Op tweede paasdag heb ik in de zee gezwommen. Ja, de zoute zee, onze Noordzee. Met zeewater van dertien graden was daar wel wat wilskracht voor nodig, maar als je er dan eenmaal in ligt, wil je er nooit meer uit.
Het was niet mijn eerste keer, al voelt dat elk jaar opnieuw wel zo. Nu we twee dagen verder zijn, lijkt m'n leventje geheel in het teken te staan van strand en zwemmen. Ik draag alleen maar kleding die ik ook op een stranddag aan zou doen. En ik denk de hele tijd aan het gevoel van een plakkende bikini op je lijf. Of aan een rechte horizon die je hele gezichtsveld vult. Of een zoute smaak op je lippen en zand op je gezicht.
Het beste van zwemmen in de zee is misschien toch wel dat je ons Nederlandje vanaf de andere kant kunt zien. In het water ben je niet op het land en kun je de zorgjes vanaf een afstandje bekijken. Wat zijn ze klein! En ze worden steeds kleiner, en kleiner, en kleiner...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten