Mijn ouders wonen al een paar maanden in een bouwput. Of nou ja, eigenlijk meer in een steppe, want er ligt meer zand dan dat er gebouwd wordt.
De bouwput is voor mij een reden om een alternatieve fietsroute te nemen. Een route door een speeltuin wel te verstaan. Ja, ik weet dat een speeltuin eigenlijk is om in te spelen en ja, ik weet ook dat in een speeltuin kindertjes rondrennen.
Het idee dat ik hooggehakt door het zand moest ploeteren om bij mijn ouders te komen, dwingt mij toch om die alternatieve route door de speeltuin te nemen. Zo ook vandaag. Ik kom aanfietsen en zie een opvoeder of acht aan tafel zitten. Ik dacht nog: lekker zeg, zo met dat moo... Mijn gedachte werd abrupt onderbroken door schreeuwend geweld. Het geweld kwam uit een blonde, gezette moeder, zag ik in een flits. "Hé, hallo, dit is een speeltuin, je mag hier niet fietsen!" Een ander stond haar bij op viswijventoon: "En zeker niet zo hard!"
Het geschreeuw kwam aan als een klap in m'n gezicht. Is dit nu hoe je met mensen omgaat? Indringers aanvallen om het eigen kroost te beschermen? Ik besloot dat ik de puberteit ontgroeid was en stapte af. Toen ik thuis aankwam, zag ik dat de steppe inmiddels bedekt was met straatstenen. Nou ja, weer een probleem opgelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten