Vandaag heb ik geleerd dat een garnaal een dier is. Ik heb geleerd dat het beestje pootjes heeft, zwartachtige ogen en hersenen. En dat als je hem het mes te abrupt op de keel zet, er een ware kliederboel ontstaat.
We wisten dat het met eind maart wat aan de vroege kant was, maar kwamen vandaag toch op het idee om de barbecue uit de kast te pakken. Dus hupsakeetje: het stokbrood snijden, de salade klaarmaken en... de garnalen ontleden.
De zak garnalen die ingeslagen was, had een inhoud van hele beestjes. Het was even schrikken, maar met de garnalen van de vorige keer in ons hoofd (die wel ontleed waren gekocht en goed gesmaakt hebben) wisten we wat onze missie was. Snijden met die hap.
Elke keer als we de volgende garnaal uit de diepvrieszak wilden halen, dachten we beweging in de zak te bespeuren. Bang dat er toch nog eentje in leven was gebleven en zou gaan bewegen, zou gaan kriebelen met z'n lange sprieten en via je arm omhoog je nek in kruipen zou.
Nu heb ik als bijna-altijd-vegetariër (een paar keer per jaar gaat er nog weleens een bitterbal in) vaak flinke kritiek op mensen die bewust vlees eten, maar ineens schrikken als ze zien dat het vlees een beestje is geweest. Dan is het ineens 'zielig' als er nog een sliertje bloed of een veertje in de verpakking van de kipfilet zit. Duhuh, denk ik dan.
Toch had ik vandaag een zelfde soort ervaring. Ik wist namelijk helemaal niet dat de garnalen die ik eet toch zeker wel voor de helft bestaan uit iets dat op ingewanden lijkt. En ik wilde het ook eigenlijk helemaal niet eten. Het darmkanaal, dat we er eigenlijk ook uit hadden moeten snijden, hebben we laten zitten. Het onthoofden en afraspen van de pootjes was even genoeg voor het moment.
De zwarte ogen van de garnalen, die mij stuk voor stuk aanstaarden voor ik het hoofd eraf hakte, waren nog het meest confronterend. Onder het mom van 'je moet ergens een grens trekken' heb ik ooit besloten wel vis te blijven eten. Na vandaag ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten