The bachelor

Ik weet dat er onder 'intellectuelen' een taboe ligt op de programma's van RTL. Ze zijn niet inhoudelijk, gericht op volksvermaak en noem maar op.

Nu is er weer zo'n nieuwe serie, De Bachelor. Het format zal vast wel uit Amerika komen. 25 vrouwen strijden om één man. Ondertussen gaan ze met hem op date en mag bachelor Lars snoepen van al dat gewillig moois om hem heen.

Oneerlijk
Ik zou een heel intellectueel verhaal kunnen houden over dit programma. Dan zou ik zeggen dat het sneu is dat alle vrouwen hem wel willen en hij er maar één kan kiezen, dat het lijkt alsof Lars ideaal is en al die vrouwen niet en vooral dat ik liever een format had gezien waarin één vrouw uit 25 mannen mag kiezen.

Dat 'intellectuele' verhaal schrijf ik niet. Het klopt, met mijn feministische hartje vind ik het af en toe wel even afschuwelijk om te zien hoe gewillig die 25 vrouwen zich opstellen. Toch weerhoudt mij dat er niet van om elke woensdagavond voor de buis te zitten. Ik vind het héér-lijk en bijzonder vermakelijk om te kijken hoe die meiden tegen elkaar strijden en welke spelletjes gespeeld worden.

De buit is binnen
Zo heeft Chantal het spelletje inmiddels verloren. Met opmerkingen als 'ik heb hem al' dacht zij Lars al echt als man te hebben en zeker te zijn van haar positie als winnares van het spel. Dat blijkt achteraf toch anders te lopen... Nieuwsgierig? Klik hier!

Koningin spelletjes spelen is tot nu toe misschien wel de blonde Emily. Zij heeft aan de andere meiden verteld dat Lars stripper is geweest, waarop de rest besloot ook het lakleer maar weer 'ns uit de kast te trekken. Ik ben benieuwd op Emily hiermee het spelletje winnen zal. Mijn woensdagavond is in ieder geval voorlopig nog even bezet. 

Markus ontsnapt

Eigenlijk moest het er een keer van komen. Na alle verhalen op internet te hebben gelezen, was ons wel duidelijk geworden dat het ware Houdini's zijn, die hamsters. Vanochtend zijn we erachter gekomen dat onze Markus zeker niet afdoet voor zijn soortgenootjes.

Markus is afgelopen nacht ontsnapt. We vonden hem vanmorgen in de ondergoedla tussen de onderbroeken en BH's. Detail is wel dat hij uit een dichte kooi gekropen is en de deur ook zelf achter zich dicht heeft gedaan (?!). Daar komt nog bij dat de ondergoedla dicht was toen wij gingen slapen en ook toen wij hem vanmorgen terugvonden.

Nu komt Sander met een verklaring dat ik zou hebben geslaapwandeld. Want, zei hij, toen ik vannacht even ging plassen, zat jij rechtop in bed.

Ik ontken niet dat ik weleens druk ben 's nachts, maar een hamster uit z'n kooitje laten ontsnappen en me er de volgende ochtend doodleuk niets meer van herinneren, gaat wel wat ver. Maar ja, m'n reputatie heb ik niet mee en het tegendeel kan ik niet bewijzen.

Ik stel dan ook maar voor dat we in de toekomst maar beter MIJN slaapkamerdeur op slot kunnen doen 's nachts, dan kan de hamster ten minste ook ongestoord zijn nachtleven leiden.

Man kruisigt zichzelf

De NOS komt met een bericht over een man uit Zuid-Korea die zich zelf gekruisigd zou hebben. De 58-jarige Kim boorde gaten in zijn handen, zodat hij de spijkers niet eigenhandig in zijn handen hoefde te slaan. Beetje lullig als je je linkerhand hebt vastgeslagen en je rechterhand eigenlijk nog moet.

Opmerkelijk. Opmerkelijk dat je door het gebruik van een boor dus wel de beide handen aan het kruis kunt bevestigen. Het klinkt al met al toch als een hele prestatie. Want als links vastzit, moet rechts dus worden bevestigd met.. rechts?

Een beetje luguber klinkt het wel. En los van de vraag hoe hij het gedaan heeft, blijft ook de vraag hangen waarom. Kruisigen is van oorsprong een manier van straffen. Heeft deze man zichzelf willen straffen?

Spierballen

Mijn vriendje zit sinds kort op fitness. Om mij te beschermen, zegt hij. Samen met buurman J. heeft hij zich al twee keer uitgesloofd op de sportschool en omdat het jaarabonnement reeds is aangeschaft, vermoed ik dat er nog heel wat keertjes zullen volgen.

Onder invloed van buurman J. let Sander nu ook op wat hij eet. Eiwitten en melk zouden goed zijn voor de ontwikkeling van zijn spieren.

De enige keer dat ik mij in een sportschool heb vertoond, weet ik nog goed. Bij aankomst kwamen de blikken van de trouwe bezoekers niet hoger dan borsthoogte. Daar kon ik op zich nog wel aan wennen, dacht ik. Ik was mee met een vriendin, die vaker kwam. Zij ging op dat apparaat om de buitenkant van je dijen te trainen, ik ernaast op die om de binnenkant te trainen. Ik wist niet dat het apparaat bij het draaien aan een knop uiteen klapt en je beide heupen uit de kom slaat.

Even later wist ik dat wel.

Na die ene vertoning heb ik me niet meer in de sportschool laten zien. Nu Sander zo enthousiast is, word ik toch weer nieuwsgierig. Sander reageert daar niet enthousiast op. Volgens mij heeft dat met die beschermingsdrang te maken.

Het epileermonster

Het is misschien wel het grootste monster van mijn collectie schoonheidsproducten. De Braun Silk-épil. Met z'n scherpe tandjes weet hij binnen enkele seconden van gebruik je de moed in de schoenen te doen zinken. De Silk-épil heeft twintig pincetjes, die razendsnel over je huid heengaan en de boel haarloos achterlaten. In één woord: auw. Het monster is gemeen.

Niet dat ik me daardoor heb laten demotiveren. Ik haal dat beest al ruim een jaar lang geregeld uit z'n kooi, om binnen enkele uren (jawel!) een zijdezacht huidje te hebben. Het gebruik van de Braun Silk-épil is niet alleen best pijnlijk, maar duurt ook lang. Erg lang. En veel langer dan een simpel scheerbeurtje onder de douche.

Waarom ik mij dan toch steeds weer overgeef aan de grillen van m'n epileermachine? Omdat het monster keer op keer zijn belofte nakomt. Hij laat m'n benen na elke behandeling haarloos en zijdezacht achter. Wat een nostalgie. Lijden voor schoonheid is terug en het is nog maar de vraag of het ooit is weggeweest.

In de zee d'r mee..?

Een pittig vuurgevecht. Met z'n dertigen tegelijk bestorm je het huis, de villa waar de grootste vijand ooit zit. Je ziet hem, hij is dood. Het lichaam neem je mee de helikopter in. Het is hem, het is hem. Op naar het vliegdekschip, op naar het water.

Osama Bin Laden is neergeschoten. Daarna hebben de Amerikanen hem in de helikopter meegenomen, geïdentificeerd en in zee gegooid.

Nu meldt de NOS dat Osama nog een soort begrafenisje gekregen heeft aan boord van het vliegdekschip. Het lichaam zou gewassen zijn en in een wit laken zijn gewikkeld. En een officier zou woorden hebben gesproken, die vertaald zijn door een Arabische tolk.

Goh, wat ben ik benieuwd naar de woorden van die Amerikaanse officier. En naar wat er waar is van de berichtgeving over dat eervolle begrafenisje. Want je kunt het afkeuren of niet, maar als je oog in oog komt te staan met je grootste vijand, de man die zoveel pijn gebracht heeft, heb je geen woorden klaar liggen als: 'we zullen je missen' of 'rust in vrede'. Ik denk niet dat de waarheid ooit boven water komt.

Weggeblazen

Ik ben op zoek naar een beetje melancholie. Gewoon een verlangen naar wat klanken van vroeger uit dat harde beeldscherm.

On-ge-loof-lijk hoeveel mensen vermoeden dat hun cover van Blowing in the Wind van Bob Dylan het ook wel waard is om te luisteren. Moet je dit 'ns luisteren, of deze. Leuk hoor, dat oude muziek nieuw leven ingeblazen wordt, maar een beetje treurig wordt het wel als het origineel dus ner-gens te bekennen is. En als velen hun nieuwe versie doodleuk 'Bob Dylan - Blowing in the Wind noemen.

Nu krijg ik noodgedwongen niet alleen de muzieksmaak van een 50-plusser, maar ook de gedachten. De tijden van vroeger komen nooit meer terug, denk ik, wanneer ik mijn laptop dichtklap.