Ach, Eva. Een beetje gecompliceerd ben je wel. In het mooie lente-bijna zomerse Amsterdam fiets je rond, op zoek naar wat de dag brengt of niet brengt. Dan komt er zo'n jongen voorbij waarvan je denkt, bestaan ze nog, en dan wijs je hem af. Blijkt het je buur-man te zijn. Wijs je hem weer af. En dan weer niet. Of wel.
Zelfs ik als vrouw kan invoelen hoe dat is voor die jongen. On-mo-ge-lijk. Samen met vriendlief op de bank kijk ik elke zondagavond naar de serie Adam en Eva over de twee gelijknamige twintigers, die voortdurend om elkaar heendraaien. Afwijzen uit angst om afgewezen te worden, wel willen maar zeggen van niet, het hoort er allemaal bij.
Heerlijk wel dus om ondanks de vele uitstelmomenten die de serie rijk is, toch het gevoel te hebben dat het zo heeft moeten zijn. Bijvoorbeeld dat Eva nu zwanger is van Adam door een lek latex'je. Een latex'je dat twee tieners doorgeprikt hebben, gewoon voor de lol. Tieners die net als Adam en Eva elkaar en de lentezon aan het ontdekken zijn.
Da's-wel-heel-toevallig-momenten ten overvloed, maar dat maakt niet uit. De serie blijkt aantrekken. Ik denk doordat je gewoon weet dat dingen enigszins vastliggen. En dan vooral: dat je daar vertrouwen in hebt. Volgens mij is dat het gevoel dat we in de lente hebben. Dan kan ik alleen m'n snuit in de zon houden en uitkijken naar de volgende aflevering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten