Echt een uitdaging zag ik nooit in de sportschool. Keer op keer dezelfde beweging maken met je arm, been, bil of rug leek mij niet spannend genoeg om een abonnement te kopen. Ook dacht ik dat ik met mijn behoefte aan 'voelen dat je leeft', nooit zou gaan houden van het sporten in een ruimte waar een ventilator en TL-buizen het slappe aftreksel vormen van de weersomstandigheden buiten.
Vanaf juni heb ik een waarachtig en onbeperkt abonnement op de sportschool. Eigenlijk een beetje onder het mom van: je kunt je mening ook weleens bijstellen. En - ja wel - van het abonnement maak ik flink gebruik. Een keer of drie, vier in de week pijnig ik mezelf met nare halters, saaie stukken hardlopen in het niets en akelige grondoefeningen.
Hoe ik dat volhoud? Doordat ik met m'n matties ga. Dan zie ik al die ellendigheid niet meer die ik zag in een sportschool toen ik nog geen abonnee was. Het hele programma van ons bezoek maken we dan samen, zodat we nooit alleen hoeven te zwoegen op de apparaten. Aan elk detail wordt gedacht; roeien doen we bijvoorbeeld door steeds met de hoofden zo dicht mogelijk bij elkaar zijn, om elkaar perfect te kunnen verstaan tijdens de conversaties die we zoal voeren. De sportschool is een fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden.
Vanavond bezocht ik de sportschool alleen. Vandaag was de sportschool geen fantastische wereld waarin iedereen vecht om gezonder, vrolijker en fitter te worden, maar zag ik vooral veel bezwete, rode en soms zelfs paarse mensen voorbij komen. We rennen naar God weet waar, we steppen verdiepingen omhoog in een flat waar niemand het einde van kent en we tillen dingen die helemaal niet verplaatst hoeven te worden.
Ik dacht dat ik geloofde in de sportschool. Vandaag ontdekte ik dat ik vooral geloof in mijn vrienden. Even bellen of ze morgen kunnen...
