te lopen voor wat inspiratie. Dat was met succes.
Gister is Markus bij ons komen wonen. Markus is een goudhamster. Als nachtdier slaapt hij (dat zegt mijn gevoel, maar dat weet ik niet zeker) overdag en ontwaakt hij tegen de avond. Past perfect bij ons studentenleventje, dachten wij zo.
Vandaag is het eerste paasdag en zijn we vrij. Muisstil (of soms stiekem per ongeluk niet) staren we naar het slapende bolletje dat Markus heet. We hopen dat ons bioritme zich snel zal aanpassen.
vrijdag 22 april 2011
Pettipants
Op m'n fietsje rijd ik door het centrum van mijn dorpje. Met de boodschappen aan mijn stuur ben ik op weg naar huis, op weg naar wederom een eigengemaakte maaltijd op tafel. Een heerlijk gevoel bekruipt me op deze bijna zomerdag.
Tot mijn rok omhoog vliegt. Ja, misschien is ie wat een de korte kant en ja, de stof van de rok is wel heel windgevoelig, maar echt kunnen voorbereiden had ik me niet op deze luchtige overval.
Thuisgekomen ontdek ik dat mijn rokje een aanvulling nodig heeft. Een pettipants. Da's toch wat veiliger dan de schaarse lingerie van tegenwoordig.
Tot mijn rok omhoog vliegt. Ja, misschien is ie wat een de korte kant en ja, de stof van de rok is wel heel windgevoelig, maar echt kunnen voorbereiden had ik me niet op deze luchtige overval.
Thuisgekomen ontdek ik dat mijn rokje een aanvulling nodig heeft. Een pettipants. Da's toch wat veiliger dan de schaarse lingerie van tegenwoordig.
donderdag 21 april 2011
Petticoat
Ik leer steeds beter dat typische 'vrouwendingen' van vroeger en een zelfstandig leven prima samengaan. Ik zet graag een heerlijke maaltijd voor vriendlief neer, maar wel buiten werktijd. En in de wetenschap dat ik ook kan studeren, carrière kan maken en economisch zelfstandig leer te zijn, is de was ophangen of stofzuigen echt zo erg nog niet.
Met generaties aan feministen boven mij heb ik niet echt het gevoel meer te hoeven strijden voor mijn rechten. Mijn korset gaat niet voorgoed uit, okselhaar laat ik niet staan en een tuinbroek kom je in mijn kast niet tegen.
Sterker nog, ik heb onlangs 35 euro neergelegd voor een heuse petticoat. Je weet wel, zo'n plofrok die vrouwen vroeger aanhadden. Je draagt het onder een jurkje om de taille te accentueren en de heupen net ietsje breder te maken.
Dat ik geen aversie heb voor het ongeëmancipeerde vroeger, betekent natuurlijk niet dat ik graag het hele huishouden doe èn fulltime studeer. Maar goed, dat hoef ik aan mijn man niet te vertellen.
Ik mag dan een petticoat dragen, en hij zo nu en dan 'ns een stropdas, maar ons huis is een klusje voor ons samen. Dat we daar allebei van overtuigd zijn, is iets wat ik te danken heb aan de generaties feministen die voor mij hun okselhaar hebben laten staan. Zij hebben duidelijk gemaakt dat vrouwen best mannendingetjes kunnen doen en andersom. Dank en hulde, dames!
Met generaties aan feministen boven mij heb ik niet echt het gevoel meer te hoeven strijden voor mijn rechten. Mijn korset gaat niet voorgoed uit, okselhaar laat ik niet staan en een tuinbroek kom je in mijn kast niet tegen.
Sterker nog, ik heb onlangs 35 euro neergelegd voor een heuse petticoat. Je weet wel, zo'n plofrok die vrouwen vroeger aanhadden. Je draagt het onder een jurkje om de taille te accentueren en de heupen net ietsje breder te maken.
Dat ik geen aversie heb voor het ongeëmancipeerde vroeger, betekent natuurlijk niet dat ik graag het hele huishouden doe èn fulltime studeer. Maar goed, dat hoef ik aan mijn man niet te vertellen.
Ik mag dan een petticoat dragen, en hij zo nu en dan 'ns een stropdas, maar ons huis is een klusje voor ons samen. Dat we daar allebei van overtuigd zijn, is iets wat ik te danken heb aan de generaties feministen die voor mij hun okselhaar hebben laten staan. Zij hebben duidelijk gemaakt dat vrouwen best mannendingetjes kunnen doen en andersom. Dank en hulde, dames!
maandag 18 april 2011
Onder de naakte hemel
Vandaag is zo'n dag waarop ik dingen ineens heel zeker weet. Liggend in een hangmat in een fantastisch resort, staar ik naar een perfect blauwe lucht. Er staat niets meer tussen mij en die eindeloze hemel in.
De konijntjes lopen onder mijn matje door. En de zon schijnt op de toppen van mijn tenen, die boven de hangmat uitkomen. Ik weet dat mode relatief is, dat we allemaal kinderen van de sterren zijn en dat geen schietpartij 'ons Alphenaren' klein krijgt.
Een half uur later word ik perfect wakker: warm door de zon en droog door de wind.
Vandaag is oer. Vandaag ben ik Eva.
De konijntjes lopen onder mijn matje door. En de zon schijnt op de toppen van mijn tenen, die boven de hangmat uitkomen. Ik weet dat mode relatief is, dat we allemaal kinderen van de sterren zijn en dat geen schietpartij 'ons Alphenaren' klein krijgt.
Een half uur later word ik perfect wakker: warm door de zon en droog door de wind.
Vandaag is oer. Vandaag ben ik Eva.
Echte Finnen
De partij Echte Finnen is fors toegenomen. Elsevier schrijft online over deze eurosceptische partij.
Blijkbaar hebben Echte Finnen geen seks voor het huwelijk en zijn zij niet homoseksueel. En daarnaast is de vrouwelijke variant niet bekwaam tot het priesterschap.
Ik had altijd een beetje een zwak voor Scandinavische landen. Dan dacht ik aan de uitgestrekte vlaktes waar je ongeremd kon rondrennen en echt jezelf kon zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.
Blijkbaar hebben Echte Finnen geen seks voor het huwelijk en zijn zij niet homoseksueel. En daarnaast is de vrouwelijke variant niet bekwaam tot het priesterschap.
Ik had altijd een beetje een zwak voor Scandinavische landen. Dan dacht ik aan de uitgestrekte vlaktes waar je ongeremd kon rondrennen en echt jezelf kon zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.
vrijdag 15 april 2011
Flamingo zonder slip
Op een vredig vrijdagavondje staat bij ons standaard een talentenjacht aan. Vanavond is dat X-factor.
Wanneer de act van kandidaat Rolf begint, verschijnt een voluptueuze vrouw op het beeldscherm. (Zie vanaf 0:13) Ze beweegt druk met haar handjes en heeft flinke billen en een buikje. Omdat ik strijd voor de rechten van àlle minderheden, krijgt ze mijn knikkende goedkeuring.
Ruim anderhalve minuut later blijkt dat de emancipatie van de vollere vrouwen ("We gaan er maar vanuit dat ze geen corrigerende slip bij zich had.") een waar dieptepunt bereikt heeft. Ook zou deze danseres voor de show, waarin overwegend meisjes met maat < 34 verschijnen, zijn uitgenodigd omdat "ze niks jongers hadden".
Genoeg om nog voor te strijden, denk ik als ik naar de geitende juryleden kijk. Toch merk ik een paar tellen later dat ik de chocolaatjes niet meer aanraken kan. Misschien dat mijn strijd toch niet zo grenzeloos is als ik zou willen.
Wanneer de act van kandidaat Rolf begint, verschijnt een voluptueuze vrouw op het beeldscherm. (Zie vanaf 0:13) Ze beweegt druk met haar handjes en heeft flinke billen en een buikje. Omdat ik strijd voor de rechten van àlle minderheden, krijgt ze mijn knikkende goedkeuring.
Ruim anderhalve minuut later blijkt dat de emancipatie van de vollere vrouwen ("We gaan er maar vanuit dat ze geen corrigerende slip bij zich had.") een waar dieptepunt bereikt heeft. Ook zou deze danseres voor de show, waarin overwegend meisjes met maat < 34 verschijnen, zijn uitgenodigd omdat "ze niks jongers hadden".
Genoeg om nog voor te strijden, denk ik als ik naar de geitende juryleden kijk. Toch merk ik een paar tellen later dat ik de chocolaatjes niet meer aanraken kan. Misschien dat mijn strijd toch niet zo grenzeloos is als ik zou willen.
donderdag 14 april 2011
Raadslid steelt pleepapier
Spits meldt deze ochtend dat een raadslid zo'n tweehonderd rollen wc-papier heeft gestolen uit het gemeentehuis. De 24-jarige Duitser is, nadat de conciërges een val hadden opgezet, op heterdaad betrapt met één pleerol in zijn hand en één in zijn rugzak.
Ik vraag me dan af hoe die val eruit heeft gezien. Hebben de conciërges sensoren geplaatst in het closetpapier? Of hebben ze cameraatjes opgehangen in het toilethokje, waarna zij hem gezamenlijk overmeesterd hebben?
Een beetje sneu is het wel. Misschien was het jatten van de onmisbare sanitaire voorziening maar een slechte gewoonte. Zo'n gewoonte waarvan je weet dat het niet echt gepast is, maar waar je dan toch keer op keer aan toegeeft. Of misschien vond die man het gewoon ontzettend gênant om wc-papier te kopen in de supermarkt.
Nu staat hij met naam en functie in de kranten. Het is een ware giller, maar een beetje medelijden, heb ik wel.
Ik vraag me dan af hoe die val eruit heeft gezien. Hebben de conciërges sensoren geplaatst in het closetpapier? Of hebben ze cameraatjes opgehangen in het toilethokje, waarna zij hem gezamenlijk overmeesterd hebben?
Een beetje sneu is het wel. Misschien was het jatten van de onmisbare sanitaire voorziening maar een slechte gewoonte. Zo'n gewoonte waarvan je weet dat het niet echt gepast is, maar waar je dan toch keer op keer aan toegeeft. Of misschien vond die man het gewoon ontzettend gênant om wc-papier te kopen in de supermarkt.
Nu staat hij met naam en functie in de kranten. Het is een ware giller, maar een beetje medelijden, heb ik wel.
woensdag 13 april 2011
Blote tandjes
Op een gewone avond in de trein. Een avond waarop ik bewust de stiltecoupé opzoek.
Ik laat de krantenkoppen vluchtig aan me voorbij gaan. Achter me zit een - zo klinkt het - meisje van een jaar of drie. Ze geeft elke tel een tikje tegen de achterkant van m'n stoel. Ik denk het altijd beter te weten dan de ouders in zo'n situatie en negeer haar getik dan ook consequent.
Als ik opsta, zie ik het meisje met kroeshaartjes staan. Ik glimlach naar haar. Ze staart me aan. De automatische schuifdeur komt tussen ons in te staan. Door de ruit van de deur blijft ze me aankijken. Plotseling lacht ze en laat ze haar blote tandjes zien. Ik kan niet anders dan teruglachen. Met blote tanden.
Op weg naar huis doemt de melodie van 'De glimlach van een kind...' op. Ik word ouder dan ik dacht.
Ik laat de krantenkoppen vluchtig aan me voorbij gaan. Achter me zit een - zo klinkt het - meisje van een jaar of drie. Ze geeft elke tel een tikje tegen de achterkant van m'n stoel. Ik denk het altijd beter te weten dan de ouders in zo'n situatie en negeer haar getik dan ook consequent.
Als ik opsta, zie ik het meisje met kroeshaartjes staan. Ik glimlach naar haar. Ze staart me aan. De automatische schuifdeur komt tussen ons in te staan. Door de ruit van de deur blijft ze me aankijken. Plotseling lacht ze en laat ze haar blote tandjes zien. Ik kan niet anders dan teruglachen. Met blote tanden.
Op weg naar huis doemt de melodie van 'De glimlach van een kind...' op. Ik word ouder dan ik dacht.
Windstil
Ik lak mijn nagels in een universiteitsgebouw.
Ik weet plotseling heel zeker dat we allemaal dansen, pirouettes draaien en met elkaar verweven zijn. Met z'n allen vormen we een groot, wit laken dat om de aardbol hangt. Een laken dat door de wind in mooie plooien valt.
Links van mij zoeken twee jongens naar een leuke bril in de eyewish-collectie. Rechts speelt een meisje met haar telefoon. Vandaag strijkt de wind het laken glad.
Ik weet plotseling heel zeker dat we allemaal dansen, pirouettes draaien en met elkaar verweven zijn. Met z'n allen vormen we een groot, wit laken dat om de aardbol hangt. Een laken dat door de wind in mooie plooien valt.
Links van mij zoeken twee jongens naar een leuke bril in de eyewish-collectie. Rechts speelt een meisje met haar telefoon. Vandaag strijkt de wind het laken glad.
Zoveel verdriet
De NOS laat verslagen Japanners zien. Japanners die in een voormalig gymzaal op zoek zijn naar resten van hun dierbaren. Ze zijn verdronken in het water, verpletterd zijn onder de brokstukken, niet meer bij hen zijn.
Ik zie de beelden met de schietpartij van dit weekend in mijn hoofd. Als journalist was het een race tegen de klok: het sjeezen naar de Ridderhof, naar het Rijnland Ziekenhuis, naar de redactie. En ondertussen getraumatiseerde ooggetuigen om je heen. Ze spraken over een schouwspel waar ik me geen voorstelling van kon maken.
Dingen dringen nu pas door. Mensen spreken van 'geluk' dat je er niet bij was. Maar zes onschuldige slachtoffers, is geen geluk hebben. Er is zoveel pijn, zoveel verdriet. Waar moeten we beginnen?
Ik zie de beelden met de schietpartij van dit weekend in mijn hoofd. Als journalist was het een race tegen de klok: het sjeezen naar de Ridderhof, naar het Rijnland Ziekenhuis, naar de redactie. En ondertussen getraumatiseerde ooggetuigen om je heen. Ze spraken over een schouwspel waar ik me geen voorstelling van kon maken.
Dingen dringen nu pas door. Mensen spreken van 'geluk' dat je er niet bij was. Maar zes onschuldige slachtoffers, is geen geluk hebben. Er is zoveel pijn, zoveel verdriet. Waar moeten we beginnen?
woensdag 6 april 2011
Minder zakgeld
Jongeren krijgen minder zakgeld. Dat vertelt RTL deze ochtend in het Ontbijtnieuws. Uit cijfers van het Nibud blijkt dat jongeren nog maar 24 euro zakgeld en 62 euro kleedgeld krijgen per maand.
Zelf heb ik nooit zak- of kleedgeld gekregen. En dat betekent echt niet dat ik nooit verantwoord met geld heb leren omgaan, ook al beweert het Nibud van wel. Mijn moeder heeft mij opgeleid tot ware sale-shopper en dat had ik zelf met een vast budget per maand niet bereikt.
Op mijn zeventiende was ik wel toe aan eigen geld en ben ik er zelf voor gaan werken. Ik heb geleerd dat geld niet uit de lucht komt vallen en verdiende met ongeveer zes dagen per maand kleding vouwen 110 euro.
Bij elkaar krijgen de jongeren van nu gemiddeld 86 euro per maand van hun ouders. Ik vind dat best veel geld om zomaar te krijgen. Zeker als je hoort waar het grotendeels aan uitgegeven wordt: snoep.
Bij het kijken van RTL-nieuws deze ochtend voel ik me een oude krent worden. Wacht maar tot je student bent, denk ik, terwijl ik de aanbiedingen in het Albert Heijnfoldertje van deze week doorneem.
Zelf heb ik nooit zak- of kleedgeld gekregen. En dat betekent echt niet dat ik nooit verantwoord met geld heb leren omgaan, ook al beweert het Nibud van wel. Mijn moeder heeft mij opgeleid tot ware sale-shopper en dat had ik zelf met een vast budget per maand niet bereikt.
Op mijn zeventiende was ik wel toe aan eigen geld en ben ik er zelf voor gaan werken. Ik heb geleerd dat geld niet uit de lucht komt vallen en verdiende met ongeveer zes dagen per maand kleding vouwen 110 euro.
Bij elkaar krijgen de jongeren van nu gemiddeld 86 euro per maand van hun ouders. Ik vind dat best veel geld om zomaar te krijgen. Zeker als je hoort waar het grotendeels aan uitgegeven wordt: snoep.
Bij het kijken van RTL-nieuws deze ochtend voel ik me een oude krent worden. Wacht maar tot je student bent, denk ik, terwijl ik de aanbiedingen in het Albert Heijnfoldertje van deze week doorneem.
dinsdag 5 april 2011
Vegetarisch eten
Sinds een aantal maanden ben ik van 'vagetariër' naar vegetariër gegaan, om mijzelf hard te maken voor het dierenwelzijn en de bio-industrie niet meer te subsidiëren.
Dat ik nog niet echt heb uitgevonden hoe de voedingsstoffen uit vlees daadwerkelijk vervangen kunnen worden, heeft een regelmatig nogal licht gevoel in m'n hoofd tot gevolg. Gelukkig maar dat ik naast vegetariër ook gek op drama ben. Dat slappe gevoel ervaar ik namelijk als heroïsch en 'heb ik over voor de dieren'.
Ik heb me voorgenomen beter op een gevarieerde voeding te gaan letten. Al zeggen sommigen dat vlees nooit echt te vervangen is. Dat kan mij niets schelen. Drama-queen of niet, voor het eten op mijn bord hoeft geen enkel dier te lijden. Ik weet namelijk dat mijn slappe gevoel bij het lijden van de onverdoofd gecastreerde biggetjes en de opgehokte kippen, maar een peulenschilletje is.
Dat ik nog niet echt heb uitgevonden hoe de voedingsstoffen uit vlees daadwerkelijk vervangen kunnen worden, heeft een regelmatig nogal licht gevoel in m'n hoofd tot gevolg. Gelukkig maar dat ik naast vegetariër ook gek op drama ben. Dat slappe gevoel ervaar ik namelijk als heroïsch en 'heb ik over voor de dieren'.
Ik heb me voorgenomen beter op een gevarieerde voeding te gaan letten. Al zeggen sommigen dat vlees nooit echt te vervangen is. Dat kan mij niets schelen. Drama-queen of niet, voor het eten op mijn bord hoeft geen enkel dier te lijden. Ik weet namelijk dat mijn slappe gevoel bij het lijden van de onverdoofd gecastreerde biggetjes en de opgehokte kippen, maar een peulenschilletje is.
Mannen over uitgroei
Heerlijk vind ik het: met mannen kletsen over vrouwendingen. Maar dan wel met mannen die daar geschikt voor zijn. Mannen die begrijpen wat je bedoelt, maar toch een mannelijke (lees: rationele) oplossing voor het probleem weten te bedenken.
Zo zat ik laatst met goede vriend èn buur J. te eten van onze perfect klaargemaakte lunch. We spraken, zoals goede buren betaamt, over onze dagelijkse beslommeringetjes. J. sprak over de veldsla op brood, deel 1 van Bridget Jones en de beste perssinaasappelen.
Vriend J. is zo iemand bij wie je het zonder enige schaamte durft te hebben over mode, ongesteld zijn en uiterlijke moeilijkheden. Zo ook dit keer. Ik vroeg goede vriend J. of mijn uitgroei al te erg was. J. is geschoold.
"Nou, ik vind de discrepantie tussen de oude en nieuwe haarkleur wel meevallen, hoor."
Do I need to say more?
Zo zat ik laatst met goede vriend èn buur J. te eten van onze perfect klaargemaakte lunch. We spraken, zoals goede buren betaamt, over onze dagelijkse beslommeringetjes. J. sprak over de veldsla op brood, deel 1 van Bridget Jones en de beste perssinaasappelen.
Vriend J. is zo iemand bij wie je het zonder enige schaamte durft te hebben over mode, ongesteld zijn en uiterlijke moeilijkheden. Zo ook dit keer. Ik vroeg goede vriend J. of mijn uitgroei al te erg was. J. is geschoold.
"Nou, ik vind de discrepantie tussen de oude en nieuwe haarkleur wel meevallen, hoor."
Do I need to say more?
maandag 4 april 2011
Bellen in de trein
De bellers in de trein zijn vogelvrij verklaard. Zij worden in de media bijna voortdurend in één adem genoemd met woorden als 'asociaal' en 'irritant'.
Gevolg van de negatieve beeldvorming van de treinbellers, is dat ik zelf ook niet bepaald meer durf te bellen onder het reizen. Als ik dan toch gebeld word, neem ik vaak op door òf eerst de coupé uit te rennen, òf door zo onopvallend mogelijk op te nemen. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik met een grafstem opneem, waardoor de mensen die mij bellen, vragen of er 'soms iets is' en gaan denken dat ik ziek ben.
Toch moeten treinbellers niet het object worden waar wij onze kleine dagelijkse ergernisjes op botvieren. Zelf vind ik treinbellers ook echt zo erg nog niet. Ik vind het heerlijk om stiekem mee te luisteren en op die manier allerlei persoonlijke dingetjes te weten te komen over een volslagen vreemde. En ik moet ook oprecht grijnzen bij het zien van bellers die druk handgebaren aan het maken zijn tijdens het communiceren.
Ben nu aan het oefenen met positief fluisteren, maar dat wil nog niet echt lukken.
Gevolg van de negatieve beeldvorming van de treinbellers, is dat ik zelf ook niet bepaald meer durf te bellen onder het reizen. Als ik dan toch gebeld word, neem ik vaak op door òf eerst de coupé uit te rennen, òf door zo onopvallend mogelijk op te nemen. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik met een grafstem opneem, waardoor de mensen die mij bellen, vragen of er 'soms iets is' en gaan denken dat ik ziek ben.
Toch moeten treinbellers niet het object worden waar wij onze kleine dagelijkse ergernisjes op botvieren. Zelf vind ik treinbellers ook echt zo erg nog niet. Ik vind het heerlijk om stiekem mee te luisteren en op die manier allerlei persoonlijke dingetjes te weten te komen over een volslagen vreemde. En ik moet ook oprecht grijnzen bij het zien van bellers die druk handgebaren aan het maken zijn tijdens het communiceren.
Ben nu aan het oefenen met positief fluisteren, maar dat wil nog niet echt lukken.
vrijdag 1 april 2011
Zielepootjes
Binnenkort verhuist onze buurpoes. Buurkater moet ik eigenlijk zeggen. Nu willen we zelf een huisdier.
Resultaat van onze dierenwens is dat wij gisteravond met veel 'Aaaahhw's' en 'Ooooooh's' de site van verschillende dierenasiels gestalkt hebben. Op zoek naar het meest zielige beestje met het meest droevige verleden gaan wij de foto's af.
Kiezen voor de verantwoordelijkheid voor een beestje is toch makkelijker gezegd dan gedaan. We hopen eigenlijk op een zwerfpoes, -cavia of -wie dan ook die spontaan komt aanlopen en ons niet anders laat doen dan voor hem of haar te kiezen.
Ben bang dat het tot die tijd toch een kwestie van afwachten wordt.
Resultaat van onze dierenwens is dat wij gisteravond met veel 'Aaaahhw's' en 'Ooooooh's' de site van verschillende dierenasiels gestalkt hebben. Op zoek naar het meest zielige beestje met het meest droevige verleden gaan wij de foto's af.
Kiezen voor de verantwoordelijkheid voor een beestje is toch makkelijker gezegd dan gedaan. We hopen eigenlijk op een zwerfpoes, -cavia of -wie dan ook die spontaan komt aanlopen en ons niet anders laat doen dan voor hem of haar te kiezen.
Ben bang dat het tot die tijd toch een kwestie van afwachten wordt.
Folteren
Ex-generaal Eduardo Cabanillas. 29 gevallen van folteringen heeft hij op z'n naam staan.
Eduardo blijkt een gevangenisdirecteur met nare trekjes te zijn geweest. Waar in Nederlandse gevangenissen het grootste lichamelijke straffen bestaat uit de verwarming een tikje lager zetten, hield deze Eduardo er andere methodes op na. Wat de precieze trucjes waren die deze man gebruikte om gevangenen te laten bekennen of te straffen, wordt niet bekend gemaakt, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Ik vermoed dat er onder zijn regime heel wat botten gebroken zijn, longen zijn volgelopen met water en stroomschokken door de lijven geschoten zijn.
Wat zouden zijn idealen zijn geweest? Wilde ook hij de wereld een stukje beter maken? Of strijden voor rechtvaardigheid?
Eén ding is in ieder geval zeker: van geweld begrijp ik helemaal niets.
Eduardo blijkt een gevangenisdirecteur met nare trekjes te zijn geweest. Waar in Nederlandse gevangenissen het grootste lichamelijke straffen bestaat uit de verwarming een tikje lager zetten, hield deze Eduardo er andere methodes op na. Wat de precieze trucjes waren die deze man gebruikte om gevangenen te laten bekennen of te straffen, wordt niet bekend gemaakt, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Ik vermoed dat er onder zijn regime heel wat botten gebroken zijn, longen zijn volgelopen met water en stroomschokken door de lijven geschoten zijn.
Wat zouden zijn idealen zijn geweest? Wilde ook hij de wereld een stukje beter maken? Of strijden voor rechtvaardigheid?
Eén ding is in ieder geval zeker: van geweld begrijp ik helemaal niets.
donderdag 31 maart 2011
Dove for Men
Gaan we weer terug naar de stoere oerman? Dat zou een ontwikkeling zijn die ik niet bepaald aanmoedig. Misschien ben ik de enige, maar als ik een vrouwenprobleempje heb, dank ik toch de Heer op m'n blote knietjes dat mijn maatje geen olifantenhuid heeft. Ik hoef 's avonds geen boerend, Onslow'achtig wezen naast me op de bank te hebben, dat mij als ik moet huilen bij een film aankijkt alsof ik letterlijk van Venus kom.
Dat de metroman in populariteit inlevert, blijkt wel uit de reclame van Dove for men. En dan met name die over de Micro Moisture Technologie. Het is een ware giller. Waar een reclame voor vrouwen niet zoetjes en zacht genoeg kan zijn, is die van de mannen stoer en stevig. Om de mannelijke wereldbevolking duidelijk te maken dat je jezelf verzorgen moet, wordt in de reclame de mannenhuid vergeleken met LEER dat ook uitdrogen kan. Voor de mannen met olifantenhuid dus. Mannen die de Micro Moisture Technologie wel kunnen gebruiken als ze bezig zijn met hun stoere mannendingetjes.
Een ware opluchting is het, dat mijn man ook zonder die reclame te zien weet dat je jezelf verzorgen moet. Want als ik 's avonds tegen hem aan kruip op de bank, voel ik wel die zachte huid die ik zelf ook zou willen hebben en geen schild van olifantenleer.
Dat de metroman in populariteit inlevert, blijkt wel uit de reclame van Dove for men. En dan met name die over de Micro Moisture Technologie. Het is een ware giller. Waar een reclame voor vrouwen niet zoetjes en zacht genoeg kan zijn, is die van de mannen stoer en stevig. Om de mannelijke wereldbevolking duidelijk te maken dat je jezelf verzorgen moet, wordt in de reclame de mannenhuid vergeleken met LEER dat ook uitdrogen kan. Voor de mannen met olifantenhuid dus. Mannen die de Micro Moisture Technologie wel kunnen gebruiken als ze bezig zijn met hun stoere mannendingetjes.
Een ware opluchting is het, dat mijn man ook zonder die reclame te zien weet dat je jezelf verzorgen moet. Want als ik 's avonds tegen hem aan kruip op de bank, voel ik wel die zachte huid die ik zelf ook zou willen hebben en geen schild van olifantenleer.
Ochtendspits
Catherine Keyl (Hiep hoi! Een vrouw!) is gastcommentator. Catherine brengt wel wat leven, zou je denken.
Dankzij Ochtendspits weet ik dat Catherine:
- het verschrikkelijk vindt om in de file te staan,
- weet dat het UWV ook op zoek ik naar Nederlandse schoonmakers en druiventelers,
- GSM-jammen 'ontzettend asociaal' vindt,
- ...
Toen heb ik gezapt. Ik geloof niet in het concept.
Dankzij Ochtendspits weet ik dat Catherine:
- het verschrikkelijk vindt om in de file te staan,
- weet dat het UWV ook op zoek ik naar Nederlandse schoonmakers en druiventelers,
- GSM-jammen 'ontzettend asociaal' vindt,
- ...
Toen heb ik gezapt. Ik geloof niet in het concept.
woensdag 30 maart 2011
Groen of oranje haar?
Haarverf. Als de dood ben ik ervoor. Misschien wel begrijpelijk, na een jaar waarin oranje en geel haar de revue hebben gepasseerd.
Uit angst spek ik de plaatselijke kapper tot en met. Tenminste, ik voorzie dat ik dat in de toekomst zal gaan doen. Toen ik geel was, kostte het me namelijk al ruim zestig euro (vijftig euro verven, tien euro 'speciale aandacht') om een potje donkergrijze haarverf op mijn neon-kleurige haren gesmeerd te krijgen. Maar daarna was ik dan wel redelijk perfect blond. Toen in het voorbijgaan van de weken mijn haartjes langzaamaan weer naar geel toe gingen, besloot ik dat het tijd werd naar mijn eigen vertrouwde donker blonde kleurtje terug te keren. Financieel vertaald betekent dat vijftig euro onder het kopje hoofdzaken in het huishoudboekje erbij.
Nu is na tweeënhalve week die 'eigen kleur' alweer aardig vervaagd. Maar ik vertik het om nu alweer vijftig euro uit te geven. En toch is het alternatief ook niet zaligmakend. Zelf verven kan tot gevolg hebben een groen dan wel oranje koppie te krijgen en nee, dat trek ik echt niet meer. Daarnaast zal ik dan evengoed de kapper moeten sponsoren om de boel weer recht te laten breien. En dat kost me dan geen vijftig, maar zestig euro, want 'speciale aandacht' zal ik dan ongetwijfeld nodig hebben...
Je hoort weleens dat ondernemers inspelen op angstgevoelens van consumenten.
Ik ben daar ongetwijfeld slachtoffer van.
Uit angst spek ik de plaatselijke kapper tot en met. Tenminste, ik voorzie dat ik dat in de toekomst zal gaan doen. Toen ik geel was, kostte het me namelijk al ruim zestig euro (vijftig euro verven, tien euro 'speciale aandacht') om een potje donkergrijze haarverf op mijn neon-kleurige haren gesmeerd te krijgen. Maar daarna was ik dan wel redelijk perfect blond. Toen in het voorbijgaan van de weken mijn haartjes langzaamaan weer naar geel toe gingen, besloot ik dat het tijd werd naar mijn eigen vertrouwde donker blonde kleurtje terug te keren. Financieel vertaald betekent dat vijftig euro onder het kopje hoofdzaken in het huishoudboekje erbij.
Nu is na tweeënhalve week die 'eigen kleur' alweer aardig vervaagd. Maar ik vertik het om nu alweer vijftig euro uit te geven. En toch is het alternatief ook niet zaligmakend. Zelf verven kan tot gevolg hebben een groen dan wel oranje koppie te krijgen en nee, dat trek ik echt niet meer. Daarnaast zal ik dan evengoed de kapper moeten sponsoren om de boel weer recht te laten breien. En dat kost me dan geen vijftig, maar zestig euro, want 'speciale aandacht' zal ik dan ongetwijfeld nodig hebben...
Je hoort weleens dat ondernemers inspelen op angstgevoelens van consumenten.
Ik ben daar ongetwijfeld slachtoffer van.
maandag 28 maart 2011
Brilletje
Ik mis m'n bril. Het was zo'n heerlijk sterk ding: stoer, bruin en degelijk. En met een hoog Woody Allen-gehalte.
Mijn bril is stuk. Door het veelvuldig op en af doen van de afgelopen twee jaar (en dan bedoel ik echt veelvuldig) is het linkerpootje van m'n bril 'intern' gebroken. Nu kan ik m'n bril alleen scheef opzetten. Montuur en pootje kunnen niet meer nabesteld worden.
Waar is de tijd dat je lang met gebruiksvoorwerpen kunt doen? In mijn hoofd hebben mensen uit de generatie boven mij wel tientallen jaren met dezelfde gedaan.
Nu ga ik vanmiddag kijken naar iets dat mijn mooie bril vervangen kan.
Ik weet nog niet of dat kan.
Mijn bril is stuk. Door het veelvuldig op en af doen van de afgelopen twee jaar (en dan bedoel ik echt veelvuldig) is het linkerpootje van m'n bril 'intern' gebroken. Nu kan ik m'n bril alleen scheef opzetten. Montuur en pootje kunnen niet meer nabesteld worden.
Waar is de tijd dat je lang met gebruiksvoorwerpen kunt doen? In mijn hoofd hebben mensen uit de generatie boven mij wel tientallen jaren met dezelfde gedaan.
Nu ga ik vanmiddag kijken naar iets dat mijn mooie bril vervangen kan.
Ik weet nog niet of dat kan.
zondag 27 maart 2011
Tegengif
Een beetje mutsering klinkt het wel, maar ik ben een ware theefan. En dan vooral van die reinigende theetjes. Groene thee, cranberrythee, noem maar op. Overtuigd van het positieve effect op huid, haar en gedachten, kan een theetje mij werkelijk waar niet anti-oxiderend genoeg zijn.
Daar komt bij dat ik het reinigende thee-evangelie graag onder mijn vriendenkring verspreid. Zo ook laatst. Ik had net Goji-Acai thee in huis gehaald en besloot gauw een potje te zetten.
"Ja, dit schijnt de meest anti-oxiderende thee te zijn die er is", zegt ik tegen een vriendin.
Vriendin kijkt op: "Anti-oxiderend? Ik geloof daar niet zo in."
Dit was het moment. Nu moest ik met bewijsvoering komen, om mij als 'theevangelist' staande te houden en de boodschap te kunnen blijven verspreiden.
"Nou, maar weet je, we roesten ook van binnen, hoor."
Lekker, Marleen. Daar gaan we dan. Ineens besefte ik dat de anti-oxiderende thee misschien wel een aanname is van de tijd waarin wij leven. Dat het eigenlijk allemaal een beetje onzin is. En vooral dat we ons niets moeten aantrekken van al dat reinigende geweld dat op ons afkomt.
Nou ja, ik heb besloten het evangelie los te laten. Dat is immers ook een wijsheid van deze tijd.
Maar die thee, die blijf ik lekker drinken. Zodat eens op een dag iemand tegen me zal zeggen:
"Goh Marleen, wat zie jij er vandaag anti-oxiderend uit!"
Daar komt bij dat ik het reinigende thee-evangelie graag onder mijn vriendenkring verspreid. Zo ook laatst. Ik had net Goji-Acai thee in huis gehaald en besloot gauw een potje te zetten.
"Ja, dit schijnt de meest anti-oxiderende thee te zijn die er is", zegt ik tegen een vriendin.
Vriendin kijkt op: "Anti-oxiderend? Ik geloof daar niet zo in."
Dit was het moment. Nu moest ik met bewijsvoering komen, om mij als 'theevangelist' staande te houden en de boodschap te kunnen blijven verspreiden.
"Nou, maar weet je, we roesten ook van binnen, hoor."
Lekker, Marleen. Daar gaan we dan. Ineens besefte ik dat de anti-oxiderende thee misschien wel een aanname is van de tijd waarin wij leven. Dat het eigenlijk allemaal een beetje onzin is. En vooral dat we ons niets moeten aantrekken van al dat reinigende geweld dat op ons afkomt.
Nou ja, ik heb besloten het evangelie los te laten. Dat is immers ook een wijsheid van deze tijd.
Maar die thee, die blijf ik lekker drinken. Zodat eens op een dag iemand tegen me zal zeggen:
"Goh Marleen, wat zie jij er vandaag anti-oxiderend uit!"
Hard to get
Ach, Eva. Een beetje gecompliceerd ben je wel. In het mooie lente-bijna zomerse Amsterdam fiets je rond, op zoek naar wat de dag brengt of niet brengt. Dan komt er zo'n jongen voorbij waarvan je denkt, bestaan ze nog, en dan wijs je hem af. Blijkt het je buur-man te zijn. Wijs je hem weer af. En dan weer niet. Of wel.
Zelfs ik als vrouw kan invoelen hoe dat is voor die jongen. On-mo-ge-lijk. Samen met vriendlief op de bank kijk ik elke zondagavond naar de serie Adam en Eva over de twee gelijknamige twintigers, die voortdurend om elkaar heendraaien. Afwijzen uit angst om afgewezen te worden, wel willen maar zeggen van niet, het hoort er allemaal bij.
Heerlijk wel dus om ondanks de vele uitstelmomenten die de serie rijk is, toch het gevoel te hebben dat het zo heeft moeten zijn. Bijvoorbeeld dat Eva nu zwanger is van Adam door een lek latex'je. Een latex'je dat twee tieners doorgeprikt hebben, gewoon voor de lol. Tieners die net als Adam en Eva elkaar en de lentezon aan het ontdekken zijn.
Da's-wel-heel-toevallig-momenten ten overvloed, maar dat maakt niet uit. De serie blijkt aantrekken. Ik denk doordat je gewoon weet dat dingen enigszins vastliggen. En dan vooral: dat je daar vertrouwen in hebt. Volgens mij is dat het gevoel dat we in de lente hebben. Dan kan ik alleen m'n snuit in de zon houden en uitkijken naar de volgende aflevering.
Zelfs ik als vrouw kan invoelen hoe dat is voor die jongen. On-mo-ge-lijk. Samen met vriendlief op de bank kijk ik elke zondagavond naar de serie Adam en Eva over de twee gelijknamige twintigers, die voortdurend om elkaar heendraaien. Afwijzen uit angst om afgewezen te worden, wel willen maar zeggen van niet, het hoort er allemaal bij.
Heerlijk wel dus om ondanks de vele uitstelmomenten die de serie rijk is, toch het gevoel te hebben dat het zo heeft moeten zijn. Bijvoorbeeld dat Eva nu zwanger is van Adam door een lek latex'je. Een latex'je dat twee tieners doorgeprikt hebben, gewoon voor de lol. Tieners die net als Adam en Eva elkaar en de lentezon aan het ontdekken zijn.
Da's-wel-heel-toevallig-momenten ten overvloed, maar dat maakt niet uit. De serie blijkt aantrekken. Ik denk doordat je gewoon weet dat dingen enigszins vastliggen. En dan vooral: dat je daar vertrouwen in hebt. Volgens mij is dat het gevoel dat we in de lente hebben. Dan kan ik alleen m'n snuit in de zon houden en uitkijken naar de volgende aflevering.
donderdag 24 maart 2011
Schapenkinderen
Toen ik vandaag door het platteland van Nederland fietste, keek ik ontroerd naar de dartelende lammetjes. Ik stond even stil. Met een laagstaande zon en perfect blauwe lucht moest ik ineens aan een soort eeuwigheid denken. Iets als altijd lente met eeuwig ontluikend groen.
Voor mijn opleiding zijn we bezig met het vertalen van oude teksten. Dat is best weleens een slopende bezigheid. Deze week staan de afscheidsredes van Jozef en zijn broers op het menu. Of dat ook echt de schrijvers zijn, durf ik niet te zeggen. De teksten staan namelijk zo bol van verwijzingen naar Christus, dat ze moeilijk voor zijn geboorte geschreven kunnen zijn. Zo´n verwijzing kwamen we vandaag ook weer tegen. Er zou een maagd komen, die een lam baart zonder vlekken. Aan de linkerkant heeft dat lam de kenmerken van een leeuw.
Ik keek naar de moeder van de dartelende lammetjes. Ze keek me liefkozend aan. De gelijkenis was ver te zoeken. 'k Denk niet dat dit schaap nog maagd is. Zij zou zich kapot schrikken als er een grommend lam met leeuwenklauwen tijdens een pittige bevalling uit haar kwam zetten.
Misschien oude teksten toch maar oude teksten laten, dacht ik. Ik pakte m'n fiets en reed verder.
Voor mijn opleiding zijn we bezig met het vertalen van oude teksten. Dat is best weleens een slopende bezigheid. Deze week staan de afscheidsredes van Jozef en zijn broers op het menu. Of dat ook echt de schrijvers zijn, durf ik niet te zeggen. De teksten staan namelijk zo bol van verwijzingen naar Christus, dat ze moeilijk voor zijn geboorte geschreven kunnen zijn. Zo´n verwijzing kwamen we vandaag ook weer tegen. Er zou een maagd komen, die een lam baart zonder vlekken. Aan de linkerkant heeft dat lam de kenmerken van een leeuw.
Ik keek naar de moeder van de dartelende lammetjes. Ze keek me liefkozend aan. De gelijkenis was ver te zoeken. 'k Denk niet dat dit schaap nog maagd is. Zij zou zich kapot schrikken als er een grommend lam met leeuwenklauwen tijdens een pittige bevalling uit haar kwam zetten.
Misschien oude teksten toch maar oude teksten laten, dacht ik. Ik pakte m'n fiets en reed verder.
Ochtendspits
Ik heb een beetje moeite met Ochtendspits.
Het heeft niet te maken met Petra Grijzen of Alex de Vries.
Het gaat mij om de gastcommentatoren die met regelmaat terugkeren. Tijdens de interviews worden zij nog weleens ietwat te veel gestreeld op het ego. En ze lijken bij aankomst (altijd mannen, lenen vrouwen zich niet voor dit karweitje?) zonder aarzelen op de stoel van een uomo universale te gaan zitten en maken maar al te graag hun mening wereldkundig over spelcomputers, goud inwisselen en de Keukenhof.
Toen ik vanochtend keek, zag ik dat er ook lieve gastcommentatoren zijn.
Misschien dat ik Sven gewoon mis.
Het heeft niet te maken met Petra Grijzen of Alex de Vries.
Het gaat mij om de gastcommentatoren die met regelmaat terugkeren. Tijdens de interviews worden zij nog weleens ietwat te veel gestreeld op het ego. En ze lijken bij aankomst (altijd mannen, lenen vrouwen zich niet voor dit karweitje?) zonder aarzelen op de stoel van een uomo universale te gaan zitten en maken maar al te graag hun mening wereldkundig over spelcomputers, goud inwisselen en de Keukenhof.
Toen ik vanochtend keek, zag ik dat er ook lieve gastcommentatoren zijn.
Misschien dat ik Sven gewoon mis.
woensdag 23 maart 2011
Garnaal
Vandaag heb ik geleerd dat een garnaal een dier is. Ik heb geleerd dat het beestje pootjes heeft, zwartachtige ogen en hersenen. En dat als je hem het mes te abrupt op de keel zet, er een ware kliederboel ontstaat.
We wisten dat het met eind maart wat aan de vroege kant was, maar kwamen vandaag toch op het idee om de barbecue uit de kast te pakken. Dus hupsakeetje: het stokbrood snijden, de salade klaarmaken en... de garnalen ontleden.
De zak garnalen die ingeslagen was, had een inhoud van hele beestjes. Het was even schrikken, maar met de garnalen van de vorige keer in ons hoofd (die wel ontleed waren gekocht en goed gesmaakt hebben) wisten we wat onze missie was. Snijden met die hap.
Elke keer als we de volgende garnaal uit de diepvrieszak wilden halen, dachten we beweging in de zak te bespeuren. Bang dat er toch nog eentje in leven was gebleven en zou gaan bewegen, zou gaan kriebelen met z'n lange sprieten en via je arm omhoog je nek in kruipen zou.
Nu heb ik als bijna-altijd-vegetariër (een paar keer per jaar gaat er nog weleens een bitterbal in) vaak flinke kritiek op mensen die bewust vlees eten, maar ineens schrikken als ze zien dat het vlees een beestje is geweest. Dan is het ineens 'zielig' als er nog een sliertje bloed of een veertje in de verpakking van de kipfilet zit. Duhuh, denk ik dan.
Toch had ik vandaag een zelfde soort ervaring. Ik wist namelijk helemaal niet dat de garnalen die ik eet toch zeker wel voor de helft bestaan uit iets dat op ingewanden lijkt. En ik wilde het ook eigenlijk helemaal niet eten. Het darmkanaal, dat we er eigenlijk ook uit hadden moeten snijden, hebben we laten zitten. Het onthoofden en afraspen van de pootjes was even genoeg voor het moment.
De zwarte ogen van de garnalen, die mij stuk voor stuk aanstaarden voor ik het hoofd eraf hakte, waren nog het meest confronterend. Onder het mom van 'je moet ergens een grens trekken' heb ik ooit besloten wel vis te blijven eten. Na vandaag ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van.
We wisten dat het met eind maart wat aan de vroege kant was, maar kwamen vandaag toch op het idee om de barbecue uit de kast te pakken. Dus hupsakeetje: het stokbrood snijden, de salade klaarmaken en... de garnalen ontleden.
De zak garnalen die ingeslagen was, had een inhoud van hele beestjes. Het was even schrikken, maar met de garnalen van de vorige keer in ons hoofd (die wel ontleed waren gekocht en goed gesmaakt hebben) wisten we wat onze missie was. Snijden met die hap.
Elke keer als we de volgende garnaal uit de diepvrieszak wilden halen, dachten we beweging in de zak te bespeuren. Bang dat er toch nog eentje in leven was gebleven en zou gaan bewegen, zou gaan kriebelen met z'n lange sprieten en via je arm omhoog je nek in kruipen zou.
Nu heb ik als bijna-altijd-vegetariër (een paar keer per jaar gaat er nog weleens een bitterbal in) vaak flinke kritiek op mensen die bewust vlees eten, maar ineens schrikken als ze zien dat het vlees een beestje is geweest. Dan is het ineens 'zielig' als er nog een sliertje bloed of een veertje in de verpakking van de kipfilet zit. Duhuh, denk ik dan.
Toch had ik vandaag een zelfde soort ervaring. Ik wist namelijk helemaal niet dat de garnalen die ik eet toch zeker wel voor de helft bestaan uit iets dat op ingewanden lijkt. En ik wilde het ook eigenlijk helemaal niet eten. Het darmkanaal, dat we er eigenlijk ook uit hadden moeten snijden, hebben we laten zitten. Het onthoofden en afraspen van de pootjes was even genoeg voor het moment.
De zwarte ogen van de garnalen, die mij stuk voor stuk aanstaarden voor ik het hoofd eraf hakte, waren nog het meest confronterend. Onder het mom van 'je moet ergens een grens trekken' heb ik ooit besloten wel vis te blijven eten. Na vandaag ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van.
Die kale
Op 'mijn station' wordt Spits uitgedeeld door twee mensen. Het is niet altijd makkelijk om 's ochtends om 8 uur in volle haast met dikke ogen en ontploft haar iemand te begroeten voor een krant, maar ik probeer het wel altijd.
Uitdeler 1 heeft een veel betere plek dan uitdeler 2. Waar uitdeler 1 aan de lopende band gehaaste reizigers een goedemorgen wenst, moet uitdeler 2, een kale meneer, zich uit de naad werken om zijn gratis krantjes kwijt te raken.
Deze ochtend wens ik ook die kale een goedemorgen. Omdat ik m'n krantje toch bij uitdeler 1 haal, word ik enigszins raar aangekeken.
Ik begrijp dat de weg nog lang is. Een beter mens, dat word je niet zomaar.
Uitdeler 1 heeft een veel betere plek dan uitdeler 2. Waar uitdeler 1 aan de lopende band gehaaste reizigers een goedemorgen wenst, moet uitdeler 2, een kale meneer, zich uit de naad werken om zijn gratis krantjes kwijt te raken.
Deze ochtend wens ik ook die kale een goedemorgen. Omdat ik m'n krantje toch bij uitdeler 1 haal, word ik enigszins raar aangekeken.
Ik begrijp dat de weg nog lang is. Een beter mens, dat word je niet zomaar.
Kadhafi
"De bevolking van Libie in vrede verder laten leven."
Dat is het doel van de missie in Libie, aldus Mark Rutte.
Kadhafi heeft nu niets meer te verliezen.
"We zullen ons nooit overgeven.
Ik ben niet bang voor de storm die op ons afkomt,
ik sta hier standvastig, hier is mijn huis, mijn tent.
Ik heb het recht aan mijn zijde."
Emiel Roemer wil 'de strijdende partijen aan tafel krijgen'.
Vannacht droomde ik dat hij gelijk had.
Dat is het doel van de missie in Libie, aldus Mark Rutte.
Kadhafi heeft nu niets meer te verliezen.
"We zullen ons nooit overgeven.
Ik ben niet bang voor de storm die op ons afkomt,
ik sta hier standvastig, hier is mijn huis, mijn tent.
Ik heb het recht aan mijn zijde."
Emiel Roemer wil 'de strijdende partijen aan tafel krijgen'.
Vannacht droomde ik dat hij gelijk had.
dinsdag 22 maart 2011
Me-di-a-training
Als jonge journalisten leren wij te interviewen. Wij leren mensen op hun gemak te stellen, de leiding in het gesprek te nemen en een vragenlijst op te stellen die een goed gesprek op gang brengt. Wij doen er alles aan om de geïnterviewde te laten praten en zo ook de meest persoonlijke details te pakken te krijgen.
Dan krijgen de jonge kandidaten van X-factor me-di-a-training. Lees: Ruud de Wild stelt vanuit het niets een aantal gewaagde vragen en wacht dan af of de sterretjes volledig dichtklappen of ineens zonder schroom hun levensverhaal vertellen.
Ga ik daar ook nog les in krijgen of..?
Dan krijgen de jonge kandidaten van X-factor me-di-a-training. Lees: Ruud de Wild stelt vanuit het niets een aantal gewaagde vragen en wacht dan af of de sterretjes volledig dichtklappen of ineens zonder schroom hun levensverhaal vertellen.
Ga ik daar ook nog les in krijgen of..?
maandag 21 maart 2011
Kleine meid
Welkom op aarde, kleine meid.
Vandaag ben jij ontvangen in de armen van jouw moeder. Over jouw moeder is veel geschreven en gesproken. Ze zou te oud zijn om jou te krijgen. Dat zij er toch voor koos om jou te ontvangen, heeft volgens vele medici het leven van jou en van jouw moeder in gevaar gebracht.
Misschien hebben zij gelijk. Jouw moeder is ouder dan de meeste moeders als je leert lopen, naar school gaat en begint te puberen. Maar voor nu, geen zorgen. De armen van jouw moeder zijn ouder, maar ook overbeladen met liefde. Je bent in liefde ontvangen. In haar armen kun jij rustig slapen. Slaap zacht, kleine, slaap zacht.
Vandaag ben jij ontvangen in de armen van jouw moeder. Over jouw moeder is veel geschreven en gesproken. Ze zou te oud zijn om jou te krijgen. Dat zij er toch voor koos om jou te ontvangen, heeft volgens vele medici het leven van jou en van jouw moeder in gevaar gebracht.
Misschien hebben zij gelijk. Jouw moeder is ouder dan de meeste moeders als je leert lopen, naar school gaat en begint te puberen. Maar voor nu, geen zorgen. De armen van jouw moeder zijn ouder, maar ook overbeladen met liefde. Je bent in liefde ontvangen. In haar armen kun jij rustig slapen. Slaap zacht, kleine, slaap zacht.
Viesss!
Nooit meer je haar wassen. Ik las er pas over op een beautyforum. De schadelijke stoffen in shampoo schijnen voortdurend het beschermlaagje van je haren af te wassen en maken het haar daarmee dun en breekbaar.
Shampoo schijnt dus ook helemaal niet nodig zijn, want 'een hond wast z'n vachtje ook niet, kijk 'ns wat een vol, dik haar hij/zij heeft!' Tsja, dat willen we allemaal wel, vol, dik, haar. Dat volle haar krijg je na een week of twee je haar niet wassen, maar dan is het wel een kwestie van 'de jeuk negeren' en 'het vet door je haar heen borstelen om het te maskeren'.
Als ware shampooaddict dacht ik er in de eerste instantie het mijne van. Shampoo kan mij niet geurend en schuimend genoeg zijn. Elke keer onder de douche waan ik mij in een ware Herbal-reclame en geniet ik met volle teugen van al het moois dat shampoo aan je fantasie toevoegen kan. No way dat ik die ervaringen voorgoed achter me zou laten.
Toch deed dit berichtje op het beautyforum mij wel even stilstaan. Nou verlang ik niet bepaald naar 'haar als honden dat hebben' maar ja, haar kan altijd dikker, laten we maar zeggen. En terug naar de natuur gaan, ook met de haren, is toch wel een idee dat mij aantrekt. Dat het lichaam zichzelf schoonhouden kan, dat zag ik wel zitten.
Moedig begon ik aan het experiment. Voorbereid op jeuk èn natuurlijk op een dikke, volle haarbos. Twee dagen heeft het experiment geduurd. Ik had er geen zin meer in en verlangde te veel naar frisse, bloemige manen. Een kwartier later was dat verlangen weer realiteit. Lekker hoor.
Shampoo schijnt dus ook helemaal niet nodig zijn, want 'een hond wast z'n vachtje ook niet, kijk 'ns wat een vol, dik haar hij/zij heeft!' Tsja, dat willen we allemaal wel, vol, dik, haar. Dat volle haar krijg je na een week of twee je haar niet wassen, maar dan is het wel een kwestie van 'de jeuk negeren' en 'het vet door je haar heen borstelen om het te maskeren'.
Als ware shampooaddict dacht ik er in de eerste instantie het mijne van. Shampoo kan mij niet geurend en schuimend genoeg zijn. Elke keer onder de douche waan ik mij in een ware Herbal-reclame en geniet ik met volle teugen van al het moois dat shampoo aan je fantasie toevoegen kan. No way dat ik die ervaringen voorgoed achter me zou laten.
Toch deed dit berichtje op het beautyforum mij wel even stilstaan. Nou verlang ik niet bepaald naar 'haar als honden dat hebben' maar ja, haar kan altijd dikker, laten we maar zeggen. En terug naar de natuur gaan, ook met de haren, is toch wel een idee dat mij aantrekt. Dat het lichaam zichzelf schoonhouden kan, dat zag ik wel zitten.
Moedig begon ik aan het experiment. Voorbereid op jeuk èn natuurlijk op een dikke, volle haarbos. Twee dagen heeft het experiment geduurd. Ik had er geen zin meer in en verlangde te veel naar frisse, bloemige manen. Een kwartier later was dat verlangen weer realiteit. Lekker hoor.
zaterdag 19 maart 2011
Oorlog
Het is zo'n dag waarop hoofd en praktijk niet samengaan. Met geweld, geweld oplossen, lijkt mij gevoelswaardig niet een goed idee. Op een plek waar dat gebeurt, moet ingegrepen worden.
Maar hoe moeten we dan ingrijpen? Ook met geweld? Ik vind het moeilijk. Hoe beschermen we die vrouw, die eigenlijk over de straten wil flaneren in nieuwe kleding, dat kind, dat wil spelen? Met een straaljager? Ik weet het niet.
Maar hoe moeten we dan ingrijpen? Ook met geweld? Ik vind het moeilijk. Hoe beschermen we die vrouw, die eigenlijk over de straten wil flaneren in nieuwe kleding, dat kind, dat wil spelen? Met een straaljager? Ik weet het niet.
Nieuwigheid
Echt nieuw is het niet. Maar wel anders. Vandaag namelijk geen lekkers, iets met pindasaus of nep-Boursain Cuisine en iets voor daar doorheen(zie blog gister). Vandaag eten we alleen en enkel en alleen iets lekkers.
Vandaag staan pannenkoeken op het menu! Dus mango, stroop en kaas in huis gehaald en bakken maar. Hmmm...
Vandaag staan pannenkoeken op het menu! Dus mango, stroop en kaas in huis gehaald en bakken maar. Hmmm...
vrijdag 18 maart 2011
Creatief koken
Sinds ik uit huis ben, word ik steeds beter in creatief huishouden.
Vriendlief is een held en biedt mij daar alle mogelijkheden toe (hij lust alles).
Punt is wel: ik word een beetje te makkelijk. Vooral met koken. Een maaltijd bestaat nu meestal uit:
1. iets lekkers
2. iets dat je kunt eten met pindasaus of nep-Boursain Cuisine
3. iets dat je door punt 2 kunt doen
Je zou denken: dikt die pindasaus en nep-Boursain Cuisine niet aan. Ik denk het wel.
Het is maar goed dat ik gemiddeld tijdens het koken 1,5 keer heen en weer naar de supermarkt fiets vanwege een ontoereikende koelkastinhoud.
Vriendlief is een held en biedt mij daar alle mogelijkheden toe (hij lust alles).
Punt is wel: ik word een beetje te makkelijk. Vooral met koken. Een maaltijd bestaat nu meestal uit:
1. iets lekkers
2. iets dat je kunt eten met pindasaus of nep-Boursain Cuisine
3. iets dat je door punt 2 kunt doen
Je zou denken: dikt die pindasaus en nep-Boursain Cuisine niet aan. Ik denk het wel.
Het is maar goed dat ik gemiddeld tijdens het koken 1,5 keer heen en weer naar de supermarkt fiets vanwege een ontoereikende koelkastinhoud.
Regen
Ik ben echt gek op regen. Het is zo lekker fris en na een flinke plensbui, ruikt het zo lekker om ons heen. Vooral dat je na een nattig fietstochtje vaak nog urenlang met een natte spijkerbroek rondlo...
Hm, niet dus. Nou ja, dat van dat lekker ruiken, daar ben ik het wel mee eens. Maar verder niet. Maar... Na vandaag hebben we anderhalve week zonneschijn!!! Morgen krijgt het weer zelfs een TIEN!!!
Hm, niet dus. Nou ja, dat van dat lekker ruiken, daar ben ik het wel mee eens. Maar verder niet. Maar... Na vandaag hebben we anderhalve week zonneschijn!!! Morgen krijgt het weer zelfs een TIEN!!!
Bruggetje Ochtendspits
Met het thema Lente heeft Ochtendspits een moeilijke taak voor Alex de Vries weggelegd. Het is namelijk de ochtend na het besluit van de Veiligheidsraad dat we in mogen grijpen in Libie. Praat dat maar ´ns aan elkaar, zo'n overgang van lenteschoonmaak op Libie...
"Waar ook sprake is van een grote schoonmaak..."
Auw.
"Waar ook sprake is van een grote schoonmaak..."
Auw.
Libie
Van oorlog voeren begrijp ik niet zo gek veel. ´k Ben van de jaren ´90 en heb gevechten nooit van dichtbij meegemaakt. En als stiekem-toch-wel-een-beetje Gandhi-liefhebber zou er heel wat moeten gebeuren om mij te laten terugslaan.
Nu is besloten dat we de bevolking in Libie gaan helpen. Ik vraag me af: hoe? Want grondtroepen mogen niet, of zoiets. Terwijl je juist zou denken dat je vanaf de grond beter kunt zien op wie je wel en op wie je niet moet schieten.
Wie kan dit uitleggen?
Nu is besloten dat we de bevolking in Libie gaan helpen. Ik vraag me af: hoe? Want grondtroepen mogen niet, of zoiets. Terwijl je juist zou denken dat je vanaf de grond beter kunt zien op wie je wel en op wie je niet moet schieten.
Wie kan dit uitleggen?
donderdag 17 maart 2011
Windmolens
Kerncentrales blijken ineens hele enge dingen te zijn. Het zijn niet zomaar bronnen van elektriciteit die we ooit in de toekomst ´ns moeten gaan vervangen.
Misschien zijn windmolens dan toch zo gek nog niet.
Misschien zijn windmolens dan toch zo gek nog niet.
Werk van vroeger
De berichtjes hieronder laten een kleine greep uit mijn werk zien van de afgelopen jaren. Als je meer wilt zien, kun je een kijkje nemen op mijn schildersite.
Abonneren op:
Posts (Atom)