Afscheid van Kadhafi

Moammar Kadhafi is op 20 oktober 2011 overleden. Na zijn dood werd zijn lichaam op een truck aan de bevolking getoond. Op de ochtend van 21 oktober ligt de voorpagina van de Volkskrant naast mijn crackers met appelstroop en verschijnen nieuwe filmpjes op het beeldscherm van mijn laptop. Ik vraag me af waarom ik zo onpasselijk word bij het zien van de beelden.

De voormalige Libische leider is na een vuurgevecht met opstandelingen overleden. Nou, dat ie gewond is geraakt, dat weten we. En dat ie dood is trouwens ook. Waar we bij de dood van Osama Bin Laden tevergeefs hebben gesmeekt om een foto van zijn dode lichaam, daar worden we met beelden van de vroegere leider van Libië overspoeld. Kijk bijvoorbeeld naar dat eerste filmpje van NOS, waarop we kunnen zien hoe zijn lichaam zonder schroom op een truck door de straten van Sirte wordt gereden. Of een filmpje dat later online komt, waarop zichtbaar is hoe Kadhafi nog net niet dood door de opstandelingen wordt meegenomen. En dan die foto op de voorpagina van de Volkskrant, waar zijn gezicht scheef trekt doordat zijn hoofd tegen de knie van een opstandelingen hangt.

Waarom ik zo moet walgen van de beelden, weet ik even later wel. Dat bebloede lichaam, daar kan ik wel tegen. Maar dat we op de beelden mensen zien die zo onder hun voormalige dictator geleden hebben, dat het beeld van zijn lijk op een auto hen laat feesten, daar lopen bij mij de rillingen van over mijn rug.

Slanke schaduw

Onder een stralend blauwe hemel fiets ik met de zon in mijn rug door de straten. Ik kijk naar de schaduw op het fietspad. Die schaduw is van mij, al kan ik het zelf maar moeilijk geloven.

Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.

Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.

Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.