Op een gewone avond in de trein. Een avond waarop ik bewust de stiltecoupé opzoek.
Ik laat de krantenkoppen vluchtig aan me voorbij gaan. Achter me zit een - zo klinkt het - meisje van een jaar of drie. Ze geeft elke tel een tikje tegen de achterkant van m'n stoel. Ik denk het altijd beter te weten dan de ouders in zo'n situatie en negeer haar getik dan ook consequent.
Als ik opsta, zie ik het meisje met kroeshaartjes staan. Ik glimlach naar haar. Ze staart me aan. De automatische schuifdeur komt tussen ons in te staan. Door de ruit van de deur blijft ze me aankijken. Plotseling lacht ze en laat ze haar blote tandjes zien. Ik kan niet anders dan teruglachen. Met blote tanden.
Op weg naar huis doemt de melodie van 'De glimlach van een kind...' op. Ik word ouder dan ik dacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten