Onder een stralend blauwe hemel fiets ik met de zon in mijn rug door de straten. Ik kijk naar de schaduw op het fietspad. Die schaduw is van mij, al kan ik het zelf maar moeilijk geloven.
Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.
Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.
Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten