Bij het stoplicht staat een hele oude man, een meneer eigenlijk. Zijn bovenlijf steunt op een blauwe rollator en zijn haar is zo goed als verdwenen. Naast de meneer staan twee vrouwen, eentje met een vlecht en eentje met een knot. Ze dragen een rok en hun pony heeft een permanentje gehad.
We staan op een plek waar het stoplicht altijd opvallend lang op rood staat. Dat vindt de oude man ook, hij is het wachten zat en zet een eerste stap op de autoweg.
Ik hoor de vrouwen fluisteren: ,,Nou, dat is ook gevaarlijk zeg." - ,,Ja hè? Zo'n oude man..."
Ik heb gerend, meneer, maar kon u niet bijhouden.
Wanneer de oude man veilig aan de overkant staat, kijk ik achterom. Het stoplicht staat nog steeds op rood.
woensdag 15 februari 2012
dinsdag 29 november 2011
Romantiek met de iPhone 4
Sinds kort heb ik een iPhone. Nee, niet de 4s, gewoon de 4, een witte.
Ik heb de afgelopen dagen opvallend veel 'dit-is-de-toekomst-momenten'. Dan zit/loop/ren ik met dat apparaatje in mijn handen en denk ik: dit kan gewoon niet waar zijn. Ik krijg er kriebels van, een gevoel van grenzeloosheid. Als ik ooit met een elastiek aan mijn voet vanaf een brug de diepte in gesprongen was - en daarna weer veilig met mijn voetjes op de grond stond - dan had ik nu met die iPhone vaak aan die bungee jump teruggedacht. Gewoon omdat ik denk dat het ongeveer hetzelfde voelt.
Tv-programma's terugkijken, het nieuws voortdurend kunnen checken, een dagelijkse buikspiertraining, elke dag tientallen gezonde recepten, altijd in contact met m'n vrienden, scrabble'n zonder de steentjes op hoeven te ruimen - om maar 'ns wat te noemen.
Mijn iPhone maakt veel dingen nieuw, maar gelukkig lang niet alles. Als ik met de app 'Sterkaart 3D' 's avonds naar de sterrenhemel kijk, dan komen nog steeds dezelfde levenslessen tot mij. Dan denk ik: wat zijn we klein, wat zijn we maar een piepklein radertje in het geheel en wat zijn onze dagelijkse zorgjes relatief onbelangrijk.
Mijn iPhone laat op momenten de adrenaline door mijn aderen gieren. De toekomst is vandaag, denk ik dan. Gelukkig dat een lesje relativeren af en toe ook uit dit machientje tot mij komt.
Ik heb de afgelopen dagen opvallend veel 'dit-is-de-toekomst-momenten'. Dan zit/loop/ren ik met dat apparaatje in mijn handen en denk ik: dit kan gewoon niet waar zijn. Ik krijg er kriebels van, een gevoel van grenzeloosheid. Als ik ooit met een elastiek aan mijn voet vanaf een brug de diepte in gesprongen was - en daarna weer veilig met mijn voetjes op de grond stond - dan had ik nu met die iPhone vaak aan die bungee jump teruggedacht. Gewoon omdat ik denk dat het ongeveer hetzelfde voelt.
Tv-programma's terugkijken, het nieuws voortdurend kunnen checken, een dagelijkse buikspiertraining, elke dag tientallen gezonde recepten, altijd in contact met m'n vrienden, scrabble'n zonder de steentjes op hoeven te ruimen - om maar 'ns wat te noemen.
Mijn iPhone maakt veel dingen nieuw, maar gelukkig lang niet alles. Als ik met de app 'Sterkaart 3D' 's avonds naar de sterrenhemel kijk, dan komen nog steeds dezelfde levenslessen tot mij. Dan denk ik: wat zijn we klein, wat zijn we maar een piepklein radertje in het geheel en wat zijn onze dagelijkse zorgjes relatief onbelangrijk.
Mijn iPhone laat op momenten de adrenaline door mijn aderen gieren. De toekomst is vandaag, denk ik dan. Gelukkig dat een lesje relativeren af en toe ook uit dit machientje tot mij komt.
donderdag 24 november 2011
Herman met de aardappel
Herman,
Jij mag mij best elke avond zachtjes in slaap praten. Jij met die mooie hete aardappel in de keel, fluwelen stembanden en zoetgevooisde neusklank. Zeker als ik onder de dekens ligt te tobben over eindeloze to do-lijstjes, formulieren of andere nare dingen, zou jouw rustgevende stem prima op z'n plaats zijn. Geen lange oratie, maar gewoon een paar korte zinnetjes waarmee je tegen me zegt dat alles wel goed komt en dat ik op de goede weg ben.
Wat heb ik in mijn puberteit veel naar je geluisterd, Herman, steeds als ik stilletjes in een hoekje de wereld aan het overdenken was. Liedjes als Weet je nog, Voor een verre prinses en Kusje klonken eindeloos door de oortjes van mijn toenmalige mp3-speler. Stuk voor stuk juweeltjes die mij als pubermeisje lieten zien dat de wereld hard is, maar daardoor misschien wel zo verschrikkelijk mooi.
Paul de Leeuw zei een keer dat als God zou praten, Hij zo zou klinken als jij. Ik kan het niet beter verwoorden.
Nu ik een beetje ouder ben, zit ik niet meer stilletjes in een hoekje naar jouw liedjes te luisteren. Toch klinkt jouw stem nog regelmatig uit de speakers van mijn muziekapparatuur. Je stelt me nog steeds een beetje gerust, laat me zien dat nare dingen mooi kunnen zijn en kriebelt me tussen de schouderbladen.
Lieve Herman, misschien dat je een keer op een avond, vlak voordat ik mijn ogen sluit, zachtjes in mijn oor fluistert: ,,Slaap maar meisje, het komt wel goed.'' Of het ooit gebeuren zal, weet ik niet, maar tot die tijd neem ik genoegen met jouw stem die uit de speakers spreekt.
Liefs,
M.
Jij mag mij best elke avond zachtjes in slaap praten. Jij met die mooie hete aardappel in de keel, fluwelen stembanden en zoetgevooisde neusklank. Zeker als ik onder de dekens ligt te tobben over eindeloze to do-lijstjes, formulieren of andere nare dingen, zou jouw rustgevende stem prima op z'n plaats zijn. Geen lange oratie, maar gewoon een paar korte zinnetjes waarmee je tegen me zegt dat alles wel goed komt en dat ik op de goede weg ben.
Wat heb ik in mijn puberteit veel naar je geluisterd, Herman, steeds als ik stilletjes in een hoekje de wereld aan het overdenken was. Liedjes als Weet je nog, Voor een verre prinses en Kusje klonken eindeloos door de oortjes van mijn toenmalige mp3-speler. Stuk voor stuk juweeltjes die mij als pubermeisje lieten zien dat de wereld hard is, maar daardoor misschien wel zo verschrikkelijk mooi.
Paul de Leeuw zei een keer dat als God zou praten, Hij zo zou klinken als jij. Ik kan het niet beter verwoorden.
Nu ik een beetje ouder ben, zit ik niet meer stilletjes in een hoekje naar jouw liedjes te luisteren. Toch klinkt jouw stem nog regelmatig uit de speakers van mijn muziekapparatuur. Je stelt me nog steeds een beetje gerust, laat me zien dat nare dingen mooi kunnen zijn en kriebelt me tussen de schouderbladen.
Lieve Herman, misschien dat je een keer op een avond, vlak voordat ik mijn ogen sluit, zachtjes in mijn oor fluistert: ,,Slaap maar meisje, het komt wel goed.'' Of het ooit gebeuren zal, weet ik niet, maar tot die tijd neem ik genoegen met jouw stem die uit de speakers spreekt.
Liefs,
M.
vrijdag 21 oktober 2011
Afscheid van Kadhafi
Moammar Kadhafi is op 20 oktober 2011 overleden. Na zijn dood werd zijn lichaam op een truck aan de bevolking getoond. Op de ochtend van 21 oktober ligt de voorpagina van de Volkskrant naast mijn crackers met appelstroop en verschijnen nieuwe filmpjes op het beeldscherm van mijn laptop. Ik vraag me af waarom ik zo onpasselijk word bij het zien van de beelden.
De voormalige Libische leider is na een vuurgevecht met opstandelingen overleden. Nou, dat ie gewond is geraakt, dat weten we. En dat ie dood is trouwens ook. Waar we bij de dood van Osama Bin Laden tevergeefs hebben gesmeekt om een foto van zijn dode lichaam, daar worden we met beelden van de vroegere leider van Libië overspoeld. Kijk bijvoorbeeld naar dat eerste filmpje van NOS, waarop we kunnen zien hoe zijn lichaam zonder schroom op een truck door de straten van Sirte wordt gereden. Of een filmpje dat later online komt, waarop zichtbaar is hoe Kadhafi nog net niet dood door de opstandelingen wordt meegenomen. En dan die foto op de voorpagina van de Volkskrant, waar zijn gezicht scheef trekt doordat zijn hoofd tegen de knie van een opstandelingen hangt.
Waarom ik zo moet walgen van de beelden, weet ik even later wel. Dat bebloede lichaam, daar kan ik wel tegen. Maar dat we op de beelden mensen zien die zo onder hun voormalige dictator geleden hebben, dat het beeld van zijn lijk op een auto hen laat feesten, daar lopen bij mij de rillingen van over mijn rug.
De voormalige Libische leider is na een vuurgevecht met opstandelingen overleden. Nou, dat ie gewond is geraakt, dat weten we. En dat ie dood is trouwens ook. Waar we bij de dood van Osama Bin Laden tevergeefs hebben gesmeekt om een foto van zijn dode lichaam, daar worden we met beelden van de vroegere leider van Libië overspoeld. Kijk bijvoorbeeld naar dat eerste filmpje van NOS, waarop we kunnen zien hoe zijn lichaam zonder schroom op een truck door de straten van Sirte wordt gereden. Of een filmpje dat later online komt, waarop zichtbaar is hoe Kadhafi nog net niet dood door de opstandelingen wordt meegenomen. En dan die foto op de voorpagina van de Volkskrant, waar zijn gezicht scheef trekt doordat zijn hoofd tegen de knie van een opstandelingen hangt.
Waarom ik zo moet walgen van de beelden, weet ik even later wel. Dat bebloede lichaam, daar kan ik wel tegen. Maar dat we op de beelden mensen zien die zo onder hun voormalige dictator geleden hebben, dat het beeld van zijn lijk op een auto hen laat feesten, daar lopen bij mij de rillingen van over mijn rug.
zondag 16 oktober 2011
Slanke schaduw
Onder een stralend blauwe hemel fiets ik met de zon in mijn rug door de straten. Ik kijk naar de schaduw op het fietspad. Die schaduw is van mij, al kan ik het zelf maar moeilijk geloven.
Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.
Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.
Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.
Dat ik altijd een beetje molliger was, vond ik echt zo'n punt niet. Als een ruime maat veertig heb ik mijn puberteit volbracht en dat heeft me eigenlijk nooit echt tegengestaan. Het enige puntje was dat ik een bonbon of taartje lang niet altijd zonder schuldgevoelens naar binnen kon schuiven. Dan had ik net een momentje van genot door de slagroom of chocolade in mijn mond en brak het zweet me alweer uit. Het was alsof een broek met elke hap die ik nam, zomaar een paar centimeter in omvang verloor.
Een jaar geleden viel ik zes kilo af. Kilo's die ik over had. Van slagroom en chocolade geniet ik nog steeds met volle teugen en eten is best nog weleens topsport hier in huis, maar schuldgevoelens heb ik niet meer. Mijn bezoekjes aan de sportschool compenseren met gemak mijn liefde voor zoetigheid.
Wanneer ik nu op de fiets naar de schaduw op het pad voor me kijk, kan ik nog maar moeilijk geloven dat ik dat ben. Al een jaar lang ga ik twee maten kleiner door het leven, maar die schaduw, daar blijf ik keer op keer verbaasd en stiekem een beetje trots naar kijken.
vrijdag 16 september 2011
Lieve Aliyah
Lieve Aliyah,
Met open mond keek ik naar jouw auditie bij Holland's Got Talent. Je zong het nummer Listen van Beyoncé. Een ronde later zing jij And I am telling you, een nummer dat onder andere door Jennifer Hudson gezongen is. En alsof dat nog niet genoeg is, win jij vanavond de finale met jouw vertolking van één van de grootste hits van Whitney Houston, I have nothing.
Niet iedereen gunt jou het behaalde succes. De virtuele, rotte tomaten worden enthousiast uitgedeeld via de sociale media. Je zou niet kunnen zingen, over het paard getild zijn en een dwingende moeder hebben die zelf die zangcarrière had willen hebben. Sommigen noemen het gestoord dat je op deze leeftijd zingt of denken dat jouw tranen nep zijn.
In een documentaire werd eens over de 5-jarige Michael Jackson gezegd dat hij over liefdesverdriet kon zingen door aan zijn lieve, kleine hondje te denken. Ik geloof niet dat jouw tranen nep zijn en doe op de bank bij jouw optredens stiekem mee met elke inzet en uithaal. Ik sta versteld van de manier waarop jij van de beeldbuis af knalt, de sterren van de hemel zingt en het publiek voor je wint.
Michael Jackson hield toen zijn carrière vorderde steeds minder tijd over om te denken aan dat lieve, kleine hondje. Lieve Aliyah, ik hoop dat jij die tijd voorlopig nog even wel zult hebben en dat je - ook al ben je toch al elf jaar - nog even buiten de wereld van de sociale media gehouden wordt.
Alle goeds,
M.
Met open mond keek ik naar jouw auditie bij Holland's Got Talent. Je zong het nummer Listen van Beyoncé. Een ronde later zing jij And I am telling you, een nummer dat onder andere door Jennifer Hudson gezongen is. En alsof dat nog niet genoeg is, win jij vanavond de finale met jouw vertolking van één van de grootste hits van Whitney Houston, I have nothing.
Niet iedereen gunt jou het behaalde succes. De virtuele, rotte tomaten worden enthousiast uitgedeeld via de sociale media. Je zou niet kunnen zingen, over het paard getild zijn en een dwingende moeder hebben die zelf die zangcarrière had willen hebben. Sommigen noemen het gestoord dat je op deze leeftijd zingt of denken dat jouw tranen nep zijn.
In een documentaire werd eens over de 5-jarige Michael Jackson gezegd dat hij over liefdesverdriet kon zingen door aan zijn lieve, kleine hondje te denken. Ik geloof niet dat jouw tranen nep zijn en doe op de bank bij jouw optredens stiekem mee met elke inzet en uithaal. Ik sta versteld van de manier waarop jij van de beeldbuis af knalt, de sterren van de hemel zingt en het publiek voor je wint.
Michael Jackson hield toen zijn carrière vorderde steeds minder tijd over om te denken aan dat lieve, kleine hondje. Lieve Aliyah, ik hoop dat jij die tijd voorlopig nog even wel zult hebben en dat je - ook al ben je toch al elf jaar - nog even buiten de wereld van de sociale media gehouden wordt.
Alle goeds,
M.
Quotes jagen
Mensen vragen mij weleens, wat ik daar nu zo leuk aan vind, aan die journalistiek. Interviewen, zeg ik dan. Bijna elke keer als ik dat antwoord geef, kijk ik een tikkeltje bijdehand naar mijn gesprekspartner en beginnen mijn ogen als vanzelf te stralen. Controlevragen stellen, quotes jagen en uitdagen tot antwoorden. Dol ben ik er op.
Deze maand begin ik aan de master Journalistiek. Wringt dat niet, een academische opleiding over een praktijkvak, merkte een vriend scherp op. Ik moest hem deels gelijk geven. Het gebeurt niet zelden dat ik in de collegezaal weg droom en denk aan de interviews en reportages waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben.
Ik denk dat de master Journalistiek mij een flink stukje verder helpt. We onderzoeken 'de wereld van de media' en ontdekken hoe journalisten met bronnen omgaan. Ik verwerf dankzij mijn opleiding inzicht in moeilijke, journalistieke vraagstukken en ik hoop dat ik daar uiteindelijk scherper en sterker van word. Toch weet ik ook dankzij die opleiding dat ik liever zelf vragen stel, dan dat ik het systeem analyseer waar mijn interviews een piepklein deeltje van uitmaken.
Ik weet dat ik veel van mijn opleiding leren zal, maar als ik per dag zou moeten kiezen wat ik zal gaan doen, dan wist ik het wel. Ik zou er dag na dag voor kiezen om op pad te gaan, op jacht naar de antwoorden die mijn bronnen zullen geven. Als ik daar aan denk, dan krijg ik - ook in de collegezaal - een tikkeltje bijtehante trek op mijn gezicht en beginnen mijn ogen te stralen.
Deze maand begin ik aan de master Journalistiek. Wringt dat niet, een academische opleiding over een praktijkvak, merkte een vriend scherp op. Ik moest hem deels gelijk geven. Het gebeurt niet zelden dat ik in de collegezaal weg droom en denk aan de interviews en reportages waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben.
Ik denk dat de master Journalistiek mij een flink stukje verder helpt. We onderzoeken 'de wereld van de media' en ontdekken hoe journalisten met bronnen omgaan. Ik verwerf dankzij mijn opleiding inzicht in moeilijke, journalistieke vraagstukken en ik hoop dat ik daar uiteindelijk scherper en sterker van word. Toch weet ik ook dankzij die opleiding dat ik liever zelf vragen stel, dan dat ik het systeem analyseer waar mijn interviews een piepklein deeltje van uitmaken.
Ik weet dat ik veel van mijn opleiding leren zal, maar als ik per dag zou moeten kiezen wat ik zal gaan doen, dan wist ik het wel. Ik zou er dag na dag voor kiezen om op pad te gaan, op jacht naar de antwoorden die mijn bronnen zullen geven. Als ik daar aan denk, dan krijg ik - ook in de collegezaal - een tikkeltje bijtehante trek op mijn gezicht en beginnen mijn ogen te stralen.
Abonneren op:
Posts (Atom)