Ik heb getwijfeld of ik deze blog zou schrijven. Maar toen ik naar mijn ramen keek, was ik om.
Ik ben niet zo'n goede huisvrouw. Met vaak duizend en één dingen aan je hoofd zie ik met regelmaat het belang niet in van stofzuigen, wassen draaien en poetsen. Toch blijkt het prematuur huisvrouwtje in mij steeds groter te groeien en word ik ook met regelmaat overgehaald om mij toch maar weer 'ns aan een prettig schoonmaakklusje over te geven.
Zo ook laatst met de ramen. Da's overigens nog een apart verhaal, aangezien ik om de ramen te zemen buitenlangs boven de afgrond van ons paleisje moet hangen. Als ik dan zo de diepte in staar, komen er vragen in me op. Zouden de ramen schoon worden? Ben ik wel een goede poetser?
Toen ik klaar was, keek ik van binnenuit naar buiten. De strepen op onze ramen zijn te tellen. De weg is lang. Heeft iemand tips?
donderdag 28 april 2011
woensdag 27 april 2011
Zand op je gezicht
Op tweede paasdag heb ik in de zee gezwommen. Ja, de zoute zee, onze Noordzee. Met zeewater van dertien graden was daar wel wat wilskracht voor nodig, maar als je er dan eenmaal in ligt, wil je er nooit meer uit.
Het was niet mijn eerste keer, al voelt dat elk jaar opnieuw wel zo. Nu we twee dagen verder zijn, lijkt m'n leventje geheel in het teken te staan van strand en zwemmen. Ik draag alleen maar kleding die ik ook op een stranddag aan zou doen. En ik denk de hele tijd aan het gevoel van een plakkende bikini op je lijf. Of aan een rechte horizon die je hele gezichtsveld vult. Of een zoute smaak op je lippen en zand op je gezicht.
Het beste van zwemmen in de zee is misschien toch wel dat je ons Nederlandje vanaf de andere kant kunt zien. In het water ben je niet op het land en kun je de zorgjes vanaf een afstandje bekijken. Wat zijn ze klein! En ze worden steeds kleiner, en kleiner, en kleiner...
Het was niet mijn eerste keer, al voelt dat elk jaar opnieuw wel zo. Nu we twee dagen verder zijn, lijkt m'n leventje geheel in het teken te staan van strand en zwemmen. Ik draag alleen maar kleding die ik ook op een stranddag aan zou doen. En ik denk de hele tijd aan het gevoel van een plakkende bikini op je lijf. Of aan een rechte horizon die je hele gezichtsveld vult. Of een zoute smaak op je lippen en zand op je gezicht.
Het beste van zwemmen in de zee is misschien toch wel dat je ons Nederlandje vanaf de andere kant kunt zien. In het water ben je niet op het land en kun je de zorgjes vanaf een afstandje bekijken. Wat zijn ze klein! En ze worden steeds kleiner, en kleiner, en kleiner...
dinsdag 26 april 2011
Het goede voorbeeld
Mijn ouders wonen al een paar maanden in een bouwput. Of nou ja, eigenlijk meer in een steppe, want er ligt meer zand dan dat er gebouwd wordt.
De bouwput is voor mij een reden om een alternatieve fietsroute te nemen. Een route door een speeltuin wel te verstaan. Ja, ik weet dat een speeltuin eigenlijk is om in te spelen en ja, ik weet ook dat in een speeltuin kindertjes rondrennen.
Het idee dat ik hooggehakt door het zand moest ploeteren om bij mijn ouders te komen, dwingt mij toch om die alternatieve route door de speeltuin te nemen. Zo ook vandaag. Ik kom aanfietsen en zie een opvoeder of acht aan tafel zitten. Ik dacht nog: lekker zeg, zo met dat moo... Mijn gedachte werd abrupt onderbroken door schreeuwend geweld. Het geweld kwam uit een blonde, gezette moeder, zag ik in een flits. "Hé, hallo, dit is een speeltuin, je mag hier niet fietsen!" Een ander stond haar bij op viswijventoon: "En zeker niet zo hard!"
Het geschreeuw kwam aan als een klap in m'n gezicht. Is dit nu hoe je met mensen omgaat? Indringers aanvallen om het eigen kroost te beschermen? Ik besloot dat ik de puberteit ontgroeid was en stapte af. Toen ik thuis aankwam, zag ik dat de steppe inmiddels bedekt was met straatstenen. Nou ja, weer een probleem opgelost.
De bouwput is voor mij een reden om een alternatieve fietsroute te nemen. Een route door een speeltuin wel te verstaan. Ja, ik weet dat een speeltuin eigenlijk is om in te spelen en ja, ik weet ook dat in een speeltuin kindertjes rondrennen.
Het idee dat ik hooggehakt door het zand moest ploeteren om bij mijn ouders te komen, dwingt mij toch om die alternatieve route door de speeltuin te nemen. Zo ook vandaag. Ik kom aanfietsen en zie een opvoeder of acht aan tafel zitten. Ik dacht nog: lekker zeg, zo met dat moo... Mijn gedachte werd abrupt onderbroken door schreeuwend geweld. Het geweld kwam uit een blonde, gezette moeder, zag ik in een flits. "Hé, hallo, dit is een speeltuin, je mag hier niet fietsen!" Een ander stond haar bij op viswijventoon: "En zeker niet zo hard!"
Het geschreeuw kwam aan als een klap in m'n gezicht. Is dit nu hoe je met mensen omgaat? Indringers aanvallen om het eigen kroost te beschermen? Ik besloot dat ik de puberteit ontgroeid was en stapte af. Toen ik thuis aankwam, zag ik dat de steppe inmiddels bedekt was met straatstenen. Nou ja, weer een probleem opgelost.
zondag 24 april 2011
Dierentutjes
Wij zijn eigenlijk een beetje tutjes, mijn vriendje en ik. Na twee maanden samenwonen, gaan er dingen kriebelen, of eigenlijk meer klapperen. Dan heb ik het dus over, jawel, mijn eierstokken. Of we echt een mensenkindje willen opvoeden, daar zijn we nog niet over uit. Maar iets om voor te zorgen, zou toch leuk zijn.
Toen onze buurkater een maand geleden het pand verliet, werd onze leefomgeving toch wel erg dierloos. En dat terwijl wij echte dierentutjes zijn. Elke kat, tor of cavia die we tegenkomen op straat krijgt een uitgebreide aai en lofrede toegeworpen. Na een paar gedachtes was het duidelijk: missie huisdier gaat van start.
Verschillende diersoorten passeren de brainstormsessie. Een beetje moedeloos werden we wel, want echt groot is ons paleisje van het moment niet. Ik besloot de dierenwinkel 'ns binnen te lopen voor wat inspiratie. Dat was met succes.
Gister is Markus bij ons komen wonen. Markus is een goudhamster. Als nachtdier slaapt hij (dat zegt mijn gevoel, maar dat weet ik niet zeker) overdag en ontwaakt hij tegen de avond. Past perfect bij ons studentenleventje, dachten wij zo.
Vandaag is het eerste paasdag en zijn we vrij. Muisstil (of soms stiekem per ongeluk niet) staren we naar het slapende bolletje dat Markus heet. We hopen dat ons bioritme zich snel zal aanpassen.
vrijdag 22 april 2011
Pettipants
Op m'n fietsje rijd ik door het centrum van mijn dorpje. Met de boodschappen aan mijn stuur ben ik op weg naar huis, op weg naar wederom een eigengemaakte maaltijd op tafel. Een heerlijk gevoel bekruipt me op deze bijna zomerdag.
Tot mijn rok omhoog vliegt. Ja, misschien is ie wat een de korte kant en ja, de stof van de rok is wel heel windgevoelig, maar echt kunnen voorbereiden had ik me niet op deze luchtige overval.
Thuisgekomen ontdek ik dat mijn rokje een aanvulling nodig heeft. Een pettipants. Da's toch wat veiliger dan de schaarse lingerie van tegenwoordig.
Tot mijn rok omhoog vliegt. Ja, misschien is ie wat een de korte kant en ja, de stof van de rok is wel heel windgevoelig, maar echt kunnen voorbereiden had ik me niet op deze luchtige overval.
Thuisgekomen ontdek ik dat mijn rokje een aanvulling nodig heeft. Een pettipants. Da's toch wat veiliger dan de schaarse lingerie van tegenwoordig.
donderdag 21 april 2011
Petticoat
Ik leer steeds beter dat typische 'vrouwendingen' van vroeger en een zelfstandig leven prima samengaan. Ik zet graag een heerlijke maaltijd voor vriendlief neer, maar wel buiten werktijd. En in de wetenschap dat ik ook kan studeren, carrière kan maken en economisch zelfstandig leer te zijn, is de was ophangen of stofzuigen echt zo erg nog niet.
Met generaties aan feministen boven mij heb ik niet echt het gevoel meer te hoeven strijden voor mijn rechten. Mijn korset gaat niet voorgoed uit, okselhaar laat ik niet staan en een tuinbroek kom je in mijn kast niet tegen.
Sterker nog, ik heb onlangs 35 euro neergelegd voor een heuse petticoat. Je weet wel, zo'n plofrok die vrouwen vroeger aanhadden. Je draagt het onder een jurkje om de taille te accentueren en de heupen net ietsje breder te maken.
Dat ik geen aversie heb voor het ongeëmancipeerde vroeger, betekent natuurlijk niet dat ik graag het hele huishouden doe èn fulltime studeer. Maar goed, dat hoef ik aan mijn man niet te vertellen.
Ik mag dan een petticoat dragen, en hij zo nu en dan 'ns een stropdas, maar ons huis is een klusje voor ons samen. Dat we daar allebei van overtuigd zijn, is iets wat ik te danken heb aan de generaties feministen die voor mij hun okselhaar hebben laten staan. Zij hebben duidelijk gemaakt dat vrouwen best mannendingetjes kunnen doen en andersom. Dank en hulde, dames!
Met generaties aan feministen boven mij heb ik niet echt het gevoel meer te hoeven strijden voor mijn rechten. Mijn korset gaat niet voorgoed uit, okselhaar laat ik niet staan en een tuinbroek kom je in mijn kast niet tegen.
Sterker nog, ik heb onlangs 35 euro neergelegd voor een heuse petticoat. Je weet wel, zo'n plofrok die vrouwen vroeger aanhadden. Je draagt het onder een jurkje om de taille te accentueren en de heupen net ietsje breder te maken.
Dat ik geen aversie heb voor het ongeëmancipeerde vroeger, betekent natuurlijk niet dat ik graag het hele huishouden doe èn fulltime studeer. Maar goed, dat hoef ik aan mijn man niet te vertellen.
Ik mag dan een petticoat dragen, en hij zo nu en dan 'ns een stropdas, maar ons huis is een klusje voor ons samen. Dat we daar allebei van overtuigd zijn, is iets wat ik te danken heb aan de generaties feministen die voor mij hun okselhaar hebben laten staan. Zij hebben duidelijk gemaakt dat vrouwen best mannendingetjes kunnen doen en andersom. Dank en hulde, dames!
maandag 18 april 2011
Onder de naakte hemel
Vandaag is zo'n dag waarop ik dingen ineens heel zeker weet. Liggend in een hangmat in een fantastisch resort, staar ik naar een perfect blauwe lucht. Er staat niets meer tussen mij en die eindeloze hemel in.
De konijntjes lopen onder mijn matje door. En de zon schijnt op de toppen van mijn tenen, die boven de hangmat uitkomen. Ik weet dat mode relatief is, dat we allemaal kinderen van de sterren zijn en dat geen schietpartij 'ons Alphenaren' klein krijgt.
Een half uur later word ik perfect wakker: warm door de zon en droog door de wind.
Vandaag is oer. Vandaag ben ik Eva.
De konijntjes lopen onder mijn matje door. En de zon schijnt op de toppen van mijn tenen, die boven de hangmat uitkomen. Ik weet dat mode relatief is, dat we allemaal kinderen van de sterren zijn en dat geen schietpartij 'ons Alphenaren' klein krijgt.
Een half uur later word ik perfect wakker: warm door de zon en droog door de wind.
Vandaag is oer. Vandaag ben ik Eva.
Echte Finnen
De partij Echte Finnen is fors toegenomen. Elsevier schrijft online over deze eurosceptische partij.
Blijkbaar hebben Echte Finnen geen seks voor het huwelijk en zijn zij niet homoseksueel. En daarnaast is de vrouwelijke variant niet bekwaam tot het priesterschap.
Ik had altijd een beetje een zwak voor Scandinavische landen. Dan dacht ik aan de uitgestrekte vlaktes waar je ongeremd kon rondrennen en echt jezelf kon zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.
Blijkbaar hebben Echte Finnen geen seks voor het huwelijk en zijn zij niet homoseksueel. En daarnaast is de vrouwelijke variant niet bekwaam tot het priesterschap.
Ik had altijd een beetje een zwak voor Scandinavische landen. Dan dacht ik aan de uitgestrekte vlaktes waar je ongeremd kon rondrennen en echt jezelf kon zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.
vrijdag 15 april 2011
Flamingo zonder slip
Op een vredig vrijdagavondje staat bij ons standaard een talentenjacht aan. Vanavond is dat X-factor.
Wanneer de act van kandidaat Rolf begint, verschijnt een voluptueuze vrouw op het beeldscherm. (Zie vanaf 0:13) Ze beweegt druk met haar handjes en heeft flinke billen en een buikje. Omdat ik strijd voor de rechten van àlle minderheden, krijgt ze mijn knikkende goedkeuring.
Ruim anderhalve minuut later blijkt dat de emancipatie van de vollere vrouwen ("We gaan er maar vanuit dat ze geen corrigerende slip bij zich had.") een waar dieptepunt bereikt heeft. Ook zou deze danseres voor de show, waarin overwegend meisjes met maat < 34 verschijnen, zijn uitgenodigd omdat "ze niks jongers hadden".
Genoeg om nog voor te strijden, denk ik als ik naar de geitende juryleden kijk. Toch merk ik een paar tellen later dat ik de chocolaatjes niet meer aanraken kan. Misschien dat mijn strijd toch niet zo grenzeloos is als ik zou willen.
Wanneer de act van kandidaat Rolf begint, verschijnt een voluptueuze vrouw op het beeldscherm. (Zie vanaf 0:13) Ze beweegt druk met haar handjes en heeft flinke billen en een buikje. Omdat ik strijd voor de rechten van àlle minderheden, krijgt ze mijn knikkende goedkeuring.
Ruim anderhalve minuut later blijkt dat de emancipatie van de vollere vrouwen ("We gaan er maar vanuit dat ze geen corrigerende slip bij zich had.") een waar dieptepunt bereikt heeft. Ook zou deze danseres voor de show, waarin overwegend meisjes met maat < 34 verschijnen, zijn uitgenodigd omdat "ze niks jongers hadden".
Genoeg om nog voor te strijden, denk ik als ik naar de geitende juryleden kijk. Toch merk ik een paar tellen later dat ik de chocolaatjes niet meer aanraken kan. Misschien dat mijn strijd toch niet zo grenzeloos is als ik zou willen.
donderdag 14 april 2011
Raadslid steelt pleepapier
Spits meldt deze ochtend dat een raadslid zo'n tweehonderd rollen wc-papier heeft gestolen uit het gemeentehuis. De 24-jarige Duitser is, nadat de conciërges een val hadden opgezet, op heterdaad betrapt met één pleerol in zijn hand en één in zijn rugzak.
Ik vraag me dan af hoe die val eruit heeft gezien. Hebben de conciërges sensoren geplaatst in het closetpapier? Of hebben ze cameraatjes opgehangen in het toilethokje, waarna zij hem gezamenlijk overmeesterd hebben?
Een beetje sneu is het wel. Misschien was het jatten van de onmisbare sanitaire voorziening maar een slechte gewoonte. Zo'n gewoonte waarvan je weet dat het niet echt gepast is, maar waar je dan toch keer op keer aan toegeeft. Of misschien vond die man het gewoon ontzettend gênant om wc-papier te kopen in de supermarkt.
Nu staat hij met naam en functie in de kranten. Het is een ware giller, maar een beetje medelijden, heb ik wel.
Ik vraag me dan af hoe die val eruit heeft gezien. Hebben de conciërges sensoren geplaatst in het closetpapier? Of hebben ze cameraatjes opgehangen in het toilethokje, waarna zij hem gezamenlijk overmeesterd hebben?
Een beetje sneu is het wel. Misschien was het jatten van de onmisbare sanitaire voorziening maar een slechte gewoonte. Zo'n gewoonte waarvan je weet dat het niet echt gepast is, maar waar je dan toch keer op keer aan toegeeft. Of misschien vond die man het gewoon ontzettend gênant om wc-papier te kopen in de supermarkt.
Nu staat hij met naam en functie in de kranten. Het is een ware giller, maar een beetje medelijden, heb ik wel.
woensdag 13 april 2011
Blote tandjes
Op een gewone avond in de trein. Een avond waarop ik bewust de stiltecoupé opzoek.
Ik laat de krantenkoppen vluchtig aan me voorbij gaan. Achter me zit een - zo klinkt het - meisje van een jaar of drie. Ze geeft elke tel een tikje tegen de achterkant van m'n stoel. Ik denk het altijd beter te weten dan de ouders in zo'n situatie en negeer haar getik dan ook consequent.
Als ik opsta, zie ik het meisje met kroeshaartjes staan. Ik glimlach naar haar. Ze staart me aan. De automatische schuifdeur komt tussen ons in te staan. Door de ruit van de deur blijft ze me aankijken. Plotseling lacht ze en laat ze haar blote tandjes zien. Ik kan niet anders dan teruglachen. Met blote tanden.
Op weg naar huis doemt de melodie van 'De glimlach van een kind...' op. Ik word ouder dan ik dacht.
Ik laat de krantenkoppen vluchtig aan me voorbij gaan. Achter me zit een - zo klinkt het - meisje van een jaar of drie. Ze geeft elke tel een tikje tegen de achterkant van m'n stoel. Ik denk het altijd beter te weten dan de ouders in zo'n situatie en negeer haar getik dan ook consequent.
Als ik opsta, zie ik het meisje met kroeshaartjes staan. Ik glimlach naar haar. Ze staart me aan. De automatische schuifdeur komt tussen ons in te staan. Door de ruit van de deur blijft ze me aankijken. Plotseling lacht ze en laat ze haar blote tandjes zien. Ik kan niet anders dan teruglachen. Met blote tanden.
Op weg naar huis doemt de melodie van 'De glimlach van een kind...' op. Ik word ouder dan ik dacht.
Windstil
Ik lak mijn nagels in een universiteitsgebouw.
Ik weet plotseling heel zeker dat we allemaal dansen, pirouettes draaien en met elkaar verweven zijn. Met z'n allen vormen we een groot, wit laken dat om de aardbol hangt. Een laken dat door de wind in mooie plooien valt.
Links van mij zoeken twee jongens naar een leuke bril in de eyewish-collectie. Rechts speelt een meisje met haar telefoon. Vandaag strijkt de wind het laken glad.
Ik weet plotseling heel zeker dat we allemaal dansen, pirouettes draaien en met elkaar verweven zijn. Met z'n allen vormen we een groot, wit laken dat om de aardbol hangt. Een laken dat door de wind in mooie plooien valt.
Links van mij zoeken twee jongens naar een leuke bril in de eyewish-collectie. Rechts speelt een meisje met haar telefoon. Vandaag strijkt de wind het laken glad.
Zoveel verdriet
De NOS laat verslagen Japanners zien. Japanners die in een voormalig gymzaal op zoek zijn naar resten van hun dierbaren. Ze zijn verdronken in het water, verpletterd zijn onder de brokstukken, niet meer bij hen zijn.
Ik zie de beelden met de schietpartij van dit weekend in mijn hoofd. Als journalist was het een race tegen de klok: het sjeezen naar de Ridderhof, naar het Rijnland Ziekenhuis, naar de redactie. En ondertussen getraumatiseerde ooggetuigen om je heen. Ze spraken over een schouwspel waar ik me geen voorstelling van kon maken.
Dingen dringen nu pas door. Mensen spreken van 'geluk' dat je er niet bij was. Maar zes onschuldige slachtoffers, is geen geluk hebben. Er is zoveel pijn, zoveel verdriet. Waar moeten we beginnen?
Ik zie de beelden met de schietpartij van dit weekend in mijn hoofd. Als journalist was het een race tegen de klok: het sjeezen naar de Ridderhof, naar het Rijnland Ziekenhuis, naar de redactie. En ondertussen getraumatiseerde ooggetuigen om je heen. Ze spraken over een schouwspel waar ik me geen voorstelling van kon maken.
Dingen dringen nu pas door. Mensen spreken van 'geluk' dat je er niet bij was. Maar zes onschuldige slachtoffers, is geen geluk hebben. Er is zoveel pijn, zoveel verdriet. Waar moeten we beginnen?
woensdag 6 april 2011
Minder zakgeld
Jongeren krijgen minder zakgeld. Dat vertelt RTL deze ochtend in het Ontbijtnieuws. Uit cijfers van het Nibud blijkt dat jongeren nog maar 24 euro zakgeld en 62 euro kleedgeld krijgen per maand.
Zelf heb ik nooit zak- of kleedgeld gekregen. En dat betekent echt niet dat ik nooit verantwoord met geld heb leren omgaan, ook al beweert het Nibud van wel. Mijn moeder heeft mij opgeleid tot ware sale-shopper en dat had ik zelf met een vast budget per maand niet bereikt.
Op mijn zeventiende was ik wel toe aan eigen geld en ben ik er zelf voor gaan werken. Ik heb geleerd dat geld niet uit de lucht komt vallen en verdiende met ongeveer zes dagen per maand kleding vouwen 110 euro.
Bij elkaar krijgen de jongeren van nu gemiddeld 86 euro per maand van hun ouders. Ik vind dat best veel geld om zomaar te krijgen. Zeker als je hoort waar het grotendeels aan uitgegeven wordt: snoep.
Bij het kijken van RTL-nieuws deze ochtend voel ik me een oude krent worden. Wacht maar tot je student bent, denk ik, terwijl ik de aanbiedingen in het Albert Heijnfoldertje van deze week doorneem.
Zelf heb ik nooit zak- of kleedgeld gekregen. En dat betekent echt niet dat ik nooit verantwoord met geld heb leren omgaan, ook al beweert het Nibud van wel. Mijn moeder heeft mij opgeleid tot ware sale-shopper en dat had ik zelf met een vast budget per maand niet bereikt.
Op mijn zeventiende was ik wel toe aan eigen geld en ben ik er zelf voor gaan werken. Ik heb geleerd dat geld niet uit de lucht komt vallen en verdiende met ongeveer zes dagen per maand kleding vouwen 110 euro.
Bij elkaar krijgen de jongeren van nu gemiddeld 86 euro per maand van hun ouders. Ik vind dat best veel geld om zomaar te krijgen. Zeker als je hoort waar het grotendeels aan uitgegeven wordt: snoep.
Bij het kijken van RTL-nieuws deze ochtend voel ik me een oude krent worden. Wacht maar tot je student bent, denk ik, terwijl ik de aanbiedingen in het Albert Heijnfoldertje van deze week doorneem.
dinsdag 5 april 2011
Vegetarisch eten
Sinds een aantal maanden ben ik van 'vagetariër' naar vegetariër gegaan, om mijzelf hard te maken voor het dierenwelzijn en de bio-industrie niet meer te subsidiëren.
Dat ik nog niet echt heb uitgevonden hoe de voedingsstoffen uit vlees daadwerkelijk vervangen kunnen worden, heeft een regelmatig nogal licht gevoel in m'n hoofd tot gevolg. Gelukkig maar dat ik naast vegetariër ook gek op drama ben. Dat slappe gevoel ervaar ik namelijk als heroïsch en 'heb ik over voor de dieren'.
Ik heb me voorgenomen beter op een gevarieerde voeding te gaan letten. Al zeggen sommigen dat vlees nooit echt te vervangen is. Dat kan mij niets schelen. Drama-queen of niet, voor het eten op mijn bord hoeft geen enkel dier te lijden. Ik weet namelijk dat mijn slappe gevoel bij het lijden van de onverdoofd gecastreerde biggetjes en de opgehokte kippen, maar een peulenschilletje is.
Dat ik nog niet echt heb uitgevonden hoe de voedingsstoffen uit vlees daadwerkelijk vervangen kunnen worden, heeft een regelmatig nogal licht gevoel in m'n hoofd tot gevolg. Gelukkig maar dat ik naast vegetariër ook gek op drama ben. Dat slappe gevoel ervaar ik namelijk als heroïsch en 'heb ik over voor de dieren'.
Ik heb me voorgenomen beter op een gevarieerde voeding te gaan letten. Al zeggen sommigen dat vlees nooit echt te vervangen is. Dat kan mij niets schelen. Drama-queen of niet, voor het eten op mijn bord hoeft geen enkel dier te lijden. Ik weet namelijk dat mijn slappe gevoel bij het lijden van de onverdoofd gecastreerde biggetjes en de opgehokte kippen, maar een peulenschilletje is.
Mannen over uitgroei
Heerlijk vind ik het: met mannen kletsen over vrouwendingen. Maar dan wel met mannen die daar geschikt voor zijn. Mannen die begrijpen wat je bedoelt, maar toch een mannelijke (lees: rationele) oplossing voor het probleem weten te bedenken.
Zo zat ik laatst met goede vriend èn buur J. te eten van onze perfect klaargemaakte lunch. We spraken, zoals goede buren betaamt, over onze dagelijkse beslommeringetjes. J. sprak over de veldsla op brood, deel 1 van Bridget Jones en de beste perssinaasappelen.
Vriend J. is zo iemand bij wie je het zonder enige schaamte durft te hebben over mode, ongesteld zijn en uiterlijke moeilijkheden. Zo ook dit keer. Ik vroeg goede vriend J. of mijn uitgroei al te erg was. J. is geschoold.
"Nou, ik vind de discrepantie tussen de oude en nieuwe haarkleur wel meevallen, hoor."
Do I need to say more?
Zo zat ik laatst met goede vriend èn buur J. te eten van onze perfect klaargemaakte lunch. We spraken, zoals goede buren betaamt, over onze dagelijkse beslommeringetjes. J. sprak over de veldsla op brood, deel 1 van Bridget Jones en de beste perssinaasappelen.
Vriend J. is zo iemand bij wie je het zonder enige schaamte durft te hebben over mode, ongesteld zijn en uiterlijke moeilijkheden. Zo ook dit keer. Ik vroeg goede vriend J. of mijn uitgroei al te erg was. J. is geschoold.
"Nou, ik vind de discrepantie tussen de oude en nieuwe haarkleur wel meevallen, hoor."
Do I need to say more?
maandag 4 april 2011
Bellen in de trein
De bellers in de trein zijn vogelvrij verklaard. Zij worden in de media bijna voortdurend in één adem genoemd met woorden als 'asociaal' en 'irritant'.
Gevolg van de negatieve beeldvorming van de treinbellers, is dat ik zelf ook niet bepaald meer durf te bellen onder het reizen. Als ik dan toch gebeld word, neem ik vaak op door òf eerst de coupé uit te rennen, òf door zo onopvallend mogelijk op te nemen. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik met een grafstem opneem, waardoor de mensen die mij bellen, vragen of er 'soms iets is' en gaan denken dat ik ziek ben.
Toch moeten treinbellers niet het object worden waar wij onze kleine dagelijkse ergernisjes op botvieren. Zelf vind ik treinbellers ook echt zo erg nog niet. Ik vind het heerlijk om stiekem mee te luisteren en op die manier allerlei persoonlijke dingetjes te weten te komen over een volslagen vreemde. En ik moet ook oprecht grijnzen bij het zien van bellers die druk handgebaren aan het maken zijn tijdens het communiceren.
Ben nu aan het oefenen met positief fluisteren, maar dat wil nog niet echt lukken.
Gevolg van de negatieve beeldvorming van de treinbellers, is dat ik zelf ook niet bepaald meer durf te bellen onder het reizen. Als ik dan toch gebeld word, neem ik vaak op door òf eerst de coupé uit te rennen, òf door zo onopvallend mogelijk op te nemen. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik met een grafstem opneem, waardoor de mensen die mij bellen, vragen of er 'soms iets is' en gaan denken dat ik ziek ben.
Toch moeten treinbellers niet het object worden waar wij onze kleine dagelijkse ergernisjes op botvieren. Zelf vind ik treinbellers ook echt zo erg nog niet. Ik vind het heerlijk om stiekem mee te luisteren en op die manier allerlei persoonlijke dingetjes te weten te komen over een volslagen vreemde. En ik moet ook oprecht grijnzen bij het zien van bellers die druk handgebaren aan het maken zijn tijdens het communiceren.
Ben nu aan het oefenen met positief fluisteren, maar dat wil nog niet echt lukken.
vrijdag 1 april 2011
Zielepootjes
Binnenkort verhuist onze buurpoes. Buurkater moet ik eigenlijk zeggen. Nu willen we zelf een huisdier.
Resultaat van onze dierenwens is dat wij gisteravond met veel 'Aaaahhw's' en 'Ooooooh's' de site van verschillende dierenasiels gestalkt hebben. Op zoek naar het meest zielige beestje met het meest droevige verleden gaan wij de foto's af.
Kiezen voor de verantwoordelijkheid voor een beestje is toch makkelijker gezegd dan gedaan. We hopen eigenlijk op een zwerfpoes, -cavia of -wie dan ook die spontaan komt aanlopen en ons niet anders laat doen dan voor hem of haar te kiezen.
Ben bang dat het tot die tijd toch een kwestie van afwachten wordt.
Resultaat van onze dierenwens is dat wij gisteravond met veel 'Aaaahhw's' en 'Ooooooh's' de site van verschillende dierenasiels gestalkt hebben. Op zoek naar het meest zielige beestje met het meest droevige verleden gaan wij de foto's af.
Kiezen voor de verantwoordelijkheid voor een beestje is toch makkelijker gezegd dan gedaan. We hopen eigenlijk op een zwerfpoes, -cavia of -wie dan ook die spontaan komt aanlopen en ons niet anders laat doen dan voor hem of haar te kiezen.
Ben bang dat het tot die tijd toch een kwestie van afwachten wordt.
Folteren
Ex-generaal Eduardo Cabanillas. 29 gevallen van folteringen heeft hij op z'n naam staan.
Eduardo blijkt een gevangenisdirecteur met nare trekjes te zijn geweest. Waar in Nederlandse gevangenissen het grootste lichamelijke straffen bestaat uit de verwarming een tikje lager zetten, hield deze Eduardo er andere methodes op na. Wat de precieze trucjes waren die deze man gebruikte om gevangenen te laten bekennen of te straffen, wordt niet bekend gemaakt, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Ik vermoed dat er onder zijn regime heel wat botten gebroken zijn, longen zijn volgelopen met water en stroomschokken door de lijven geschoten zijn.
Wat zouden zijn idealen zijn geweest? Wilde ook hij de wereld een stukje beter maken? Of strijden voor rechtvaardigheid?
Eén ding is in ieder geval zeker: van geweld begrijp ik helemaal niets.
Eduardo blijkt een gevangenisdirecteur met nare trekjes te zijn geweest. Waar in Nederlandse gevangenissen het grootste lichamelijke straffen bestaat uit de verwarming een tikje lager zetten, hield deze Eduardo er andere methodes op na. Wat de precieze trucjes waren die deze man gebruikte om gevangenen te laten bekennen of te straffen, wordt niet bekend gemaakt, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Ik vermoed dat er onder zijn regime heel wat botten gebroken zijn, longen zijn volgelopen met water en stroomschokken door de lijven geschoten zijn.
Wat zouden zijn idealen zijn geweest? Wilde ook hij de wereld een stukje beter maken? Of strijden voor rechtvaardigheid?
Eén ding is in ieder geval zeker: van geweld begrijp ik helemaal niets.
Abonneren op:
Posts (Atom)