De bellers in de trein zijn vogelvrij verklaard. Zij worden in de media bijna voortdurend in één adem genoemd met woorden als 'asociaal' en 'irritant'.
Gevolg van de negatieve beeldvorming van de treinbellers, is dat ik zelf ook niet bepaald meer durf te bellen onder het reizen. Als ik dan toch gebeld word, neem ik vaak op door òf eerst de coupé uit te rennen, òf door zo onopvallend mogelijk op te nemen. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik met een grafstem opneem, waardoor de mensen die mij bellen, vragen of er 'soms iets is' en gaan denken dat ik ziek ben.
Toch moeten treinbellers niet het object worden waar wij onze kleine dagelijkse ergernisjes op botvieren. Zelf vind ik treinbellers ook echt zo erg nog niet. Ik vind het heerlijk om stiekem mee te luisteren en op die manier allerlei persoonlijke dingetjes te weten te komen over een volslagen vreemde. En ik moet ook oprecht grijnzen bij het zien van bellers die druk handgebaren aan het maken zijn tijdens het communiceren.
Ben nu aan het oefenen met positief fluisteren, maar dat wil nog niet echt lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten