Gaan we weer terug naar de stoere oerman? Dat zou een ontwikkeling zijn die ik niet bepaald aanmoedig. Misschien ben ik de enige, maar als ik een vrouwenprobleempje heb, dank ik toch de Heer op m'n blote knietjes dat mijn maatje geen olifantenhuid heeft. Ik hoef 's avonds geen boerend, Onslow'achtig wezen naast me op de bank te hebben, dat mij als ik moet huilen bij een film aankijkt alsof ik letterlijk van Venus kom.
Dat de metroman in populariteit inlevert, blijkt wel uit de reclame van Dove for men. En dan met name die over de Micro Moisture Technologie. Het is een ware giller. Waar een reclame voor vrouwen niet zoetjes en zacht genoeg kan zijn, is die van de mannen stoer en stevig. Om de mannelijke wereldbevolking duidelijk te maken dat je jezelf verzorgen moet, wordt in de reclame de mannenhuid vergeleken met LEER dat ook uitdrogen kan. Voor de mannen met olifantenhuid dus. Mannen die de Micro Moisture Technologie wel kunnen gebruiken als ze bezig zijn met hun stoere mannendingetjes.
Een ware opluchting is het, dat mijn man ook zonder die reclame te zien weet dat je jezelf verzorgen moet. Want als ik 's avonds tegen hem aan kruip op de bank, voel ik wel die zachte huid die ik zelf ook zou willen hebben en geen schild van olifantenleer.
donderdag 31 maart 2011
Ochtendspits
Catherine Keyl (Hiep hoi! Een vrouw!) is gastcommentator. Catherine brengt wel wat leven, zou je denken.
Dankzij Ochtendspits weet ik dat Catherine:
- het verschrikkelijk vindt om in de file te staan,
- weet dat het UWV ook op zoek ik naar Nederlandse schoonmakers en druiventelers,
- GSM-jammen 'ontzettend asociaal' vindt,
- ...
Toen heb ik gezapt. Ik geloof niet in het concept.
Dankzij Ochtendspits weet ik dat Catherine:
- het verschrikkelijk vindt om in de file te staan,
- weet dat het UWV ook op zoek ik naar Nederlandse schoonmakers en druiventelers,
- GSM-jammen 'ontzettend asociaal' vindt,
- ...
Toen heb ik gezapt. Ik geloof niet in het concept.
woensdag 30 maart 2011
Groen of oranje haar?
Haarverf. Als de dood ben ik ervoor. Misschien wel begrijpelijk, na een jaar waarin oranje en geel haar de revue hebben gepasseerd.
Uit angst spek ik de plaatselijke kapper tot en met. Tenminste, ik voorzie dat ik dat in de toekomst zal gaan doen. Toen ik geel was, kostte het me namelijk al ruim zestig euro (vijftig euro verven, tien euro 'speciale aandacht') om een potje donkergrijze haarverf op mijn neon-kleurige haren gesmeerd te krijgen. Maar daarna was ik dan wel redelijk perfect blond. Toen in het voorbijgaan van de weken mijn haartjes langzaamaan weer naar geel toe gingen, besloot ik dat het tijd werd naar mijn eigen vertrouwde donker blonde kleurtje terug te keren. Financieel vertaald betekent dat vijftig euro onder het kopje hoofdzaken in het huishoudboekje erbij.
Nu is na tweeënhalve week die 'eigen kleur' alweer aardig vervaagd. Maar ik vertik het om nu alweer vijftig euro uit te geven. En toch is het alternatief ook niet zaligmakend. Zelf verven kan tot gevolg hebben een groen dan wel oranje koppie te krijgen en nee, dat trek ik echt niet meer. Daarnaast zal ik dan evengoed de kapper moeten sponsoren om de boel weer recht te laten breien. En dat kost me dan geen vijftig, maar zestig euro, want 'speciale aandacht' zal ik dan ongetwijfeld nodig hebben...
Je hoort weleens dat ondernemers inspelen op angstgevoelens van consumenten.
Ik ben daar ongetwijfeld slachtoffer van.
Uit angst spek ik de plaatselijke kapper tot en met. Tenminste, ik voorzie dat ik dat in de toekomst zal gaan doen. Toen ik geel was, kostte het me namelijk al ruim zestig euro (vijftig euro verven, tien euro 'speciale aandacht') om een potje donkergrijze haarverf op mijn neon-kleurige haren gesmeerd te krijgen. Maar daarna was ik dan wel redelijk perfect blond. Toen in het voorbijgaan van de weken mijn haartjes langzaamaan weer naar geel toe gingen, besloot ik dat het tijd werd naar mijn eigen vertrouwde donker blonde kleurtje terug te keren. Financieel vertaald betekent dat vijftig euro onder het kopje hoofdzaken in het huishoudboekje erbij.
Nu is na tweeënhalve week die 'eigen kleur' alweer aardig vervaagd. Maar ik vertik het om nu alweer vijftig euro uit te geven. En toch is het alternatief ook niet zaligmakend. Zelf verven kan tot gevolg hebben een groen dan wel oranje koppie te krijgen en nee, dat trek ik echt niet meer. Daarnaast zal ik dan evengoed de kapper moeten sponsoren om de boel weer recht te laten breien. En dat kost me dan geen vijftig, maar zestig euro, want 'speciale aandacht' zal ik dan ongetwijfeld nodig hebben...
Je hoort weleens dat ondernemers inspelen op angstgevoelens van consumenten.
Ik ben daar ongetwijfeld slachtoffer van.
maandag 28 maart 2011
Brilletje
Ik mis m'n bril. Het was zo'n heerlijk sterk ding: stoer, bruin en degelijk. En met een hoog Woody Allen-gehalte.
Mijn bril is stuk. Door het veelvuldig op en af doen van de afgelopen twee jaar (en dan bedoel ik echt veelvuldig) is het linkerpootje van m'n bril 'intern' gebroken. Nu kan ik m'n bril alleen scheef opzetten. Montuur en pootje kunnen niet meer nabesteld worden.
Waar is de tijd dat je lang met gebruiksvoorwerpen kunt doen? In mijn hoofd hebben mensen uit de generatie boven mij wel tientallen jaren met dezelfde gedaan.
Nu ga ik vanmiddag kijken naar iets dat mijn mooie bril vervangen kan.
Ik weet nog niet of dat kan.
Mijn bril is stuk. Door het veelvuldig op en af doen van de afgelopen twee jaar (en dan bedoel ik echt veelvuldig) is het linkerpootje van m'n bril 'intern' gebroken. Nu kan ik m'n bril alleen scheef opzetten. Montuur en pootje kunnen niet meer nabesteld worden.
Waar is de tijd dat je lang met gebruiksvoorwerpen kunt doen? In mijn hoofd hebben mensen uit de generatie boven mij wel tientallen jaren met dezelfde gedaan.
Nu ga ik vanmiddag kijken naar iets dat mijn mooie bril vervangen kan.
Ik weet nog niet of dat kan.
zondag 27 maart 2011
Tegengif
Een beetje mutsering klinkt het wel, maar ik ben een ware theefan. En dan vooral van die reinigende theetjes. Groene thee, cranberrythee, noem maar op. Overtuigd van het positieve effect op huid, haar en gedachten, kan een theetje mij werkelijk waar niet anti-oxiderend genoeg zijn.
Daar komt bij dat ik het reinigende thee-evangelie graag onder mijn vriendenkring verspreid. Zo ook laatst. Ik had net Goji-Acai thee in huis gehaald en besloot gauw een potje te zetten.
"Ja, dit schijnt de meest anti-oxiderende thee te zijn die er is", zegt ik tegen een vriendin.
Vriendin kijkt op: "Anti-oxiderend? Ik geloof daar niet zo in."
Dit was het moment. Nu moest ik met bewijsvoering komen, om mij als 'theevangelist' staande te houden en de boodschap te kunnen blijven verspreiden.
"Nou, maar weet je, we roesten ook van binnen, hoor."
Lekker, Marleen. Daar gaan we dan. Ineens besefte ik dat de anti-oxiderende thee misschien wel een aanname is van de tijd waarin wij leven. Dat het eigenlijk allemaal een beetje onzin is. En vooral dat we ons niets moeten aantrekken van al dat reinigende geweld dat op ons afkomt.
Nou ja, ik heb besloten het evangelie los te laten. Dat is immers ook een wijsheid van deze tijd.
Maar die thee, die blijf ik lekker drinken. Zodat eens op een dag iemand tegen me zal zeggen:
"Goh Marleen, wat zie jij er vandaag anti-oxiderend uit!"
Daar komt bij dat ik het reinigende thee-evangelie graag onder mijn vriendenkring verspreid. Zo ook laatst. Ik had net Goji-Acai thee in huis gehaald en besloot gauw een potje te zetten.
"Ja, dit schijnt de meest anti-oxiderende thee te zijn die er is", zegt ik tegen een vriendin.
Vriendin kijkt op: "Anti-oxiderend? Ik geloof daar niet zo in."
Dit was het moment. Nu moest ik met bewijsvoering komen, om mij als 'theevangelist' staande te houden en de boodschap te kunnen blijven verspreiden.
"Nou, maar weet je, we roesten ook van binnen, hoor."
Lekker, Marleen. Daar gaan we dan. Ineens besefte ik dat de anti-oxiderende thee misschien wel een aanname is van de tijd waarin wij leven. Dat het eigenlijk allemaal een beetje onzin is. En vooral dat we ons niets moeten aantrekken van al dat reinigende geweld dat op ons afkomt.
Nou ja, ik heb besloten het evangelie los te laten. Dat is immers ook een wijsheid van deze tijd.
Maar die thee, die blijf ik lekker drinken. Zodat eens op een dag iemand tegen me zal zeggen:
"Goh Marleen, wat zie jij er vandaag anti-oxiderend uit!"
Hard to get
Ach, Eva. Een beetje gecompliceerd ben je wel. In het mooie lente-bijna zomerse Amsterdam fiets je rond, op zoek naar wat de dag brengt of niet brengt. Dan komt er zo'n jongen voorbij waarvan je denkt, bestaan ze nog, en dan wijs je hem af. Blijkt het je buur-man te zijn. Wijs je hem weer af. En dan weer niet. Of wel.
Zelfs ik als vrouw kan invoelen hoe dat is voor die jongen. On-mo-ge-lijk. Samen met vriendlief op de bank kijk ik elke zondagavond naar de serie Adam en Eva over de twee gelijknamige twintigers, die voortdurend om elkaar heendraaien. Afwijzen uit angst om afgewezen te worden, wel willen maar zeggen van niet, het hoort er allemaal bij.
Heerlijk wel dus om ondanks de vele uitstelmomenten die de serie rijk is, toch het gevoel te hebben dat het zo heeft moeten zijn. Bijvoorbeeld dat Eva nu zwanger is van Adam door een lek latex'je. Een latex'je dat twee tieners doorgeprikt hebben, gewoon voor de lol. Tieners die net als Adam en Eva elkaar en de lentezon aan het ontdekken zijn.
Da's-wel-heel-toevallig-momenten ten overvloed, maar dat maakt niet uit. De serie blijkt aantrekken. Ik denk doordat je gewoon weet dat dingen enigszins vastliggen. En dan vooral: dat je daar vertrouwen in hebt. Volgens mij is dat het gevoel dat we in de lente hebben. Dan kan ik alleen m'n snuit in de zon houden en uitkijken naar de volgende aflevering.
Zelfs ik als vrouw kan invoelen hoe dat is voor die jongen. On-mo-ge-lijk. Samen met vriendlief op de bank kijk ik elke zondagavond naar de serie Adam en Eva over de twee gelijknamige twintigers, die voortdurend om elkaar heendraaien. Afwijzen uit angst om afgewezen te worden, wel willen maar zeggen van niet, het hoort er allemaal bij.
Heerlijk wel dus om ondanks de vele uitstelmomenten die de serie rijk is, toch het gevoel te hebben dat het zo heeft moeten zijn. Bijvoorbeeld dat Eva nu zwanger is van Adam door een lek latex'je. Een latex'je dat twee tieners doorgeprikt hebben, gewoon voor de lol. Tieners die net als Adam en Eva elkaar en de lentezon aan het ontdekken zijn.
Da's-wel-heel-toevallig-momenten ten overvloed, maar dat maakt niet uit. De serie blijkt aantrekken. Ik denk doordat je gewoon weet dat dingen enigszins vastliggen. En dan vooral: dat je daar vertrouwen in hebt. Volgens mij is dat het gevoel dat we in de lente hebben. Dan kan ik alleen m'n snuit in de zon houden en uitkijken naar de volgende aflevering.
donderdag 24 maart 2011
Schapenkinderen
Toen ik vandaag door het platteland van Nederland fietste, keek ik ontroerd naar de dartelende lammetjes. Ik stond even stil. Met een laagstaande zon en perfect blauwe lucht moest ik ineens aan een soort eeuwigheid denken. Iets als altijd lente met eeuwig ontluikend groen.
Voor mijn opleiding zijn we bezig met het vertalen van oude teksten. Dat is best weleens een slopende bezigheid. Deze week staan de afscheidsredes van Jozef en zijn broers op het menu. Of dat ook echt de schrijvers zijn, durf ik niet te zeggen. De teksten staan namelijk zo bol van verwijzingen naar Christus, dat ze moeilijk voor zijn geboorte geschreven kunnen zijn. Zo´n verwijzing kwamen we vandaag ook weer tegen. Er zou een maagd komen, die een lam baart zonder vlekken. Aan de linkerkant heeft dat lam de kenmerken van een leeuw.
Ik keek naar de moeder van de dartelende lammetjes. Ze keek me liefkozend aan. De gelijkenis was ver te zoeken. 'k Denk niet dat dit schaap nog maagd is. Zij zou zich kapot schrikken als er een grommend lam met leeuwenklauwen tijdens een pittige bevalling uit haar kwam zetten.
Misschien oude teksten toch maar oude teksten laten, dacht ik. Ik pakte m'n fiets en reed verder.
Voor mijn opleiding zijn we bezig met het vertalen van oude teksten. Dat is best weleens een slopende bezigheid. Deze week staan de afscheidsredes van Jozef en zijn broers op het menu. Of dat ook echt de schrijvers zijn, durf ik niet te zeggen. De teksten staan namelijk zo bol van verwijzingen naar Christus, dat ze moeilijk voor zijn geboorte geschreven kunnen zijn. Zo´n verwijzing kwamen we vandaag ook weer tegen. Er zou een maagd komen, die een lam baart zonder vlekken. Aan de linkerkant heeft dat lam de kenmerken van een leeuw.
Ik keek naar de moeder van de dartelende lammetjes. Ze keek me liefkozend aan. De gelijkenis was ver te zoeken. 'k Denk niet dat dit schaap nog maagd is. Zij zou zich kapot schrikken als er een grommend lam met leeuwenklauwen tijdens een pittige bevalling uit haar kwam zetten.
Misschien oude teksten toch maar oude teksten laten, dacht ik. Ik pakte m'n fiets en reed verder.
Ochtendspits
Ik heb een beetje moeite met Ochtendspits.
Het heeft niet te maken met Petra Grijzen of Alex de Vries.
Het gaat mij om de gastcommentatoren die met regelmaat terugkeren. Tijdens de interviews worden zij nog weleens ietwat te veel gestreeld op het ego. En ze lijken bij aankomst (altijd mannen, lenen vrouwen zich niet voor dit karweitje?) zonder aarzelen op de stoel van een uomo universale te gaan zitten en maken maar al te graag hun mening wereldkundig over spelcomputers, goud inwisselen en de Keukenhof.
Toen ik vanochtend keek, zag ik dat er ook lieve gastcommentatoren zijn.
Misschien dat ik Sven gewoon mis.
Het heeft niet te maken met Petra Grijzen of Alex de Vries.
Het gaat mij om de gastcommentatoren die met regelmaat terugkeren. Tijdens de interviews worden zij nog weleens ietwat te veel gestreeld op het ego. En ze lijken bij aankomst (altijd mannen, lenen vrouwen zich niet voor dit karweitje?) zonder aarzelen op de stoel van een uomo universale te gaan zitten en maken maar al te graag hun mening wereldkundig over spelcomputers, goud inwisselen en de Keukenhof.
Toen ik vanochtend keek, zag ik dat er ook lieve gastcommentatoren zijn.
Misschien dat ik Sven gewoon mis.
woensdag 23 maart 2011
Garnaal
Vandaag heb ik geleerd dat een garnaal een dier is. Ik heb geleerd dat het beestje pootjes heeft, zwartachtige ogen en hersenen. En dat als je hem het mes te abrupt op de keel zet, er een ware kliederboel ontstaat.
We wisten dat het met eind maart wat aan de vroege kant was, maar kwamen vandaag toch op het idee om de barbecue uit de kast te pakken. Dus hupsakeetje: het stokbrood snijden, de salade klaarmaken en... de garnalen ontleden.
De zak garnalen die ingeslagen was, had een inhoud van hele beestjes. Het was even schrikken, maar met de garnalen van de vorige keer in ons hoofd (die wel ontleed waren gekocht en goed gesmaakt hebben) wisten we wat onze missie was. Snijden met die hap.
Elke keer als we de volgende garnaal uit de diepvrieszak wilden halen, dachten we beweging in de zak te bespeuren. Bang dat er toch nog eentje in leven was gebleven en zou gaan bewegen, zou gaan kriebelen met z'n lange sprieten en via je arm omhoog je nek in kruipen zou.
Nu heb ik als bijna-altijd-vegetariër (een paar keer per jaar gaat er nog weleens een bitterbal in) vaak flinke kritiek op mensen die bewust vlees eten, maar ineens schrikken als ze zien dat het vlees een beestje is geweest. Dan is het ineens 'zielig' als er nog een sliertje bloed of een veertje in de verpakking van de kipfilet zit. Duhuh, denk ik dan.
Toch had ik vandaag een zelfde soort ervaring. Ik wist namelijk helemaal niet dat de garnalen die ik eet toch zeker wel voor de helft bestaan uit iets dat op ingewanden lijkt. En ik wilde het ook eigenlijk helemaal niet eten. Het darmkanaal, dat we er eigenlijk ook uit hadden moeten snijden, hebben we laten zitten. Het onthoofden en afraspen van de pootjes was even genoeg voor het moment.
De zwarte ogen van de garnalen, die mij stuk voor stuk aanstaarden voor ik het hoofd eraf hakte, waren nog het meest confronterend. Onder het mom van 'je moet ergens een grens trekken' heb ik ooit besloten wel vis te blijven eten. Na vandaag ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van.
We wisten dat het met eind maart wat aan de vroege kant was, maar kwamen vandaag toch op het idee om de barbecue uit de kast te pakken. Dus hupsakeetje: het stokbrood snijden, de salade klaarmaken en... de garnalen ontleden.
De zak garnalen die ingeslagen was, had een inhoud van hele beestjes. Het was even schrikken, maar met de garnalen van de vorige keer in ons hoofd (die wel ontleed waren gekocht en goed gesmaakt hebben) wisten we wat onze missie was. Snijden met die hap.
Elke keer als we de volgende garnaal uit de diepvrieszak wilden halen, dachten we beweging in de zak te bespeuren. Bang dat er toch nog eentje in leven was gebleven en zou gaan bewegen, zou gaan kriebelen met z'n lange sprieten en via je arm omhoog je nek in kruipen zou.
Nu heb ik als bijna-altijd-vegetariër (een paar keer per jaar gaat er nog weleens een bitterbal in) vaak flinke kritiek op mensen die bewust vlees eten, maar ineens schrikken als ze zien dat het vlees een beestje is geweest. Dan is het ineens 'zielig' als er nog een sliertje bloed of een veertje in de verpakking van de kipfilet zit. Duhuh, denk ik dan.
Toch had ik vandaag een zelfde soort ervaring. Ik wist namelijk helemaal niet dat de garnalen die ik eet toch zeker wel voor de helft bestaan uit iets dat op ingewanden lijkt. En ik wilde het ook eigenlijk helemaal niet eten. Het darmkanaal, dat we er eigenlijk ook uit hadden moeten snijden, hebben we laten zitten. Het onthoofden en afraspen van de pootjes was even genoeg voor het moment.
De zwarte ogen van de garnalen, die mij stuk voor stuk aanstaarden voor ik het hoofd eraf hakte, waren nog het meest confronterend. Onder het mom van 'je moet ergens een grens trekken' heb ik ooit besloten wel vis te blijven eten. Na vandaag ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van.
Die kale
Op 'mijn station' wordt Spits uitgedeeld door twee mensen. Het is niet altijd makkelijk om 's ochtends om 8 uur in volle haast met dikke ogen en ontploft haar iemand te begroeten voor een krant, maar ik probeer het wel altijd.
Uitdeler 1 heeft een veel betere plek dan uitdeler 2. Waar uitdeler 1 aan de lopende band gehaaste reizigers een goedemorgen wenst, moet uitdeler 2, een kale meneer, zich uit de naad werken om zijn gratis krantjes kwijt te raken.
Deze ochtend wens ik ook die kale een goedemorgen. Omdat ik m'n krantje toch bij uitdeler 1 haal, word ik enigszins raar aangekeken.
Ik begrijp dat de weg nog lang is. Een beter mens, dat word je niet zomaar.
Uitdeler 1 heeft een veel betere plek dan uitdeler 2. Waar uitdeler 1 aan de lopende band gehaaste reizigers een goedemorgen wenst, moet uitdeler 2, een kale meneer, zich uit de naad werken om zijn gratis krantjes kwijt te raken.
Deze ochtend wens ik ook die kale een goedemorgen. Omdat ik m'n krantje toch bij uitdeler 1 haal, word ik enigszins raar aangekeken.
Ik begrijp dat de weg nog lang is. Een beter mens, dat word je niet zomaar.
Kadhafi
"De bevolking van Libie in vrede verder laten leven."
Dat is het doel van de missie in Libie, aldus Mark Rutte.
Kadhafi heeft nu niets meer te verliezen.
"We zullen ons nooit overgeven.
Ik ben niet bang voor de storm die op ons afkomt,
ik sta hier standvastig, hier is mijn huis, mijn tent.
Ik heb het recht aan mijn zijde."
Emiel Roemer wil 'de strijdende partijen aan tafel krijgen'.
Vannacht droomde ik dat hij gelijk had.
Dat is het doel van de missie in Libie, aldus Mark Rutte.
Kadhafi heeft nu niets meer te verliezen.
"We zullen ons nooit overgeven.
Ik ben niet bang voor de storm die op ons afkomt,
ik sta hier standvastig, hier is mijn huis, mijn tent.
Ik heb het recht aan mijn zijde."
Emiel Roemer wil 'de strijdende partijen aan tafel krijgen'.
Vannacht droomde ik dat hij gelijk had.
dinsdag 22 maart 2011
Me-di-a-training
Als jonge journalisten leren wij te interviewen. Wij leren mensen op hun gemak te stellen, de leiding in het gesprek te nemen en een vragenlijst op te stellen die een goed gesprek op gang brengt. Wij doen er alles aan om de geïnterviewde te laten praten en zo ook de meest persoonlijke details te pakken te krijgen.
Dan krijgen de jonge kandidaten van X-factor me-di-a-training. Lees: Ruud de Wild stelt vanuit het niets een aantal gewaagde vragen en wacht dan af of de sterretjes volledig dichtklappen of ineens zonder schroom hun levensverhaal vertellen.
Ga ik daar ook nog les in krijgen of..?
Dan krijgen de jonge kandidaten van X-factor me-di-a-training. Lees: Ruud de Wild stelt vanuit het niets een aantal gewaagde vragen en wacht dan af of de sterretjes volledig dichtklappen of ineens zonder schroom hun levensverhaal vertellen.
Ga ik daar ook nog les in krijgen of..?
maandag 21 maart 2011
Kleine meid
Welkom op aarde, kleine meid.
Vandaag ben jij ontvangen in de armen van jouw moeder. Over jouw moeder is veel geschreven en gesproken. Ze zou te oud zijn om jou te krijgen. Dat zij er toch voor koos om jou te ontvangen, heeft volgens vele medici het leven van jou en van jouw moeder in gevaar gebracht.
Misschien hebben zij gelijk. Jouw moeder is ouder dan de meeste moeders als je leert lopen, naar school gaat en begint te puberen. Maar voor nu, geen zorgen. De armen van jouw moeder zijn ouder, maar ook overbeladen met liefde. Je bent in liefde ontvangen. In haar armen kun jij rustig slapen. Slaap zacht, kleine, slaap zacht.
Vandaag ben jij ontvangen in de armen van jouw moeder. Over jouw moeder is veel geschreven en gesproken. Ze zou te oud zijn om jou te krijgen. Dat zij er toch voor koos om jou te ontvangen, heeft volgens vele medici het leven van jou en van jouw moeder in gevaar gebracht.
Misschien hebben zij gelijk. Jouw moeder is ouder dan de meeste moeders als je leert lopen, naar school gaat en begint te puberen. Maar voor nu, geen zorgen. De armen van jouw moeder zijn ouder, maar ook overbeladen met liefde. Je bent in liefde ontvangen. In haar armen kun jij rustig slapen. Slaap zacht, kleine, slaap zacht.
Viesss!
Nooit meer je haar wassen. Ik las er pas over op een beautyforum. De schadelijke stoffen in shampoo schijnen voortdurend het beschermlaagje van je haren af te wassen en maken het haar daarmee dun en breekbaar.
Shampoo schijnt dus ook helemaal niet nodig zijn, want 'een hond wast z'n vachtje ook niet, kijk 'ns wat een vol, dik haar hij/zij heeft!' Tsja, dat willen we allemaal wel, vol, dik, haar. Dat volle haar krijg je na een week of twee je haar niet wassen, maar dan is het wel een kwestie van 'de jeuk negeren' en 'het vet door je haar heen borstelen om het te maskeren'.
Als ware shampooaddict dacht ik er in de eerste instantie het mijne van. Shampoo kan mij niet geurend en schuimend genoeg zijn. Elke keer onder de douche waan ik mij in een ware Herbal-reclame en geniet ik met volle teugen van al het moois dat shampoo aan je fantasie toevoegen kan. No way dat ik die ervaringen voorgoed achter me zou laten.
Toch deed dit berichtje op het beautyforum mij wel even stilstaan. Nou verlang ik niet bepaald naar 'haar als honden dat hebben' maar ja, haar kan altijd dikker, laten we maar zeggen. En terug naar de natuur gaan, ook met de haren, is toch wel een idee dat mij aantrekt. Dat het lichaam zichzelf schoonhouden kan, dat zag ik wel zitten.
Moedig begon ik aan het experiment. Voorbereid op jeuk èn natuurlijk op een dikke, volle haarbos. Twee dagen heeft het experiment geduurd. Ik had er geen zin meer in en verlangde te veel naar frisse, bloemige manen. Een kwartier later was dat verlangen weer realiteit. Lekker hoor.
Shampoo schijnt dus ook helemaal niet nodig zijn, want 'een hond wast z'n vachtje ook niet, kijk 'ns wat een vol, dik haar hij/zij heeft!' Tsja, dat willen we allemaal wel, vol, dik, haar. Dat volle haar krijg je na een week of twee je haar niet wassen, maar dan is het wel een kwestie van 'de jeuk negeren' en 'het vet door je haar heen borstelen om het te maskeren'.
Als ware shampooaddict dacht ik er in de eerste instantie het mijne van. Shampoo kan mij niet geurend en schuimend genoeg zijn. Elke keer onder de douche waan ik mij in een ware Herbal-reclame en geniet ik met volle teugen van al het moois dat shampoo aan je fantasie toevoegen kan. No way dat ik die ervaringen voorgoed achter me zou laten.
Toch deed dit berichtje op het beautyforum mij wel even stilstaan. Nou verlang ik niet bepaald naar 'haar als honden dat hebben' maar ja, haar kan altijd dikker, laten we maar zeggen. En terug naar de natuur gaan, ook met de haren, is toch wel een idee dat mij aantrekt. Dat het lichaam zichzelf schoonhouden kan, dat zag ik wel zitten.
Moedig begon ik aan het experiment. Voorbereid op jeuk èn natuurlijk op een dikke, volle haarbos. Twee dagen heeft het experiment geduurd. Ik had er geen zin meer in en verlangde te veel naar frisse, bloemige manen. Een kwartier later was dat verlangen weer realiteit. Lekker hoor.
zaterdag 19 maart 2011
Oorlog
Het is zo'n dag waarop hoofd en praktijk niet samengaan. Met geweld, geweld oplossen, lijkt mij gevoelswaardig niet een goed idee. Op een plek waar dat gebeurt, moet ingegrepen worden.
Maar hoe moeten we dan ingrijpen? Ook met geweld? Ik vind het moeilijk. Hoe beschermen we die vrouw, die eigenlijk over de straten wil flaneren in nieuwe kleding, dat kind, dat wil spelen? Met een straaljager? Ik weet het niet.
Maar hoe moeten we dan ingrijpen? Ook met geweld? Ik vind het moeilijk. Hoe beschermen we die vrouw, die eigenlijk over de straten wil flaneren in nieuwe kleding, dat kind, dat wil spelen? Met een straaljager? Ik weet het niet.
Nieuwigheid
Echt nieuw is het niet. Maar wel anders. Vandaag namelijk geen lekkers, iets met pindasaus of nep-Boursain Cuisine en iets voor daar doorheen(zie blog gister). Vandaag eten we alleen en enkel en alleen iets lekkers.
Vandaag staan pannenkoeken op het menu! Dus mango, stroop en kaas in huis gehaald en bakken maar. Hmmm...
Vandaag staan pannenkoeken op het menu! Dus mango, stroop en kaas in huis gehaald en bakken maar. Hmmm...
vrijdag 18 maart 2011
Creatief koken
Sinds ik uit huis ben, word ik steeds beter in creatief huishouden.
Vriendlief is een held en biedt mij daar alle mogelijkheden toe (hij lust alles).
Punt is wel: ik word een beetje te makkelijk. Vooral met koken. Een maaltijd bestaat nu meestal uit:
1. iets lekkers
2. iets dat je kunt eten met pindasaus of nep-Boursain Cuisine
3. iets dat je door punt 2 kunt doen
Je zou denken: dikt die pindasaus en nep-Boursain Cuisine niet aan. Ik denk het wel.
Het is maar goed dat ik gemiddeld tijdens het koken 1,5 keer heen en weer naar de supermarkt fiets vanwege een ontoereikende koelkastinhoud.
Vriendlief is een held en biedt mij daar alle mogelijkheden toe (hij lust alles).
Punt is wel: ik word een beetje te makkelijk. Vooral met koken. Een maaltijd bestaat nu meestal uit:
1. iets lekkers
2. iets dat je kunt eten met pindasaus of nep-Boursain Cuisine
3. iets dat je door punt 2 kunt doen
Je zou denken: dikt die pindasaus en nep-Boursain Cuisine niet aan. Ik denk het wel.
Het is maar goed dat ik gemiddeld tijdens het koken 1,5 keer heen en weer naar de supermarkt fiets vanwege een ontoereikende koelkastinhoud.
Regen
Ik ben echt gek op regen. Het is zo lekker fris en na een flinke plensbui, ruikt het zo lekker om ons heen. Vooral dat je na een nattig fietstochtje vaak nog urenlang met een natte spijkerbroek rondlo...
Hm, niet dus. Nou ja, dat van dat lekker ruiken, daar ben ik het wel mee eens. Maar verder niet. Maar... Na vandaag hebben we anderhalve week zonneschijn!!! Morgen krijgt het weer zelfs een TIEN!!!
Hm, niet dus. Nou ja, dat van dat lekker ruiken, daar ben ik het wel mee eens. Maar verder niet. Maar... Na vandaag hebben we anderhalve week zonneschijn!!! Morgen krijgt het weer zelfs een TIEN!!!
Bruggetje Ochtendspits
Met het thema Lente heeft Ochtendspits een moeilijke taak voor Alex de Vries weggelegd. Het is namelijk de ochtend na het besluit van de Veiligheidsraad dat we in mogen grijpen in Libie. Praat dat maar ´ns aan elkaar, zo'n overgang van lenteschoonmaak op Libie...
"Waar ook sprake is van een grote schoonmaak..."
Auw.
"Waar ook sprake is van een grote schoonmaak..."
Auw.
Libie
Van oorlog voeren begrijp ik niet zo gek veel. ´k Ben van de jaren ´90 en heb gevechten nooit van dichtbij meegemaakt. En als stiekem-toch-wel-een-beetje Gandhi-liefhebber zou er heel wat moeten gebeuren om mij te laten terugslaan.
Nu is besloten dat we de bevolking in Libie gaan helpen. Ik vraag me af: hoe? Want grondtroepen mogen niet, of zoiets. Terwijl je juist zou denken dat je vanaf de grond beter kunt zien op wie je wel en op wie je niet moet schieten.
Wie kan dit uitleggen?
Nu is besloten dat we de bevolking in Libie gaan helpen. Ik vraag me af: hoe? Want grondtroepen mogen niet, of zoiets. Terwijl je juist zou denken dat je vanaf de grond beter kunt zien op wie je wel en op wie je niet moet schieten.
Wie kan dit uitleggen?
donderdag 17 maart 2011
Windmolens
Kerncentrales blijken ineens hele enge dingen te zijn. Het zijn niet zomaar bronnen van elektriciteit die we ooit in de toekomst ´ns moeten gaan vervangen.
Misschien zijn windmolens dan toch zo gek nog niet.
Misschien zijn windmolens dan toch zo gek nog niet.
Werk van vroeger
De berichtjes hieronder laten een kleine greep uit mijn werk zien van de afgelopen jaren. Als je meer wilt zien, kun je een kijkje nemen op mijn schildersite.
Abonneren op:
Posts (Atom)